Του Γ. Λακόπουλου
Τον κεντρικό στόχο τον ξέρουμε: να μείνει η χώρα στην Ευρωζώνη. Δύσκολο και οδυνηρό, αλλά έξω κάνει πολύ κρύο. Αν χάσει τη θέση της στο ευρώ, θα γίνει μια ανατολίτικη περιφέρεια στο έλεος των γειτόνων της, θα υπάρξουν εκπτώσεις στη Δημοκρατία της και θα αναιρεθούν οι κατακτήσεις της.
Τη μέθοδο επίσης την ξέρουμε: να αλλάξει, να μεταρρυθμιστεί, να πετύχει συγκεκριμένες επιδόσεις- έστω και αν αυτό σημαίνει ανατροπή της πλαστής ευδαιμονίας που καλλιέργησαν για τρεις δεκαετίες με ευρωπαϊκό χρήμα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ- και αρχίσει να παράγει πλούτο.
Ξέρουμε και το εργαλείο: είναι η πολιτική. Δια της πολιτικής λύνονται πλέον και τα θέματα για τα οποία παλαιότερα προκύπταν πόλεμοι. Η πολιτική είναι η μέθοδος δια της οποίας οργανώνεται η κοινωνία σε βάσεις που διασφαλίζουν το καλύτερο δυνατό μέλλον της. Είναι το αίμα στις φλέβες του κοινοβουλευτισμού.
Αλλά η κοινοβουλευτική Δημοκρατία για να λειτουργήσει χρειάζεται κόμματα και τα κόμματα χρειάζονται στελέχη. Δηλαδή έχουμε ανάγκη από φυσικά πρόσωπα -πολιτικούς- για να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα και μέσα από τη λειτουργία του να πέτυχουμε τον κεντρικό στόχο -που αφορά τελικά την ευημερία των ανθρώπων.
Έτσι φτάνουμε στο πραγματικό ερώτημα. Σήμερα, τι είδους πολιτικούς χρειαζόμαστε; Με ποια πρόσωπα στην πολιτική σκηνή μπορούμε να πετύχουμε ως χώρα τις επιδιώξεις μας; Τι πρέπει να διαθέτει ένας πολιτικός για να του εμπιστευτούμε τις τύχες μας; Με ποιο κριτήριο πρέπει να τον επιλέγουμε στην κάλπη;- γιατί από εκεί αρχίζουν όλα.
Π.χ. θέλουμε πολιτικούς με πτυχία, σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια και άλλες περγαμηνές; Αυτά δηλαδή που προσπαθεί να υποβάλει ότι διαθέτει ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Θέλουμε ανθρώπους του λαού που να καταλαβαίνουν τον μεροκαματιάρη και το μέσο πολίτη, όπως διακηρύσσει ο Τσίπρας;
Ή μήπως θέλουμε πολιτικούς σαν τη Γεννηματά και τον Παπανδρέου- χαρακτηριστικές περιπτώσεις της κληρονομικής Δημοκρατίας και της οικογενειακής αναπαραγωγής στην εξουσία;
Τίποτε από όλα αυτά στην πολιτική δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με ένα βασικό προσόν: να είναι έντιμοι. Οτιδήποτε άλλο είναι καλοδεχούμενο. Αλλά από εκεί ξεκινάμε. Χωρίς αυτό όλα τα υπόλοιπα θα αποβούν σε βάρος της χώρας και της κοινωνίας.
Η εντιμότητα είναι η πρώτη προϋπόθεση για να στερέψει η πηγή της κακοδαιμονίας: η λεηλασία του δημοσίου χρήματος. Γι’ αυτό γίνονται όλα. Εκεί βρίσκεται η χαρακτηριστική παθογένεια της χώρας.
Με τις υπογραφές πολιτικών διασπαθίσθηκαν για δεκαετίες κοινοτικά κονδύλια, τραπεζικό χρήμα και οι φόροι των πολιτών.Πολιτικοί έγιναν ορντινάντσες μιας ολιγαρχίας που σχηματίσθηκε με τον σφετερισμό πόρων που προορίζονταν για την κοινωνία και έκτοτε αναπαράγεται δια της ισχύος του χρήματος, του ελέγχου των Μέσων Ενημέρωσης και δι’ αυτών -τη χειραγώγηση του δημοσίου βίου.
Η εντιμότητα είναι προϋπόθεση για να λειτουργήσει ένα πολιτικό σύστημα. Άρα δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν έμαθε να είναι διεφθαρμένο, με πολιτικούς που δεν αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς τους, αλλά τους εαυτούς τους και τους σπόνσορές τους. Που δεν ματώνουν στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, αλλά μετέχουν σε σχεδιασμούς εναντίον τους.
