Tης Άντας Ψαρρά
Πολύ μπερδεμένα μας τα λένε όλοι οι επαΐοντες για το λεγόμενο κοινό περί δικαίου αίσθημα που φαίνεται ότι στην περίπτωση Λιγνάδη ισοδυναμεί με το απόλυτο κακό. Όλα τα επιχειρήματα παραταγμένα προκειμένου να κατανοήσει με το ζόρι ο κόσμος ότι οι αποφάσεις και οι ποινές είναι έργο των δικαστών και όχι των ΜΜΕ ή των «πλατειών» ή της κοινής γνώμης.
Πολύ σωστά λοιπόν επιστρατεύτηκε ακόμα και το Σύνταγμα, όπως και οι νόμοι από την ΠτΔ, τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθήνας και τις δικαστικές ενώσεις και όλο το φιλοκυβερνητικό νεοφιλελεύθερο πλήθος, προκειμένου να μας πείσουν ότι το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη. Κι αν έτσι ήταν τα πράγματα, θα είχαν απόλυτο δίκιο. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και οι σκιές που απλώνονται δεν κρύβουν την πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε με τη δικαστική απόφαση που καταδίκασε τον Λιγνάδη για δύο βιασμούς, έστω κι αν υπήρχε – σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση και την έφεση που ασκήθηκε – και τρίτος. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε διότι ο Λιγνάδης, όντας επώνυμος και αρεστός, δεν παρέμεινε στη φυλακή, όπως παραμένουν όλοι ανεξαιρέτως οι καταδικασμένοι για βιασμό (αλλά και για λιγότερο βαριά ανάλογα αδικήματα) μετά την πρώτη δικαστική απόφαση. Γι’ αυτό αγανάκτησαν όλοι, για την άνιση εφαρμογή του Νόμου! Αυτή την απόφαση κατακρίνουν και αυτή είναι η απόφαση που οφείλεται εμφανώς στο ότι ο Λιγνάδης δεν ήταν ένας ανώνυμος πολίτης, Έλληνας ή ξένος. Αυτή η απόφαση προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Μπορεί λοιπόν να είναι λάθος το να στοχοποιούνται επώνυμα οι δικαστές, επειδή εξέδωσαν μια σαφέστατα προκλητική απόφαση, αλλά το να στοχοποιούνται και να κατασυκοφαντούνται από όψιμους υπερασπιστές του δικαίου ολόκληροι κοινωνικοί και πολιτικοί χώροι, οι καλλιτέχνες που αντιδρούν και ο κόσμος που συρρέει στα θέατρα ως «διχαστικοί λαϊκιστές και τραμπιστές» είναι εξίσου χείριστο.
Πότε ακριβώς θυμήθηκαν όλοι αυτοί το Δίκαιο και τους Νόμους; Μόλις προκλητικά αφέθηκε την επομένη της καταδίκης του ελεύθερος ένας «δικός μας». Όλες τις φορές που άδικα σύρονται απροστάτευτοι στις φυλακές ανώνυμοι ένοχοι για κάποια πράξη ή ακόμα και αθώοι πολίτες που ήταν οι υπερασπιστές του δικαίου;
Ένας κρατούμενος αργοπεθαίνει στη φυλακή, γιατί ενώ είχε φορτωθεί ασύλληπτα βαριές ποινές τις οποίες και εξέτισε, δεν του δίνουν τώρα το θεμελιωμένο σύμφωνα με τον Σωφρονιστικό Κώδικα δικαίωμα, να πάει λίγο πριν αποφυλακιστεί στο σπίτι του. Αντ’ αυτού, ο κ. Θεοδωρικάκος, γιορτάζοντας την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ξυλοφορτώνει τους ανθρώπους που του συμπαραστέκονται.
Θα είχε λοιπόν άλλη αξία και άλλη βαρύτητα αν οι υπερασπιστές του δικαίου και των νόμων αξίωναν ισότιμη εφαρμογή ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός.
Κι επειδή όλοι καταλαβαινόμαστε στη μικρή αυτή χώρα, ας θυμηθούμε τι γίνεται στην εσπερία, όταν ένας επώνυμος (ηθοποιός, σκηνοθέτης, πολιτικός, μεγαλοπεπιχειρηματίας κλπ.) κατηγορηθεί για ανάλογα αδικήματα. Όλα τα ΜΜΕ σπεύδουν να παρουσιάσουν την είδηση, οι επώνυμοι τη σχολιάζουν κατά το δοκούν, μια και οι διασημότητες έχουν και τις επιπτώσεις τους. Αυτό που βλέπουμε φυσικό για ύποπτους υπουργούς και καλλιτέχνες να συμβαίνει σε άλλες χώρες, πριν καν οδηγηθούν στο δικαστήριο, εδώ μετατράπηκε σε λαϊκισμό και τραμπισμό! Άραγε, όλοι αυτοί οι θερμοί υπερασπιστές του δικαίου δεν έχουν πάει ένα ταξιδάκι στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ να δούνε από κοντά πώς ο αναπτυγμένος κόσμος αντιμετωπίζει επώνυμους υπόπτους για παρόμοια αδικήματα; Μόνο στην Ελλάδα ταξιδεύουν με το ΚΤΕΛ οι νεοφιλελεύθεροι;
ΑΠΟ ΤHN ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