Του Πανίκου Παναγιώτου
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλουν αυστηρές (και πρωτοφανείς) κυρώσεις κατά της Ρωσίας, ζητώντας από τα μέλη και τους συμμάχους να σεβαστούν απολύτως τις αποφάσεις.
Την ίδια στιγμή, «ξεπλένουν» το έγκλημα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία μέσω της στήριξης που προσφέρουν στην Τουρκία και η οποία έλαβε εύσημα από τη Μόσχα γιατί «ο Ερντογάν βρήκε τη δύναμη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας του και αρνήθηκε να ακολουθήσει τις δυτικές δυνάμεις στην επιβολή κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας», όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος τού Βλαντιμίρ Πούτιν.
Πρόκειται για σχιζοφρενικές πολιτικές.
Πανομοιότυπο σκηνικό είχε επικρατήσει όταν η Τουρκία εισέβαλε στη Συρία και διέπραξε εγκλήματα πολέμου κατά των Κούρδων και οι οποίοι, σύμφωνα με τον Τζο Μπάιντεν, ήταν οι πολυτιμότεροι και οι πιο γενναίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών.Remaining Time-0:00FullscreenMute
- Κι όμως, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Ρωσία συνεχίζουν να «ξεπλένουν» τα εγκλήματα του Ισλαμικού Κράτους μέσω της στήριξης που προσφέρουν στην Τουρκία και η οποία, σύμφωνα με εκθέσεις των μυστικών υπηρεσιών τους, ενίσχυσε οικονομικά και στρατιωτικά τη συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση για να σκορπίζει τον θάνατο.
Όπως όλοι σχεδόν οι κατακτητές, οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν βάρβαρες μεθόδους κατά αμάχων (όπως ακριβώς κάνουν σήμερα οι Ρώσοι στην Ουκρανία), αλλά οι ΗΠΑ και η ΕΕ όχι μόνο δεν είχαν αντιδράσει αποφασιστικά έναντι του καθεστώτος Ερντογάν, αλλά τού άναψαν και το πράσινο φως.
Όταν είχαν ανάγκη τους Κούρδους για να αντισταθούν στην προέλαση του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία, Ιράκ και Ευρώπη, τούς καλόπιαναν και μερικές φορές είχαν φτάσει στο σημείο να προειδοποιούν την Τουρκία για συνέπειες, χωρίς βέβαια να υλοποιήσουν τις απειλές τους.
Στο τέλος, πούλησαν ξανά τους Κούρδους, όπως ακριβώς έκανε και η Ρωσία για τα δικά της συμφέροντα, στηρίζοντας το αυταρχικό καθεστώς Άσαντ. Όλοι αυτοί πρόταξαν τη «γεωστρατηγική σημασία» και τον «περιφερειακό ρόλο» της Τουρκίας (βασικά τις μπίζνες: πολεμική βιομηχανία, πυρηνικά εργοστάσια, ενέργεια, εμπόριο κλπ).
Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία παρουσιάζεται ως «επιτήδειος ουδέτερος» για την βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ως μέλος του ΝΑΤΟ αρνήθηκε να εφαρμόσει τις κυρώσεις και παρά το γεγονός ότι «είναι η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ που έχει εμπλακεί σε σημαντική νέα προμήθεια ρωσικών οπλικών συστημάτων μετά τη θέσπιση του CAATSA – Νόμος για την Αντιμετώπιση των Αντιπάλων της Αμερικής Μέσω Κυρώσεων», όπως είχε τονίσει ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ τον περασμένο Νοέμβριο και ενώ ήδη έχει αγοράσει το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα S-400, εντούτοις η κυβέρνηση Μπάιντεν όχι μόνο δεν λαμβάνει τίποτα από αυτά υπόψη, αλλά επιδιώκει να την ανταμείψει για τις εχθρικές ενέργειές της έναντι της Δύσης, παρουσιάζοντάς την και πάλι ως έναν «πολύτιμο σύμμαχο».
Ήδη, ο Λευκός Οίκος ζητά από το Κογκρέσο την επιστροφή της Τουρκίας στο πρόγραμμα των μαχητικών αεροσκαφών F-35 και θα επιχειρήσει να ανταποκριθεί στο αίτημά της για την πώληση 40 και την αναβάθμιση 80 F16 επειδή «συμβαδίζει με τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ και υπηρετεί την μακροπρόθεσμη ενότητα του ΝΑΤΟ», όπως ειπώθηκε.
Πρόκειται για σχιζοφρενικές πολιτικές.
Αφού λοιπόν η Ουάσιγκτον με τέτοιου είδους αποφάσεις δείχνει ότι στην ουσία αποδέχεται την εχθρική στάση της Τουρκίας έναντι της Δύσης, αφού δεν αντιδρά για τις μπίζνες που κάνει ο Ερντογάν με τον Πούτιν σε βάρος των αμερικανικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων, τότε με ποια συμμαχικά και ηθικά κριτήρια και με ποιες βασικές αρχές η Ελλάδα και η Κύπρος θα πρέπει να εφαρμόσουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας;
- Γιατί η Αθήνα και η Λευκωσία να συνεχίσουν να συμφωνούν με κυρώσεις που πλήττουν πολύ σοβαρά τις οικονομίες τους, από την στιγμή που η Τουρκία επιβραβεύεται κι από πάνω, παρότι δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και έχει ανοίξει τις αγκαλιές της σε Ρώσους ολιγάρχες και σε επιχειρήσεις που επιδιώκουν να γλιτώσουν από τις κυρώσεις;
Υπό «κανονικές συνθήκες», οι σχέσεις των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας, της Κίνας κι άλλων με την Τουρκία δεν αποτελούν ζήτημα σύγκρισης των σχέσεών τους με την Ελλάδα και την Κύπρο. Αν η υποστήριξη των προαναφερομένων προς την Άγκυρα δεν επηρέαζε την ασφάλεια, την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, δεν θα είχαν κανένα λόγο να κρίνουν ή να επικρίνουν οποιοδήποτε μεγάλο ή μικρό κράτος για τον τρόπο που διαχειρίζεται τις συνεργασίες και τις συμμαχίες του με την Τουρκία.
Όταν όμως η Τουρκία εξακολουθεί να κατέχει παράνομα και να εποικίζει το βόρειο τμήμα της Κύπρου, να παραβιάζει συστηματικά τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο της Ελλάδας, να μετατρέπεται σε πειρατικό κράτος στην Ανατολική Μεσόγειο και να απειλεί με τη χρήση βίας, τότε τόσο η Ελλάδα και η Κύπρος όσο και άλλες χώρες της περιοχής που απειλούνται από τον τουρκικό επεκτατισμό έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να αντιδρούν και να θέτουν επί τάπητος τα ζητήματα που αφορούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.
Ούτε λίγο ούτε πολύ με αυτά που κάνουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ με την Τουρκία, εμμέσως πλην σαφώς, ζητούν από την Αθήνα και τη Λευκωσία (ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών, Αρμόδιας για Πολιτικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ) να «απεξαρτηθούν» από τον εισβολέα και αυταρχικό Πούτιν και να «εξαρτώνται» από τον εισβολέα και αυταρχικό Ερντογάν.
Πρόκειται για σχιζοφρενικές και συνάμα προκλητικές πολιτικές.
ΑΠΟ ΤΟ HELLAS JOURNAL