Του Μανώλη Ροζάκη
Η προχειρότητα και η ανυπαρξία μιας συνεκτικής στρατηγικής και ενός οράματος για το μέλλον, αναπληρώνεται με την υιοθέτηση αντιθεσμικών πρακτικών, που ενεργοποιούνται με καθυστερημένα αντανακλαστικά και άγαρμπες τοποθετήσεις μεταφέροντας αντικρουόμενα μηνύματα, εντός και εκτός της ελληνικής επικρατείας.
Σε ένα πλαίσιο γενικευμένης αμφισημίας, οι επιτροπές των “σοφών” τεχνοκρατών, των “αρίστων ” πολιτικών και των κενόδοξων “διανοουμένων ” καταθέτουν, λοιπόν, δίχως καμία προσπάθεια, την αλαζονεία τους. Έτσι, η πραγματικότητα γίνεται μια κακή παράσταση, με αγγελιοφόρους που εμφανίζονται στη σκηνή ως κομπάρσοι ή σαλτιμπάγκοι τιμητές του κατεστημένου.
Όλα αυτά αποσυνθέτουν το δημόσιο λόγο, ο οποίος κατακλύζεται από μυωπική ιδιοτέλεια και πρωτοφανή σκληρότητα. Η απότομη υποβάθμιση των θεσμών και η πλήρης διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής φαντάζουν αναπόδραστα ως το επόμενο “κεκτημενο”.
Εφόσον η σύγχρονη ιστορία (με τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, τις συγκλονιστικές γεωπολιτικές αναδιατάξεις και την τελευταία παγκόσμια υγειονομική κρίση) δεν έχει τίποτα καινούριο να μας διδάξει, εμείς συνεχίζουμε την ανάγνωση απαλείφοντας τα κεφάλαια που προφανώς παραμένουν δυσνόητα. Μιλάμε φυσικά για την κρίση του νεο-φιλελεύθερου οικονομικού υποδείγματος, την ανάγκη θεσμικής θωράκισης της πολιτικής και την ενίσχυση των κανόνων λειτουργίας της αγοράς καθώς επίσης και την αναδιάταξη της γεωπολιτικής ισχύος, με την ανάδειξη νέων περιφερειακών και αναθεωρητικών δυνάμεων.
Ζώντας σε ένα κυκεώνα εξελίξεων η χώρα μας, δυστυχώς, επιμένει στον στρουθοκαμηλισμό, χωρίς καμμία πυξίδα για το μέλλον, ενώ παράλληλα επιτίθεται βίαια στα λιγοστά εναπομείναντα δημοκρατικά και αξιακά κοινωνικά θεμέλια.
Η εξαφάνιση και των τελευταίων προτύπων, πάνω στα οποία λειτουργούσε αυτή η κοινωνία, καθιστά την ύπαρξη των αντίστοιχων κοινωνικών ρόλων ένα είδος προς εξαφάνιση. Ό έντιμος πολιτικός, ο ακέραιος δικαστής, ο αφοσιωμένος δάσκαλος, ο καινοτόμος επιχειρηματίας και εν τέλει ο δημοκρατικός πολίτης βρίσκονται απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ακόμη και η τέχνη, το ύστατο οχυρό της φαντασίας, βρίσκεται σε παρατεταμένη ύπνωση.
Αυτό σημαίνει ότι το “περιθώριο” άνοιξε και καταπίνει σαν μαύρη τρύπα ότι καλό και λειτουργικό έχει απομείνει. Η ζυγαριά γέρνει επικίνδυνα προς την αμετροέπεια, την αισχροκέρδεια και την αλαζονεία της εξουσίας. Όλα συμβαίνουν σε μια παγερή και αδιάφορη σχέση με έναν κόσμο που βιώνει την μεγαλύτερη εσωτερικη μεταπολιτευτική κρίση και ισως την μεγαλύτερη παγκόσμια μεταπολεμική καμπή.
Σε πείσμα όλων, το ελληνικό εκκρεμές μετατρέπει σε νόμο την Δαρβινική φύση, επιβάλλει το φαίνεσθαι της επικοινωνίας απέναντι στο είναι της πραγματικότητας και καθαιρεί την κριτική και την δόξα, παγιώνοντας την”γνώση” και την “αλήθεια ” των λίγων και ημετέρων.
Με συνοπτικές διαδικασίες, συρρικνώνεται ξανά σε έναν “ασφαλή” επαρχιωτισμό, κάνει το μαύρο-άσπρο, διερμηνεύει την σκευωρία σε σκάνδαλο και ανασύρει στην επιφάνεια τον κοινωνικο- πολιτικό βούρκο, καθιστώντας το δημόσιο λόγο ένα μίασμα, με στόχο την ολοκληρωτική απαξίωσή του.
Το ελληνικό εκκρεμές ξεκουρδίζεται σταματώντας τον χρόνο…