Του Μάνου Στεφανίδη
Μνήμη Θόδωρου Αγγελόπουλου
Στους πρόποδες του Ξώμπουργκου πάνω από τον Τριπόταμο, στα Θυρίδια και στον τοίχο ενός εγκαταλελειμμένου κελιού εντόπισα αυτές τις εγχάρακτες ζωγραφιές. Ιστιοφόρα και γαλέρες. Ευαίσθητα, ρεαλιστικά σχέδια. Κάποιος παλιός ναυτικός μια νύχτα του χειμώνα; Κάποιος ποιητής που απλώς δεν ήξερε γράμματα; Ένας ζωγράφος που τού σώθηκε το χαρτί;
Ο ίδιος ο Ίταλο Καλβίνο τότε που οδοιπορούσε μόνος κατάμονος στα δικά του σχεδιάσματα; Ένας φυγόδικος που κρυβόταν εδώ για χρόνια, στην ερημιά του θεού και ονειρευόταν ταξίδια κι αποδράσεις; Το συμπέρασμα είναι πάντως πως παντού σε περιμένει το θαύμα. Πάντα. Αρκεί νατο ψάξεις. Και πως επίσης στο τέλος αλλά και στην αρχή κάθε εικόνας κρέμεται μία ιστορία. Όπως και στην αρχή αλλά και στο τέλος κάθε ιστορίας κρύβεται επίσης μια εικόνα. Και πάλι από την αρχή… 
Έξω από το κελί, στην άκρη ενός μικρού αμπελιού, με αποχαιρετούν αυτές οι δύο κολόνες που θυμίζουν πρόπυλο μινωικού ιερού. Και Αριάδνη και Βάκχος… Υψηλή, αρχιτεκτονική μνήμη, μεγάλη, λαϊκή κατασκευή. Η ανάγκη και η χρήση αξεδιάλυτες με την αισθητική. Και μάλιστα σε εποχές προνεωτερικές. Προτού ενσκήψουν εδώ η εξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός. Έννοιες που συχνά εξελίχθηκαν στον τόπο μας αντιστρόφως ανάλογες προς τον πολιτισμό, την παράδοση και τις αξίες τους.
Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω η μόνωση χάνεται. Ο αμαξητός δρόμος που έρχεται από τη Χώρα, είναι ακόμα γεμάτος από ακριβά αυτοκίνητα αγχωμένα να φτάσουν στο κιτς μπιτσόμπαρο του Αγίου Ρωμανού. Η Τήνος φιλοδοξεί να γίνει Μύκονος! Πριν χρόνια είχα φέρει στον Άγιο Ρωμανό τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, άγνωστο μεταξύ αγνώστων. Σήμερα καμαρώνουν πως στο κακόγουστο μπιτσόμπαρο που ασχημονεί στο τοπίο, φωτογραφήθηκε ο νικητής του Σαρβάιβορ.”
Πολιτιζμός ρε”, που έλεγε και ο “αρχαιολόγος” της συμμορίας στον Δράκο του Κούνδουρου… “Αυτά έχουμε αυτά δίνουμε”. Και το ξεπούλημα του τόπου συνεχίζεται. Και με αριστερά και με δεξιά πρόσημα. Επισκέπτες και επισκέπτες. Ο καθένας παίρνει ό τι τού αξίζει. Το δυστύχημα είναι ότι επιτρέπεται στον καθένα να πουλάει κι αυτό που δεν τού ανήκει. Εγώ πάλι νοσταλγώ παραλίες που θα τις ταξιδεύουν καράβια σαν αυτά που ζωγράφισε πριν έναν αιώνα ( πάνω κάτω ο άγνωστος οδοιπόρος στα Θυρίδια. Ταξίδια και ταξίδια…
ΥΓ. Θυμάμαι τώρα κάτι που έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης πως δηλαδή ποίηση είναι να ζωγραφίσεις ένα παράθυρο στον τοίχο του κελιού σου και να δραπετεύσεις.