FRESH

Το δημοκρατικό μέτωπο, οι αριστεροί συμβολισμοί και η επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ

Του Νίκου Λακόπουλου

Το σενάριο αυτό βέβαια δεν είναι το πιο πιθανό αφού η Νέα Δημοκρατία προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις, αλλά ο χρόνος δουλεύει υπέρ του Αλέξη Τσίπρα που βλέπει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να ανεβαίνουν την τελευταία διετία- αφού οι ίδιες δημοσκοπήσεις τον έδειχναν να έχει πέσει στα Τάρταρα και μερικοί προεξοφλούσαν την επιστροφή σε μονοψήφια ποσοστά -δεδομένου του ότι το κόμμα του 4% εκτοξεύτηκε στο 36% -χωρίς να αυξήσει τις πραγματικές του κομματικές δυνάμεις, με “προσφυγικές” ψήφους που απλά ψήφισαν Τσίπρα και όχι ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν εντάχθηκαν ξαφνικά στην Αριστερά ενάμισι εκατομμύριο ψηφοφόροι -που στην πλειοψηφία τους ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ -αν θυμάστε αυτό το κόμμα, ή καλύτερα κίνημα. Δεν ψήφισαν τον Αλέξη Τσίπρα, ως πολιτικό διάδοχο του Ανδρέα, αλλά από άλλο κόμμα, για να σκίσει τα μνημόνια, αλλά το έκαναν όταν βεβαιώθηκαν ότι δεν θα το κάνει -καθώς στις τελευταίες του εμφανίσεις έγερνε υπέρ της διαπραγμάτευσης κι όχι της ρήξης -και μετά το δημοψήφισμα έκανε σαφές πώς ήταν ένα ευρωπαϊκό κόμμα -που δεν θα ρίσκαρε την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έκτοτε -με την “αριστερή” πτέρυγα, την ντούρα αντιμνημονιακή να αποχωρεί και να στρέφεται στην …δραχμή- εκκρεμεί ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε πάντα στο εσωτερικό του την “σοσιαλιστική” συνιστώσα να αποσαφηνίσει την ιδεολογική του ταυτότητα ως σύγχρονο αριστερό, μετακομμουνιστικό κόμμα, να επανιδρυθεί δηλαδή. Να αναμετρηθεί με τα ιδεολογικά του φαντάσματα και με τον “ιστορικό συμβιβασμό” του, όπως τον περιέγραψε χθες στο Παρίσι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

«Προσπαθήσαμε, αλλά νικηθήκαμε. Μετά κάναμε τον συμβιβασμό».

Περίπου τα ίδια είχε πει και ο Αλέξης Τσίπρας παλιότερα, αφού πήγε στις Βρυξέλλες Αντιγόνη -και …Κνίτης- και γύρισε Κρέων και σοσιαλδημοκράτης ή τουλάχιστον σύμμαχος των σοσιαλδημοκρατών -που στην πραγματικότητα όπως και οι κομμουνιστές δεν υπάρχουν πλέον, παρά μόνο στη μνήμη και τις φαντασιώσεις ορισμένων υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν στα υπουργεία με αφίσες του Άρη Βελουχιώτη- αποφασισμένοι “να μην πάνε σε νέα Βάρκιζα” -όπως έλεγε άλλωστε και ο ίδιος ο Τσίπρας.

 

Το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία μαζί με έναν αφγανό υποψήφιο και μία μουσουλμάνα -δείγματα αριστερής πολιτικής με σημασία- καταφεύγει σε πολλούς συμβολισμούς -με τον γιο του Πλουμπίδη και την κόρη του Μάνου Λοίζου- που μάλλον δείχνουν προσκόλληση στο παρελθόν παρά κοιτάζουν το μέλλον και απαντάνε στο ερώτημα τι σημαίνει να είσαι αριστερός σήμερα.

Προφανώς δεν είναι προδοσία ο “συμβιβασμός”- που άλλοι εκλαμβάνουν ως ήττα. Ήταν λάθος η “αντιμνημονιακή” στρατηγική -που έφερε στο ίδιο μέτωπο αριστερούς “αντιιμπεριαλιστές”, ακροδεξιούς εθνικιστές, παραεκκλησιαστικούς κύκλους και παραδοσιακούς κομμουνιστές σε ένα ηρωικό Όχι -που ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί το νόημά του και σε ποιους απευθυνόταν.

