Το γήρας και το βουλκανιζατέρ

Γράφει ο Συγγενής

Δεν της πάει καθόλου της ΝΔ αυτή η περιοχή! Ποιος δεν θυμάται την έμπνευση του μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ να απαντήσει στις ιαχές των οπαδών του «Έβερτ-Έβερτ!» με το αμίμητο «Καρδίτσα-Καρδίτσα!», που έγινε viral κατά την προεκλογική περίοδο της πρώτης νίκης του Κ. Σημίτη.

Λένε ότι το πιο εύκολο κυνήγι είναι εκείνο του αποδιοπομπαίου τράγου, κι ακόμη καλύτερα αν αυτός τυγχάνει ηλικιωμένος! Από τον λόχο των 112 «αρίστων» διοικητών διετάχθη να παραιτηθεί μόνο ο ηλικιωμένος τ. γυμνασιάρχης. Πώς αλήθεια παραιτήθηκε από κάπου που δεν είχε ακόμη καν διοριστεί, δεδομένου ότι δεν είχε εκδοθεί το ΦΕΚ του;

Στην πραγματικότητα απλώς ο κ. Υπουργός ή μάλλον ο κ. Πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη αλλά επικοινωνιακά αυτό δεν γράφει και πολύ καλά Οπότε επελέγη να παρουσιαστεί ως μια πράξη αυτοθυσίας του ιδίου η οποία απλώς έγινε αποδεκτή. Κι ο πικραμένος συνταξιούχος και παρ’ ολίγον διοικητής, το δέχθηκε καρτερικά ή τουλάχιστον έτσι παρουσιάστηκε. Οι   ίδιοι ωστόσο τον είχαν κρίνει πρόσφατα ως κατάλληλο υποψήφιο για την Βουλή.

Ο όρος «Σαρδόνιος γέλως», μια γκριμάτσα του προσώπου στον τέτανο που μοιάζει με παγωμένο χαμόγελο, έλκει την καταγωγή της από τις Σάρδεις. Εκεί όταν οι πόροι δεν έφθαναν για όλη την φυλή, το έθιμο έλεγε πως ο γηραιότερος ανέβαινε στην κορυφή του λόφου και αυτοκτονούσε, μειώνοντας έτσι τα μερίδια.

Ωστόσο ο δυστυχής όφειλε να «γελά» κιόλας μιας και εκπλήρωνε ένα καθήκον έναντι της συλλογικότητας του κι ως εκ τούτου ένοιωθε, υποτίθεται, ευτυχής. Έτσι κι ο κ. Πατέρας απλώς ψέλλισε ότι του το είχε υποσχεθεί ο ίδιος ο Κυριάκος! Τώρα αν πίσω από τις πόρτες αναφώνησε ότι εδώ περιμένουμε από τον Αναστασιάδη στα 75 του να πάρει πίσω την Κύπρο, πως ο Καραμανλής ξανάγινε ΠτΔ  στα 83 ή ότι ο Πάμπλο Πικάσο παντρεύτηκε στα 73 του με μια 27χρονη και μεγαλούργησε μαζί της, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ ….

 Τα φιλικά προς την ΝΔ ΜΜΕ επέλεξαν για την υπόθεση των 112 διοικητών κυρίως την υποβάθμιση και δευτερευόντως την υπενθύμιση των έργων των άλλων μέχρις ότου να το «σηκώσει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια γωνίτσα π.χ. του liberal.gr o κ Θ Μαυρίδης δίνει την ακόλουθη γραμμή:

«Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μία σημαντική διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι μία φιλελεύθερη κυβέρνηση. Κι όχι μόνο δέχεται την κριτική, ακόμη κι αν αυτή είναι άδικη. Αλλά την λαμβάνει και σοβαρά υπόψη της. Και διορθώνει τα όποια λάθη της. Αυτό ναι, είναι κάτι που πράγματι μας φέρνει πιο κοντά στη κανονικότητα. Αυτή η κανονικότητα μας έλειψε! Περιστατικά σαν κι αυτό του 80χρονου είχαμε πολλά. Είχαμε, για παράδειγμα, ιδιοκτήτη Βουλκανιζατέρ να αναλαμβάνει την διοίκηση νοσοκομείου. Εκείνο που δε είχαμε τα προηγούμενα χρόνια ήταν μία δημόσια συγνώμη μέσω μιας παραίτησης, όπως συνέβη με τον 80χρονο…»

