Του Παύλου Αλέπη
Την κατάντια του συνδικαλισμού, που δεν κατάφερε να αποκρούσει την αήθη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, δεν μπορώ ακόμα να την καταπιώ. Και όλο τριβελίζει στο μυαλό μου τι λάθη έχει κάνει για να φτάσει στην ανυποληψία… Και ειδικά για τον κλάδο μου, όλο και βρίσκω λάθη και παραλείψεις, πέραν της δουλικής υπόκλισης στις επιθυμίες των αφεντικών…Δεν είναι μόνο όμως η δημοσιογραφία σε κρίση.
Έχει και ο Λαός μας και ένα απίθανο ταλέντο να…τσαλακώνει όλες τις καλές ιδέες. Και αυτή του συνδικαλισμού και της κλαδικής ομαδικής διεκδίκησης δεν είναι απλή ιδέα έτσι; Είναι οραματική και σπουδαία για την λειτουργία της Δημοκρατίας και την ευημερία του κάθε εργαζόμενου. Είναι και ο ταγός και φύλακας των κανόνων του επαγγέλματος. Είναι και άλλα πολλά που τα είδαμε να ξεγλιστρούν μέσα από τα προνομιούχα χέρια μας….
Στα μετά το 1981 χρόνια του Πασόκ ζήσαμε την άνοδο και πτώση των κλαδικών οργανώσεων. Εδώ θα σταθώ με μια προσωπική ιστοριούλα. Τι ποιο έντιμο, καθαρό και φιλόδοξο να συγκεντρώσεις τον κλάδο των εργαζόμενων -σαν και σένα- σε μια ομάδα πίεσης και διεκδικήσεων που θα ανύψωνε παντοιοτρόπως το επάγγελμα σου. Στόχος ευγενής, δημιουργικός, απαραίτητος. Όταν μάλιστα είχε και επιστημονικό υπόβαθρο με συναίσθηση της δημοκρατικής, συλλογικής ευθύνης, ακόμα πιο σεβαστό σαν πρόθεση και ιδέα.
ΟΙ ΚΛΑΔΙΚΕΣ
Για να μην τα πολυλογώ και μεταφέρω εικόνες γνωστές, οι κλαδικές ξεκίνησαν με μικρή δυσπιστία και μεγάλο θόρυβο στο νεόκοπο τότε κίνημα που αγκάλιασε αμέσως τους οργανωτικούς στόχους, φυσικά με ιδιοτελείς σκοπούς. Κάθε κομματική οργάνωση τότε ήταν σημαντική, αφού σήμαινε κυρίως,το σπάσιμο μιας κοινωνικής φοβίας και το άνοιγμα μιας διεύρυνσης.. .ενός κόσμου που βημάτιζε διστακτικά στην μεταπολίτευση.
Πάμε στην προσωπική εμπειρία και την συμμετοχή στην κλαδική μου. Με δισταγμό και σπουδή και σπρώξιμο παραμέρισα την δημοσιογραφική μου ιδιότητα (που προσπάθησα και κράτησα εκτός όποιας εγγραφής σε κόμμα )και εμφανίστηκα. Με καλοδέχτηκαν, κοπλιμέντα κτλ, άρχισε η συνεδρίαση και άρχισαν οι φωνές τύπου αμφιθεάτρου πανεπιστημιακού. Καμιά έκπληξη αφού και στα επαγγελματικά γραφεία οι λεκτικές αναμετρήσεις είχαν πάθος ένταση και άφθονη ειρωνεία.
Όταν τόλμησα να ρωτήσω που ακριβώς συνίσταται η ομαδική συλλογική διεκδίκηση, ένοιωσα τα ορατά στραβοκοιτάγματα. Λίγο αργότερα η τραυματική εμπειρία ήρθε καταπέλτης όταν ένα -πως να το πω- στέλεχος της κλαδικής έλουσε αγοραία και ακραία, έναν πολύ σεβαστό συνάδελφο, αργότερα διευθυντή μεγάλης εφημερίδας, και καταξιωμένο ιδιαίτερα δημοσιογράφο, με τέτοιο τρόπο που κατάλαβα ότι η…ιεραρχία εκεί ήταν τόοοοσο κομματική ελάχιστα αξιοκρατική και καθόλου αστικής συμπεριφοράς. (Όσοι με γνωρίζουν ίσως γελάνε με την αφέλεια μου, γιατί δεν φημίζομαι για ευαισθησίες συμπεριφοράς .)