Φυσικά ήταν λάθος η συμπόρευση με τον Καμμένο στο νέο …Γοργοπόταμο που δεν έχει ακόμα διευκρινισθεί αν ο εχθρός ήταν οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, οι …Πέρσες, όλοι οι Ευρωπαίοι, ως Ξένοι ή ως επονείδιστοι τοκογλύφοι- δανειστές -που σιγά- σιγά έγιναν σκέτοι δανειστές και εταίροι. Όλη η μυθολογία ενός αριστερού μεγαλοιδεατισμού κατέρρευσε με αποτέλεσμα να έχουν απομείνει στο στρατόπεδο ο Πάνος Καμμένος -που βλέπει ως προδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών, οι Χρυσαυγίτες – η πιο συνεπής “αντιμνημονιακή” δύναμη, μαζί με άλλους δεξιούς …αντι-ιμπεριαλιστές που βλέπουν ότι η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή -αλλά δεν διευκρινίζουν αν είχαμε ανεξαρτησία και την χάσαμε με τα μνημόνια ή δεν είχαμε ποτέ.

Φαίνεται πως από καιρό η Αριστερά έχει θέσει άλλα ζητήματα ως προτεραιότητα κι όχι την Οκτωβριανή Επανάσταση που ορισμένοι νομίζουν ότι έγινε το 2015 στην Ελλάδα. Μάθαμε πως οι τράπεζες μάλλον χρειάζονται, η Αγορά μπορεί να συνυπάρχει με τον “σοσιαλισμό” για τον οποίο δεν μιλούν τα κόμματα της Αριστεράς και πιθανό να μιλήσει αυτές τις μέρες ο …Μητσοτάκης. Αλλά δεν μάθαμε αν η Αριστερά μπορεί να είναι κυβερνώσα και να παραμένει Αριστερά, ίσως γιατί μπερδευτήκαμε -σαν τον Λαφαζάνη- όταν διαπιστώσαμε πως η δική μας γραμμή ήταν ίδια με αυτό που επιδίωκε ο Σόιμπλε- μόνο που εκείνος έδινε και μερικά δισ. για “ανθρωπιστική βοήθεια”.

Ουσιαστικά η Ελλάδα μετά το σοκ που υπέστη μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας -η οποία ωστόσο είχε προαναγγελθεί ώστε να μπορεί να αποδοθεί σε λάθος χειρισμούς ορισμένων πολιτικών- επαναθεσπίζει τους ιδεολογικούς της μύθους και η Αριστερά βρίσκεται γυμνή -με το “ηθικό πλεονέκτημα” και το ηρωικό παρελθόν της- να τακτοποιήσει εκκρεμότητες που είχε ότι είναι εθνικό -κι έγινε εθνικολαϊκό μάλλον απροειδοποίητα. Σύγχυση.

Με ένα τρόπο παράδοξο ο “συμβιβασμός μετά την ήττα” του Ευκλείδη Τσακαλώτου δεν ευνόησε τα πιο αριστερά ρεύματα -όπως αυτά του Λαφαζάνη, τη Ζωής και του Βαρουφάκη, όπως θα ήταν φυσικό. Που πήγε το 62% του Όχι και πώς φτάσαμε από τους Αγανακτισμένους – που νομίσαμε ότι ήταν κομμουνιστές, αλλά μπορεί να ήταν αδιόριστοι και δανειολήπτες- στους Μακεδονομάχους; Πώς θα ξεμπερδέψουμε με τις παλιές και νέες αυταπάτες, του μύθους, την ίδια την πολιτική;

Από όλη αυτή την διαδρομή προβάλλει καθαρά η ήττα της Αριστεράς -που αυτή τη φορά δεν είναι στρατιωτική, αλλά ιδεολογική και πολιτική. Η ίδια η πολιτική είναι μια υπόθεση για ηλικίες άνω των σαράντα και η Ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη εισβάλλει στα σχολεία -από τα οποία λείπει η Αριστερά- δεν υπάρχουν πια φοιτητικά κινήματα. Προφανώς αυτή είναι η εποχή για νέα ξε-κινήματα καθώς η πιο βαθιά νύχτα πριν την αυγή. Η απόγνωση δημιουργεί την ανάγκη μιας νέας αισιοδοξίας- κι αυτό μπορεί να είναι η Αριστερά.

Πολύ ωραίες οι μάχες κατά της Ακροδεξιάς που χρησιμεύουν ως βολικά άλλοθι, ο επαγγελματικός αντιφασισμός και οι συμμαχίες με τους Καμμένους, αλλά ποιος είναι και πού είναι ο εχθρός; Με άλλα λόγια, κάτι δεν πήγε καλά και κάπως πρέπει να ξαναρχίσουμε. Γιατί είναι πιθανόν μέσα στη μάχη για την πρώτη φορά Αριστερά μάλλον ξεχάσαμε από πού και γιατί ξεκινήσαμε. Μουντός καιρός που μπορεί κάπου στα σύννεφα να κρύβει τον ήλιο. Ή, όπως έλεγε ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, στραπατσαρισμένη κάπως, αλλά… ελπίδα!