Κατ’ αρχάς ο κ. Πατέρας έχει όνομα κι όχι μόνον ηλικία, οπότε δεν κατανοώ γιατί θα πρέπει να αναφέρεται παντού ως ο 80χρονος, κάπως σαν να λέμε δηλαδή ο Αλβανός, ο Πακιστανός κ.ο.κ. Αν τώρα με βοηθάνε τα ελληνικά μου ο κ. Πατέρας ζήτησε συγγνώμη για την ηλικία του; Κι ελέγχεται επιπλέον ο ιδιοκτήτης του βουλκανιζατέρ γιατί δεν ζήτησε κι αυτός συγγνώμη για τις ζάντες του; Μάλλον το χάσαμε από τον πολύ φιλελευθερισμό!

Αυτό το ωραίο που πολιτικό ρόλο μπορεί να διεκδικεί μόνο ο έχων ρώμη και νιότη ή ότι το προνόμιο άσκησης διοίκησης το στερείται όποιος τυχόν μουτζούρωσε τα χέρια του. το γράφει άραγε ο Μοντεσκιέ ή ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ; Γιατί εμένα λίγο για Μολιέρο μου φέρνει!

Κι όσον αφορά τον πτυχιούχο μηχανολόγο Α-ΤΕΙ, που μένει άνεργος όταν κλείνει η Ελευθεροτυπία και αντί να περιοριστεί στο επίδομα ανεργίας ανοίγει το Βουλκανιζατέρ του πατέρα του, τι ακριβώς ενοχλεί τους φιλελεύθερους εξισωτιστές;

Αν υποψιαστώ ότι μας πρήζουν τόσα χρόνια επειδή ο εν λόγω ήταν φίλος του Πολάκη, θα χάσω πάσα ιδέα. Την περαιτέρω θεωρητική συζήτηση γι αυτό την θεωρώ ευτελισμό. Εξ άλλου αντικαταστάθηκε ήδη … από απόστρατο φυσικά. Τα πράγματα όμως δεν είναι εξ ίσου σαφή με το γήρας. Άραγε ο κ. Θ.Μ. στα γενέθλια τι ευχή δίνει αν όχι αυτήν για γήρας; Πρόκειται για μια ‘κατάρα’ την οποία παραδόξως ευχόμαστε συνεχώς ο ένας στον άλλο ! Είναι άραγε παράδοξο ότι επιθυμούμε διακαώς κάτι τόσο φοβερό και απειλητικό, όσο το βαθύ γήρας;

Ο γηράσκων είναι ευάλωτος και διάγει μια περίοδο μειωμένων δυνατοτήτων και αυξημένων ασθενειών. Επίσης, πέραν της φθοράς του, βρίσκεται και σε τελική φάση μπροστά στην απειλή του επερχόμενου θανάτου, πράγμα που δεν στερείται ψυχολογικών επιπτώσεων τόσο στον ίδιο όσο και στο περιβάλλον του.

Από την άλλη το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε και έφθασε σε βαθύ γήρας σημαίνει ότι αποφεύχθηκε ο πρόωρος θάνατος οπότε ο άνθρωπος αυτός πιθανώς να βίωσε πολύ περισσότερα ή να είχε περισσότερες ευκαιρίες αυτολοκλήρωσης. Απέναντι στους ηλικιωμένους προσωπικώς ο κ Θ.Μ. πιθανώς να είναι στοργικός.

Σε ατομικό επίπεδο, η φύση των καθηκόντων του καθενός μας δεν είναι άλλη παρά η αγαθοεργία και ίσως μόνον για τους οικείους μας η προηγηθείσα αγάπη και ευγνωμοσύνη να δημιουργεί κι ένα επιπλέον καθήκον στοργής. Αντιθέτως, στο πολιτικό επίπεδο προκύπτει ένα πολύ ισχυρότερο καθήκον δικαιοσύνης έναντι των ηλικιωμένων, με αποτέλεσμα την κατοχύρωση του ακόμη και σε επίπεδο συνταγματικών δικαιωμάτων.