Το επάγγελμα με σκλήρυνε από 18 χρονών… Όμως, πιστέψτε με, ο τρόπος μιας αναμέτρησης σε έναν επαγγελματικό διεκδικητικό χώρο, μπορεί να γίνει από εξαιρετικά σκληρός, σε ανθρωποφαγικά αμείλικτος. Σε ένα πολιτικό τάχα πλαίσιο κατοχής της αυθεντίας που συμπλεγματικά μπορεί -γιατί έτσι νοιώθει- να κατασπαράξει αντίπαλο και λογική, γίνεται απίστευτο. Δεν αντέχεται.. Προς χάριν ποιας σκοπιμότητας θα έκανα πως δεν είδα και δεν άκουσα;; Αυτό σκέφθηκα και το σκέφτομαι όπως βλέπετε ακόμα… Και μ’ αυτό το αίσθημα αναμετριέμαι πάντα… Και δυστυχώς επιβεβαίωσα- πως σε όλους τους κλάδους- συμβαίνει το ίδιο και χειρότερο…
Μάχομαι για την ιδεολογία μου, τις αξίες και τα πιστεύω μου, διεκδικώ αυτά που νομίζω και ξεδιπλώνω τα όπλα μου, ειρωνεία, επιχειρήματα, γνώσεις ή και πονηριές, ανάλογα τον αντίπαλο. Επιστρατεύω και το χιούμορ συχνά, ως διαφυγή η ..επιθετική βοήθεια. Όμως, για να έρθω πίσω στην ιστοριούλα,το πως ένοιωσα τότε, θέλω να το ξεχάσω.. Απ ότι καταλαβαίνεται δεν είναι εύκολο να το παρακάμψω. Και δεν είναι επίδειξη ευαισθησίας να σας πω ότι δεν ξαναπήγα εκεί σε τέτοιες συνάξεις. Αν έχασα η κέρδισα δεν έχει νόημα…Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε, αν κέρδισε, έχει σημασία.
ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Όμως εκείνο που με έπεισε πως η θαυμάσια ιδέα του κλαδικού συνδικαλισμού κατέστη θνησιγενής από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της δεν μου ξεριζώνεται με τίποτα. Τους ίδιους… που δεν άλλαξαν. Ακόμα και αν γενικεύσουμε-που με ενοχλεί φυσικά- γιατί δεν είναι όλοι το ίδιο ,ακόμη πονάει η εμπειρία. Δεν είναι λίγες οι φορές που στο ρεπορτάζ περιγράφουμε συμπλοκές σώμα με σώμα ή και …καρέκλες με καρέκλες στις συνδικαλιστικές συναντήσεις… Συνηθίσαμε …
Ανακάλεσα πολλές σκηνές και φάσεις -που λέει η νεολαία -στην μνήμη μου, πρόσφατα, με αφορμή το ΠΑΜΕ, την ΓΣΕΕ και τα αστέρια των συνδικαλιστών στα τερέν της Καλαμάτας και της Ρόδου. Αναρωτήθηκα τα αίτια, την παιδεία,τα συμφέροντα ,τα ..ένσημα που επικολλούνται… διαμορφώνοντας μια συνδικαλιστική ελληνική κουλτούρα. Πρόσθεσα και την επίταση της κρίσης που ακόμη βιώνουμε. Τώρα φταίει και αυτή. Απομάκρυνα τα… συμπεράσματα που αυθορμήτως προσέτρεξαν, ακριβώς για να με… συνδράμουν στην τότε απόφαση να…πάρω δρόμο.
Όμως την πεποίθηση της συλλογικότητας ως προς την διεκδίκηση αιτημάτων ποτέ δεν την απεμπόλησα. Δεν φταίει η ιδέα του συνδικαλισμού. Οι…εκτελεστές της φταίνε. Ούτε κατανόησαν, ούτε προσπάθησαν, ούτε οπισθοχώρησαν στην αμετροέπειά τους. Το αποτέλεσμα με δικαιώνει. Τι να το κάνω; Ως εμπειρία χρήσιμη, αλλά τίποτα παραπάνω.
Ο κλάδος όταν χρειάσθηκε ενότητα ήταν εθισμένος στην σύγκρουση, ήταν εθισμένος στην νοοτροπία δεν συμφωνώ παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω και στην εδραίωση -παγίωση της ασυνεννοησίας. Τώρα οι …ιδεολογικοί στρατοί των εκδοτών είναι ήδη σχηματισμένοι… Μάχονται αντιμάχονται και έχουν αφήσει παρά πόδας κάθε όπλο για τον κλάδο. Από τις κλαδικές, στις… φυλλωσιές περιμένοντας τον δυνατό άνεμο… Με μια δυσπιστία να φυσάει αφόρητα. Οι… κλαδικές άλλαξαν, έγιναν μικρές, ευέλικτες και εντελώς…ιδιωτικές.
