Του Γιώργου Μαρκάκη
Αυτό που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι το γεγονός πως συζητώντας εδώ στο Βερολίνο με αρκετό κόσμο και συναδέλφους -δημοσιογράφους που δεν καλύπτουν αναγκαία διεθνή αλλά ούτε μόνο πολιτικό οικονομικό ρεπορτάζ – καταλαβαίνεις πως ακόμα και αν η χώρα μας έχει όλο το δίκιο με το μέρος της σε αυτήν την Ελληνο κεντρο- ευρωπαϊκή κρίση μας, δεν θα μπορούσε ποτέ να το βρει με τον τρόπο που ‘έτρεξε’ τα θέματα της η ηγεσία της χώρας και ειδικά ο εμπριμέ Κορινθιακού ρυθμού πρώην υπουργός οικονομικών σε μια περίοδο που η Δωρικότητα και μινιμαλιστική περισυλλογή θα ήταν ‘φυσικά’ προτιμότερη.
Οι χιμπατζιδισμοί και άναρθρες κραυγές του αρμόζουν σε κάποιο που παίζει τάβλι μετά από 5 καραφάκια ούζο σε ντάλα ήλιο ενώ οι περιστάσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσει απαιτούσαν σιωπηλή ηρεμία και παρατηρητική περισσυλλογή και λεπτών χειρισμών δράση. Ακόμα και σε παρτίδα πόκερ να καθόνταν και να ‘παιζε η κατάσταση δεν σήκωνε τέτοιο φραμπαλά και ειδικά όταν τα δικά του τραπουλόχαρτα ήταν see through και τα έβλεπαν όλοι γύρω του.
Οι Μπαρουφοχειρισμοί του θυμίζουν περίπτωση χειρότερη και από αυτήν του Θ. Πάγκαλου το βράδυ της κρίσης των Ιμίων που βρισκόνταν στο στούντιο του MEGA αντί να είναι κλεισμένος στο Πεντάγωνο μαζί με την στρατιωτική μας ηγεσία. Όλο και περισσότερο η σημερινή -που δεν είναι σε καμιά περίπτωση σημερινή- κρίση μας, φέρνει στη μνήμη μας και μοιάζει αρκετά στους όχι μόνο αδόκιμους και ερασιτεχνικούς χειρισμούς αλλά άκομψους και politically incorrect της περίπτωσης των αυτοκτονικών χειρισμών μας για την ονομασία της Μακεδονίας στην δεκαετία του ’90. Και εκεί τότε λόγω των παλιών λαθών και χειρισμών των κάποτε ελληνικών κυβερνήσεων -μεταξύ άλλων και στις επισκέψεις τους στον αδελφό στρατάρχη και εθνάρχη Τίτο – η ηγεσία της χώρας μας με τους γηπεδικούς χειρισμούς, του τότε υπουργού εξωτερικών Σαμαρά έστρεψε ανάποδα το εθνικό θέμα μας και απομάκρυνε όποια φιλική προς εμάς λύση, δίνοντας φυσικά σε αυτό το zero sum game που μόνοι μας δημιουργήσαμε με αυτόν τον ατζαμή ηγέτη στο ΥΠΕΞ που δυστυχέστατα είχαμε, όχι μόνο πόντους αλλά όλο το παιχνίδι στην ηγεσία των Σκοπίων που όλοι σχεδόν αναγνώρισαν σαν Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Για πολλοστή φορά γίνεται αυτό που έχει γίνει μόνιμο ανεξίτηλο τατουάζ , όχι στο πετσί μας αλλά στην ελληνική μας μοίρα! Και γράφω ελληνική μοίρα μια και οι ίδιοι εμείς διαλέγουμε να πορευόμαστε σε όποιο χάρτη και να απλώσουμε πάνω στο τραπέζι. Είτε αυτός είναι πολιτικός-οικονομικός είτε στρατιωτικός και πολιτιστικός. Εμείς διαλέγουμε την πτήση μας και τις συντεταγμένες της πορείας μας, σε μοίρες. Όποια σχεδόν λύση και να είχαμε στην διάθεση μας την περίοδο 2010-2012 που δεν προτιμήσαμε τότε, θα ήταν πολύ προτιμότερη από όποια λύση έχουμε στην διάθεση μας σήμερα. Όποια σχεδόν λύση και να διαλέγαμε από τις τότε ονομασίες που είχαμε στην ευχέρειά μας να διαλέξουμε για την Μακεδονία μας θα ήταν προτιμότερη από τις σημερινές προτάσεις που μας προσφέρουν.
Μήπως είναι μόνιμα η προσπάθεια μας να αναδείξουμε εαυτούς στους εσωτερικούς πολέμους μας, που αυτο- παγιδεύουν και κλαδεύουν πρόωρα στις μάχες για επιβίωση αλλά και ανάδειξη του δέντρου μας στον ευρωπαϊκό μπαξέ;
ΣΕ ΜΙΑ ΧΏΡΑ ΠΟΥ ΜΟΙΆΖΕΙ ΝΑ ΔΕΊΧΝΕΙ ΠΩΣ ΔΙΑΘΈΤΕΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΊΣ ΑΠΌ
ΌΤΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΣΕ ΚΑΜΙΆ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΛΆ ΚΑΙ
ΕΎΚΟΛΑ.
ΒΕΡΟΛΊΝΟ 3 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2015
γμ
