Το δίλημμα

Του Μανώλη Ροζάκη

Μετά την έκπληξη, ακολουθεί μονάχα  η περισυλλογή.

Και αυτό το αίσθημα τής απώλειας.

Έτσι γεμίζει ο χώρος τής σκέψης. Τής ιστορίας πού έφυγε, αφήνοντας πίσω την μεγάλη απορία.

Στον χρόνο πού θα την ακολουθεί.

Αυτό πού μάς λογαριάζει όμως  τελικά, είναι η ίδια η ιστορία.

Με ένα δίλημμα.

Πάνω σε δύο αφηγήματα.

Το ένα, το φοβικό, που ορίζει ότι λίγοι θα κερδίζουν και θα μοιράζουν ψίχουλα (για όσον καιρό  υπάρχουν). Με μία προχειρότητα και άγνοια κινδύνου, πού άλλοτε συναντά & άλλοτε οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες κρίσεις.

Το άλλο το ρεαλιστικό & ανθρώπινο πού αντιλαμβάνεται ότι όλοι μαζί έχουμε μερίδιο στην ευημερία & την δίκαιη ανάπτυξη. Γιατί έτσι μόνον μπορεί να προχωρήσει μία κοινωνία με όρους λειτουργικής αποτελεσματικότητας.

Το δείχνουν και στην πράξη τα πεπραγμένα στην Ευρώπη. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι αναγνωρίζουν τον κρίσιμο ρόλο των δημοσίων υποδομών. Στην υγεία. Το νερό. Στην ενέργεια και τις ασφαλείς μεταφορές. Την δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου προς όφελος μίας λειτουργικής οικονομίας.

Υπάρχει το όραμα λοιπόν, υπάρχει  όμως και ο ύπνος χωρίς όνειρα.

Υπάρχει το αυθεντικό, το ανθρώπινο, το λειτουργικό, υπάρχει όμως και η ζούγκλα, η καθημερινή αγωνία και ο φόβος.

Αυτά υπάρχουν, και περιμένουν από εμάς να κάνουμε την τελική επιλογή

Καθώς όμως όλοι γνωρίζουμε, στο βάθος, ποιό είναι το σωστό, το αληθινό και το έντιμο, δεν χρειάζεται πια να φοβόμαστε.

Απλά πρέπει να το επιλέξουμε.

Γιατί όπως λέει και ο ποιητής: «Παντοπόρος. άπορος επ’ουδέν έρχεται το μέλλον».

Ας δώσουμε λοιπόν την απάντηση στο δίλημμα…