Όλοι φυσικά δηλώνουν έντιμοι και πολλοί πράγματι είναι. Αλλά δεν είναι εντιμότητα η κακοδιαχείριση των πόρων που προορίζονται για τους πολίτες. Όταν κατασκευάζονται και συντηρούνται, με δημόσιο χρήμα ποικιλώνυμες ελίτ. Όταν εξυπηρετούνται ποικίλα συμφέροντα με διεργασίες κάτω από το τραπέζι. Όταν πλουτίζουν χωρίς έλεγχο επιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι διαμεσολαβητές. Όταν συγκαλύπτονται ευθύνες και γίνεται καθεστώς η ανομία.
Στο δημόσιο βίο η εντιμότητα δεν σχετίζεται μονοσήμαντα με την ικανότητα. Υπάρχουν ικανοί που είναι ικανοί για όλα. Είναι προσωπική υπόθεση. Όποιος θέλει να είναι έντιμος στην πολιτική, συχνά χρειάζεται να συγκρουστεί με συστήματα που επιχειρούν να διαιωνίζουν ή να επιβάλουν την κυριαρχία τους. Αυτή η σύγκρουση συχνά είναι άνιση και αποβαίνει σε βάρος των εντίμων, εκεί που έφτασαν πλέον τα πράγματα.
Αρχίζουμε να νοσταλγούμε τους παλαιούς πολιτικούς. Είχαν τζαναμπέτικες μεθόδους για ψηφοθηρία, αλλά είχαν αίσθηση αποστολής. Πίστευαν σ’ αυτά που έλεγαν και το κυριότερο έμπαιναν στην πολιτική αφού είχαν αποκατασταθεί προσωπικά και επαγγελματικά -και κατά κανόνα έβγαιναν φτωχότεροι από ότι μπήκαν.
Σήμερα η πολιτική είναι πηγή προσωπικής ευημερίας και αύξησης περιουσίας για τους πολιτικούς. Αυτό, μαζί με την ανάγκη επανεκλογής, οδηγεί τον πολιτικό στην κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη τον ίδιο στην αυλή του ολιγάρχη και στη βουλιμική προσπάθεια προσωπικού πλουτισμού. Κάποτε οι επιχειρηματίες παρακαλούσαν να πιάσουν επαφή με τους πολιτικούς. Τώρα παρακαλούν οι πολιτικοί.
Τώρα η « διαπλοκή» κάνει υποδείξεις, απειλεί και τιμωρεί. Ο «αγροίκος πλούτος» κατά την έκφραση του καθηγητή Πεπελάση είναι πανίσχυρος. Οι πολιτικοί τον έκαναν.
Ποιος επιχειρηματίας θα τολμούσε να υποδείξει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή στον Ανδρέα Παπανδρέου πως θα χειριστεί στις δημόσιες υποθέσεις, ποια προγράμματα θα προωθήσει και ποιους θα βάλει στο υπουργικό συμβούλιο;
Αργότερα φτάσαμε σε πρωθυπουργούς που «έπαιρναν γραμμή» από οικονομικά κέντρα, καθώς τους όφειλαν την εκλογή τους. Όταν ο νεότερος Καραμανλής αρνήθηκε να ακολουθήσει αυτή την πρακτική οι «νταβατζήδες» συνασπίσθηκαν εναντίον του και τον ακύρωσαν.
Εν πάση περιπτώσει η πρώτη προϋπόθεση για να υπερασπιστεί η Ελλάδα τη θέση της στην Ευρωζώνη και να βγει τελικά από την κρίση είναι η εντιμότητα του πολιτικού προσωπικού της. Ούτε τα πτυχία, ούτε η λαϊκότητα, ούτε οι προσωπικές ικανότητες, ούτε η υιοθέτηση της μιας ή της άλλης ιδεολογίας.
Χρειάζεται δηλαδή πολιτικούς που να βάζουν το δημόσιο συμφέρον πάνω από όλα. Να κατευθυνθούν τους πόρους αποκλειστικά στην κοινωνία. Να μην υποτάσσονται στην οικονομική εξουσία. Να μην συναλλάσσονται με κανέναν, να μην θέλουν να πλουτίσουν ή να επανεκλεγούν με οποιοδήποτε τρόπο. Να σέβονται το δημόσιο χρήμα και να νοιάζονται τους πολίτες, να βάζουν την πατρίδα τους ψηλά, να έχουν καθαρή τη συνείδησή τους και να πιστεύουν στη Δημοκρατία.
Χρειαζόμαστε πολιτικούς που δεν χρειάζονται την πολιτική. Να είναι έντιμοι, όχι να φαίνονται. Να προσφέρουν όχι να παίρνουν. Να στηρίζονται στην πίστη τους σ’ αυτό που ανέλαβαν εκτιθέμενοι στο δημόσιο χώρο, όχι στο σελοφάν διαφόρων ιδιοτήτων. Στην εμπιστοσύνη των πολιτών, όχι στην προβολή των μιντιαρχών.
Υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί. Σε όποιο κόμμα αν τους βρείτε στηρίξτε τους. Τα υπόλοιπα θα έλθουν μόνα τους σαν φυσική συνέπεια των συλλογικών επιλογών ενός πολιτικού συστήματος στο οποίο οι μετέχοντες τιμούν το αξίωμα που τους ανατέθηκε.
