Γράφει ο Θανάσης Τσεκούρας
Η κεντροαριστερή «συμμαχία της κάλπης» και οι ψηφοφόροι του Μελανσόν χάρισαν τη δεύτερη θητεία στον Εμανουέλ Μακρόν.
Άτιμο πράγμα η πολιτική. Έχει την ιδιότητα να παραπλανά και πολύ συχνά να γελοιοποιεί τις προκάτ αναλύσεις. Τι συνέβη λοιπόν στις εκλογές στη Γαλλία την Κυριακή; Κέρδισε ο Μακρόν. Και ποιος έχασε; Ο… ΣΥΡΙΖΑ.
Ας μην σπεύσουν ορισμένοι να μας προσάψουν κάποιο λάθος. Η διαπίστωση αποτελεί τον κοινό τόπο στις περισσότερες αναλύσεις της επόμενης ημέρας των αρθρογράφων του Μαξίμου και των γύρω περιοχών. Στη Γαλλία κέρδισε ο Μακρόν – ο κολλητός του δικού μας, του Κυριάκου εννοείται. Και έχασε ο… Τσίπρας.
Παρεμπιπτόντως, την ίδια ημέρα, εθνικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν και στη Σλοβενία. Δεν διάβασα τις αντίστοιχες εκτιμήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά κάτι μου λέει ότι και εκεί θα έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είπαμε όμως η πολιτική είναι άτιμο πράγμα. Με αποτέλεσμα όταν δεν τηρούνται τα στοιχειώδη προσχήματα, όταν παραβιάζονται οι αρχές της κοινής λογικής και του ορθού λόγου, η πορεία προς τη γελοιοποίηση να είναι αναπόφευκτη.
Πώς εξηγείται το γεγονός να έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν είναι και μαθηματικά αυτονόητο ότι οι περισσότεροι «συριζέοι» της Γαλλίας ψήφισαν τον Μακρόν. Ο οποίος κέρδισε. Έχασαν όμως όσοι τον ψήφισαν;
Μια απλή αριθμητική ανάγνωση δείχνει ότι στο 58% του Μακρόν συναθροίσθηκαν πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους του Μελανσόν και η μεγαλύτερη μάζα των ψηφοφόρων των άλλων υποψηφίων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μαζί με τους οικολόγους. Για λόγους εντιμότητας να προσθέσουμε τους λιγοστούς ψηφοφόρους της Πεκρές και των σοσιαλιστών. Με τη βοήθεια της αποχής και των λευκών,που ενισχύει τα ποσοστά των δυο «μονομάχων» φθάνουμε στο 58%.Αυτά αποδεικνύει η απλή αριθμητική.
Με πολιτικούς όρους, ο Μακρόν επικράτησε γιατί κατάφερε να εκφράσει μια κεντροαριστερή «συμμαχία της κάλπης». Μια άτυπη δηλαδή συσπείρωση των δυνάμεων του Κέντρου και της Αριστεράς (εναλλακτικής και παραδοσιακής),τη γαλλική κεντροαριστερά δηλαδή, με συγκολλητική ύλη την αποτροπή ενός «ατυχήματος», την αναρρίχηση της Λεπέν στην Προεδρία. Οι μικρές δυνάμεις της εναπομείνασας Κεντροδεξιάς, το παλιό δηλαδή κραταιό γκωλικό κόμμα της Πεκρές, με το ισχνό εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου (κάτω από 5%) δεν είχε τη δυνατότητα να επηρεάσει τη δυναμική της Κυριακής.
Άλλωστε, για να υποβοηθήσει τη δημιουργία της «συμμαχίας της κάλπης», ο Μακρόν αναγκάσθηκε τις δυο τελευταίες εβδομάδες, να ενισχύσει το κοινωνικό και το κεντροαριστερό του προφίλ. Διευκολύνοντας κατ΄αυτόν τον τρόπο την εισροή στη δική του δεξαμενή των ψηφοφόρων του Μελανσόν και της υπόλοιπης Αριστεράς.
Τα υπόλοιπα απομένει να κριθούν. Η μαζική ψήφος διαμαρτυρίας απέναντι στα «συστημικά» κόμματα, η ενίσχυση της ακροδεξιάς, η αποστασιοποίηση από την πολιτική, οι «πολλές Γαλλίες» που αναδείχθηκαν στις εκλογές, οι κοινωνικές, ηλικιακές και γεωγραφικές ανισότητες, τα αμφίβολα ρεύματα κατά της παγκοσμιοποίησης, η επιστροφή σε μια εσωστρεφή Γαλλία και άλλα πολλά συνιστούν υπόγειες διαδρομές που αργά ή γρήγορα θα ανατρέψουν ριζικά τον τρόπο άσκησης της πολιτικής.
Όλα αυτά αποτελούν μια άλλη ιστορία. Η οποία όμως αρχίζει τώρα. Με πρώτο σταθμό τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.
ΑΠΟ ΤΟ ΙΕIDISEIS.GR