Του Γιώργου Ζουρίδη
Τα χρόνια που συμμετείχα οργανωτικά και αγωνιστικά στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα που δημιούργησε ο ηγέτης και οραματιστής Ανδρέας Παπανδρέου, μου έδωσαν την ευκαιρία να υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις, τις αρχές και τις αξίες της ελληνοκεντρικής διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη που βασικό ιδεολογικό κορμό είχε την από-εξάρτηση της χώρας μας από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Μου έδωσε όμως και την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά, όλο το τότε ανθρώπινο ιστό της κομματικής εξουσίας που σήμερα «θρηνεί» τον Ανδρέα!
Η ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ το 1974 καλούσε με απλά λόγια τους Έλληνες να κατανοήσουν την θέση της χώρας τους στο διεθνή καταμερισμό του κεφαλαίου και της εργασίας, να παλέψουν για την βελτίωση της θέσης αυτής μέσα από συμμετοχικές και ρηξικέλευθες πολιτικές και έτσι με πατριωτικό σθένος και αξιοπρέπεια να εγγυηθούν την Εθνική Ανεξαρτησία της Ελλάδας, την Λαϊκή Κυριαρχία και την Κοινωνική Απελευθέρωση σε αυτήν.
Για τον ηγέτη Ανδρέα έχω γράψει διάφορα άρθρα στο Κεντρί και Μέλι τα οποία, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει. Σήμερα απλά με την ευκαιρία των εορτασμών για τα εκατό χρόνια από την γέννηση του ηγέτη και βλέποντας από την τηλεόραση διάφορες φυσιογνωμίες που συνέτειναν στην αποδιοργάνωση (ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική) του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ ένοιωσα μια ναυτία.
«Καλά που δεν ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση που μου έγινε τηλεφωνικά από τα γραφεία του ΚΙΝΑΛ να συμμετέχω στο δικό τους παιχνίδι, οικειοποίησης και εκμετάλλευσης των αρετών του Ανδρέα» σκέφτηκα.
Και ως κινηματογραφική ταινία μου ήρθαν σκηνές απείρου κάλλους από το παρελθόν αλλά και το παρών.
«Τι κατάλαβαν από την διδασκαλία του Ανδρέα όλοι αυτοί που συνωστίζονταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας αυτές τις μέρες; Τι κατάλαβαν τα ορφανά του Άκη και των «εκσυγχρονιστών» του Σημίτη από τα βιβλία του Ανδρέα ή άλλων νεομαρξιστών και σήμερα υπηρετούν με νεοσταλινική συνέπεια τον Σύριζα, ξεπουλώντας το όνομα της Μακεδονίας, την γλώσσα και την εθνικότητα στους Σκοπιανούς;» αναλογίστηκα.
«Γιατί συνωστίζονται όλοι αυτοί που πριν κάποια χρόνια υπέσκαπταν εν συνειδήσει και με αυθάδεια κάθε προσπάθεια του ηγέτη να χειραφετήσει τον λαό του προς μια πατριωτική και ανιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, ενώ οι ίδιοι περί εκσυγχρονιστικών παραμυθιών ετύρβαζαν;»
Για να μην αναφερθώ σε κάποιες εξελικτικού αναχρονιστικού τύπου θεωρήσεις, που διάφοροι καθοδηγητές με σπουδή «υπηρέτησαν»!!
Έτσι για όποιον θυμάται στη Σύνοδο της Κ.Ε στο Πεντελικό, λίγο έλειψε ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ο ηγέτης από όλους αυτούς τους μικρόψυχους (που σήμερα συνωστίζονται στο Φάληρο τιμώντας τον Ανδρέα!!). Ήταν μια συνεδρίαση – κατακλείδα μιας ιστορικής αθλιότητας. Ευτυχώς που υπήρχαμε τότε οι 14 του Χαραλαμπίδη και τους χαλάσαμε τα σχέδια, γέρνοντας με τις ψήφους μας την πλάστιγγα…
Για όλα αυτά και άλλα πολλά νοιώθω ναυτία. Γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει εδώ και χρόνια ντροπή… Και όταν δεν υπάρχει ντροπή δεν υπάρχει εθνική προοπτική…
Aπό το Sibilla blog