Του Παύλου Αλέπη
Αγαπημένη μου αλήθεια, σου γράφω πάλι, γιατί οι φίλοι με κεντρίζουν.
Όλοι μας έχουμε παραδεχθεί με διάφορους τρόπους,πως η Πολιτική παίζεται χωρίς κανόνες.
Έχουμε δεχθεί πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ιδίως σε προεκλογικές περιόδους. Πρόθυμοι να συγχωρήσουμε κάθε υπερβολή. Και σχεδόν τυφλοί να δούμε πως κάποιοι παίζουν τα ρέστα τους…. Το αξιοπερίεργο είναι πως και μετά την προεκλογική περίοδο, η υπερβολή σαν έννοια, δεν πέφτει και κανένας δεν ενδιαφέρεται να επαναφέρει μια λεκτική ομαλότητα..
Ένας Μιθριδατισμός χειροπιαστός μας έκανε φίλους με το δηλητήριο του δημόσιου λόγου της υπερβολής.. Οικείους τόσο που ξέφυγε και δεν μηδενίζεται πια το ιστορικό κοντέρ.
Μοιάζει να θεωρούμε πως μια Εθνική καταστροφή θα μπορούσε, ίσως και μόνον να το μηδενίσει και να μας… συνετίσει. Λογικά η αυτογνωσία μας έπρεπε να μεγαλώνει κι όμως συστηματικά συμβαίνει το αντίθετο. Στο ερώτημα τι μας συμβαίνει σαν Λαός ,μονο φευγαλέες διαπιστώσεις.
Μια αναιμική λειψή διαπίστωση, ασορτί με την επικρατούσα κοινωνική μετριότητα..
-Μα αλλάζουμε στ’ αλήθεια; Ποιος το πιστεύει; Ποιος το διατρανώνει χωρίς δισταγμό;; Αλλά κυρίως ποιος ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια για τα φαινόμενα;
Παρατηρητές ναι, κριτές κυρίως, μέτοχοι και συμμέτοχοι ασφαλώς. Αλλά μέχρις εκεί.
-Διαπίστωση καθιερωμένη διαδεδομένη…- Μωρέ, ο Ελληνας δεν συνεννοείται με κανέναν.
-Οι θεσμοί δεν στέκονται στο ύψος τους και ευτελίζονται συνεχώς, με ή άνευ, βοηθείας.
-Ε καλά και ο πολίτης είναι πρόθυμος σε μια αποκατάσταση;;
Στα γρήγορα η περιγραφή του φαινόμενου.
Θέλουμε; Μπορούμε; Από που ξεκινά η συνεννόηση;
Η ατελής Δημοκρατία μας, απεγνωσμένα μας καλεί σε διαρκή συμμετοχή, αλλά πάντα αφήνει τα όρια στην δική μας πρωτοβουλία. Μεγαλείο, αλλά και ατέλεια….
Φτάνουμε λοιπόν πάλι και πάλι στον κύκλο που μας καλούν όλοι για συστράτευση. Σε διαφορετικούς πολιτικούς δρόμους νέους και παλαιούς… .Και φτάνουμε στο γνωστό σημείο να αναζητούμε την οραματική πορεία που μας ταιριάζει.
Εδώ είμαστε. Αχθοφόροι ενός ιστορικού πολιτικού φορτίου, γεμάτο συμπλέγματα, φοβίες φαντάσματα και φαντασιώσεις μιας παρελθούσης εποχής και μιας άγνωστης νέας.
Οι εκλογές είναι μόνον η αφορμή. Οι εκλογές είναι η καθιερωμένη ευκαιρία… Ποιος εμπιστεύεται ποιον; Ποιος να πιστεύει σε ποιον; Με ποια ιδεολογία; Αφού κι αυτές τις αλλοίωσε και τις κατέστρεψε η εποχή της υπερβολής… και της αμφισβήτησης…
Ας προσγειώσουμε το αερόστατο της φουσκωμένης Ελληνικής σκηνής. Ας δούμε την γήινη οξυμένη πραγματικότητα του σήμερα.
