Toυ Μάνου Στεφανίδη
Επειδή πλέον δεν υπάρχουν πολιτικές αλλά μόνο εικόνες, ούτε ιδέες παρά εντυπώσεις στον κ. Μακρόν ευφυώς πουλήσαμε το μόνο αξιοπούλητο που διαθέτουμε ως χώρα από καταβολής ελληνικού κράτους, ήγουν την Ακρόπολη. Ή καλύτερα την εικόνα της Ακρόπολης ως μοναδική σκηνογραφία για ένα εντυπωσιακό τηλεοπτικό πλάνο με υποβλητικές, σημασιολογικές προεκτάσεις. Η μόνη αξιόπιστη μπίζνα μας πια. Βαριά βιομηχανία αχαμνών.Και ο κ. Μακρόν έσπευσε περιχαρής και αγόρασε κοψοχρονιά ό τι πιο εμπορεύσιμο διαθέτει η Αθήνα, τον Παρθενώνα και μάλιστα από την πλευρά της Πνύκας, ώστε να πουλήσει πανευρωπαϊκά το πιασιάρικο πρότζεκτ μιας νέας Ευρώπης κλπ. κλπ (ήμουνα νιός και γέρασα).
Η Γερμανία βέβαια δεν πρόκειται να συγκινηθεί απλώς από την σκηνογραφία και τους μέτριους ηθοποιούς αφού η ίδια εκπροσωπεί τον σκηνοθέτη – θεό. Bon pour l’Orient με άλλα λόγια αλλά και ευκαιρία να διαπιστωθεί ότι διαθέτουμε επαρκή σύζυγο πρωθυπουργού αλλά όχι και πρωθυπουργό ανάλογων προσόντων. Μικρό το κακό θα πείτε αφού κανείς δεν του ζητάει πια κάτι περισσότερο εκτός από φωτογενή χαμόγελα.
Μας άρκεσε λοιπόν που άναψαν τα φλας, ειπώθηκαν οι αναπόφευκτες κοινοτοπίες – ποιός δεν θα εμπνεόταν από τέτοια γκλαμουριά, έκτακτος επίσης ο Κατρούγκαλος σε βωβό ρόλο – ενώ η Πανσέληνος εξωράισε κι αυτή όσο μπορούσε, την ενοχλητική πραγματικότητα. (Εξαίρεση ο Σταθάκης που είχε γλαρώσει, ήταν βαρύ μάλλον το μεσημεριανό σταμναγκάθι).
– Ποιά νέα Ευρώπη, με άλλα λόγια, μπορούμε να διεκδικήσουμε όταν η ΕΕ δύο ταχυτήτων είναι οδυνηρή πραγματικότητα, η κοινοτική αλληλεγγύη προπέτασμα καπνού, ο εκφασισμός κοινωνιών και ηγεσιών ορατός κίνδυνος και το έλλειμμα δημοκρατίας χειροπιαστό; Πρόκειται, φευ για την ίδια Ευρώπη που συζητάει την ένταξη μιας χώρας, της Τουρκίας η οποία έχει εισβάλει εδώ και σχεδόν μισόν αιώνα και κατέχει το ένα τρίτο άλλης χώρας, μέλους της Ένωσης χωρίς να κινητοποιεί τα δημοκρατικά ανακλαστικά των υπολοίπων ένα τέτοιο κακούργημα.
Όσο για την σωρεία λαθών που έχει διαπράξει η ευρωπαϊκή ηγεσία απέναντι στην ελληνική κρίση ουδείς είπε κάτι ουσιαστικό και εφαρμόσιμο. Καμιά διέξοδος δηλαδή αφού αυτό το status βολεύει τους πάντες ώστε η αποικία χρέους που είμαστε και μάλιστα με την σφραγίδα και της αριστεράς, να διαρκέσει ακωλύτως για 99 χρόνια. Ο Τρικούπης αναστημένος με το μουστάκι του Βούτση!
Μόνο λοιπόν πονηρά ευχολόγια και εύκολος λυρισμός εμπρός στο συμβολικότερο σημείο της Δύσης προς άγραν θνησιγενών εντυπώσεων. Πάλι λοιπόν το παρελθόν με την δυναμική του καλείται να ξελασπώσει το παρόν με την αδυναμία του…
Πόσα περισσότερα πια να κάνουν οι πρόγονοι για τους ανεκδιήγητους επιγόνους τους; Μόνο που εικόνες τόσο άδειες από ιδεολογικό περιεχόμενο παραμένουν μόνο εικόνες κι όσο ισχυρές κι αν εμφανίζονται στην τηλεοπτική οθόνη απλώς επιτείνουν την υπαρξιακή μελαγχολία μας.