Ευλόγως η θεμελίωση αυτή θεωρείται ισχυρότερη της αγαθοεργίας οπότε και οι υποχρεώσεις στη δημόσια ζωή (καταπολέμηση διακρίσεων, επαρκής μέριμνα κλπ) επιτηρούνται αυστηρότερα σε σχέση προς εκείνες των προσωπικών σχέσεων. Τα καθήκοντα των ατόμων στο θέμα είναι συχνά προσωποπαγή και οι σχετικώς πιο ευαίσθητες συμπεριφορές είναι μεν άξιες επαίνου ωστόσο παραμένουν σχεδόν εθελοντικές. Αντιθέτως οι δημόσιες παρεμβάσεις, όπως οι αφορισμοί και οι αποκλεισμοί του κ Θ.Μ., ελέγχονται κι όχι φιλελεύθεροι δεν κρίνονται αλλά τελείως απαράδεκτοι.

Ποια είναι η αξία ενός βίου που απειλείται να τερματιστεί; Μήπως το σύνολο των επιτυχιών που έχει παράξει κανείς για την κοινωνία, για την οικογένεια του ή για τον εαυτό του; Τότε αυτό που ευχερώς αναγνωρίζουμε ως δικαίωμα σε ένα γηραιό ΠτΔ, εξίσου άνετα το αφαιρούμε από έναν επαρχιώτη συνταξιούχο!

Φαίνεται όμως ότι το τόλμημα του ταξιδιού που χάνεται κι όχι ένας κάποιος συγκεκριμένος προορισμός αυτού, συνιστά την αληθινή απώλεια. Η διακοπή μιας πορείας ολοκλήρωσης που η όποια ζωή θα την κρατούσε διηνεκώς ανοικτή δεδομένου ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως απολύτως πληρωθείσα, καθιστά τον θάνατο εξ ορισμού κακό. Το ταξίδι φαίνεται ότι συνεχίζει να αξίζει όσο κι αν οι δυνάμεις κάποιου έχουν ελαχιστοποιηθεί. Οπότε δεν έχουν και καμία θέση οι διάφορες προσπάθειες ποσοτικής αποτίμησης. Κάτι τέτοιο θα έθιγε κατάφωρα κι όλες τις υπόλοιπες ευάλωτες ομάδες. Πώς το έλεγε ο φιλελεύθερος Βορίδης αυτό με τους αναπήρους;

Εξάλλου το γήρας είναι που δίνει στον άνθρωπο, ως υποκείμενο, την μοναδική δυνατότητα ενός απολογισμού που μόνο η μακροβιότητα μπορεί να προσφέρει. Το πρόσωπο δηλαδή που κατάφερε κανείς να γίνει ενδεχομένως να δικαιολογεί υπερηφάνεια, η οποία καθιστά αξιοβίωτη την ανθρώπινη ζωή. Μόνο και μόνο από το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε να υπάρξει πράγματι ο σκηνοθέτης του εαυτού του!

Αυτά λοιπόν περί φιλελευθερισμού & γήρατος, οπότε ο κ ΘΜ την συγγνώμη ας την απαιτήσει από όποιον κάνει πολιτικές επιλογές αδιαφανώς και κρυφίως και με κριτήριο να είναι ο επιλεγόμενος του χεριού του. Προφανώς το κάνει γιατί αντίστοιχη πολιτική σχεδιάζει να ασκήσει.

Οι δε βολικοί συμψηφισμοί με κλάδους ολόκληρους τεχνιτών – πτυχιούχων ή μη- οι οποίοι απαξιώνονται ως ακατάλληλοι χειρώνακτες μάλλον αγνοεί ότι έτσι λοιδωρείται το 90% των Ελλήνων. Και μάλιστα από το κόμμα γόνων, θυγατέρων, ανηψιών, βαφτιστηριών και άλλων αυτοδημιούργητων.