Ψυχικά και οικονομικά καθημαγμένη η Ελληνική οικογένεια, ακολουθεί με επιλογή της, την Ευρωπαϊκή πορεία με δυσπιστία αλλά και συγκρατημένη ελπίδα. Επιφυλακτικότητα σε μεγάλες δόσεις. Χωρίς θάρρος οι ηγεσίες, χωρίς θάρρος και ο Έλληνας. Παρατηρεί, περιμένει, κριτικάρει, καταφεύγει σε μικροϋπολογισμούς…
Βλέπει τον συντηρητισμό τον μετρά, μετράει και τις απώλειες που του επέφερε… Σηκώνει δειλά το βλέμμα στις λέξεις του Προοδευτισμού και του Ριζοσπαστισμού, που μπορεί να λαχτάρα, αλλά δεν εμπιστεύεται. Πως να το εννοεί άραγε ,σου λέει… Όλα αυτά καθώς ανασαίνει την αχαλίνωτη χειραγώγηση, που λυσσομανά γύρω του.
Κι αποφασίζει σημειωτόν. Ανατρέχει στον φόβο και τις ιστορικές εμπειρίες και χτυπά τα πόδια στο σημειωτόν πιο δυνατά. Και πιο δυνατά….
Δεν θέλει να επανέλθει σε μια Κυβερνητική κατάσταση με αποτυχόντα πρόσωπα του παρελθόντος. Δεν έχει όμως και καμιά εμπιστοσύνη σε άγνωστα πρωτοεμφανιζόμενα πρωτοδοκιμαζόμενα. Την κριτική του την ασκεί με την γνωστή υπερβολή ένθεν κακείθεν με σιγουριά και αυθεντία…. Άμυνα; Κουτοπονηρία; Ελαφράδα;;
Το δια ταύτα είναι, πως τον ζώνουν οι αμφιβολίες, κάθε προεκλογικού βομβαρδισμού, αλλά τον χτυπά στο κεφάλι και το παράδοξο… Αυτό, που τον εμποδίζει να μπει βαθιά στην ανάλυση, στην γνώση, στην αναζήτηση και ολωσδιόλου αντίθετα, κλείνεται στο καβούκι του…
Τολμήστε να κάνετε ένα πείραμα. Με κάθε συνομιλητή σας. Πριν αρχίσετε κάθε συζήτηση, ρωτήστε τον… Τι βιβλία διαβάζεις; Ποιες Εφημερίδες; Από που ενημερωνότανε;;
Διασκεδάζουμε όλοι με τις αντιδράσεις. Ανθρώπινο θα πείτε. Ο Νεοέλλην είναι περιβόλι. Ειδικά άμα δεν σου…εξιστορεί τον πόνο του και επιδίδεται σε εξειδικεύσεις που έχει ακούσει από ακριτομυθίες…
-Μ’ αυτήν την Δικαιοσύνη και μ’ αυτά τα ΜΜΕ θα πάμε σε εκλογές;;
Διατύπωσα το ερώτημα σε μεγάλη παρέα. Γλέντι. Το πως απαντήθηκε, το πως αντέδρασαν, το τι άκουσα… Οι χαρακτηρισμοί γέμισαν τον χρωματικό καμβά. Άσε που μου έλυσαν την απορία, με τι γεμίζουν το περιεχόμενο τους τόσες εκπομπές στα ραδιοτηλεοπτικά μας…
Πάντα ανέπτυσα την θεωρία, πως όλα πρέπει να τα πιάνεις απ’ την αρχή. Πάντα να ξεκινάμε από το Άλφα. Όπου να φθάνουμε να νοούμε όλοι το ίδιο περιεχόμενο για κάθε λέξη. Ουτοπικό μέχρι θανάτου. Όλοι το ίδιο για κάθε λέξη;; Αδύνατον…
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό είναι το κλειδί της τραγωδίας μας, της ασυνεννοησίας μας της διαρκώς μεταβαλλόμενης πορείας μας. Πώς, λοιπόν, όλο αυτό να το μεταφράσω σε πολιτικούς όρους;;
Πώς να πω την αλήθεια και σε ποιον;
Το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών σίγουρα θα μας εκπλήξει.
