Του Παύλου Αλέπη
Άνοιξε η χρονιά με την ίδια εικόνα. Μια εφημερίδα, δύο συνεντεύξεις. Η μια με τη σύντροφο του πρωθυπουργού της χώρας. Η άλλη, με έναν πολιτικό επιστήμονα – αναλυτή της μεταπολίτευσης.
Σε μηδενικό χρόνο η δεύτερη προσπεράστηκε ενώ η δεύτερη για μέρες, βάζει φωτιά… στην ελληνική κοινωνία.
Βεβαίως, κανείς δεν λέει ανόητους -άνευ κρίσης και σκέψης- τους γύρω του, αν δεν επιθυμεί να προκαλέσει. Αλλά αναρωτιέται, γιατί αντιδρά έτσι, αυτό το σπινθηροβόλο πλήθος που μας περιλαμβάνει;
Μια απλή, συνηθισμένη, αντιδημοκρατική αντιμετώπιση, όπως τόσες και τόσες… Αυθόρμητα άκριτη, ασυνείδητα εύκολη. Πως συνηθίσαμε και δεν ανοίγει μύτη; Οι αρθρογράφοι μας φταίνε; Μα αφού καιρό τώρα, τους καταργήσαμε (στην εφημερίδα και στην TV) έτσι γιατί τα ξέρουμε όλα από μόνοι μας. Και φυσικά από αντίδραση στην… πατερναλιστική αηδιαστική, επιμονή τους.
Και λοιπόν; Πλέουμε ακυβέρνητοι; Μην σας πω μοιραίοι και άβουλοι γιατί θα με αποπάρετε.
Δεν κυβερνιέται ο ελληνικός λαός με τίποτα και από κανέναν. Το θλιβερό συμπέρασμα κερδίζει χώρο, κάθε τόσο. Και μετά; Τι; Ε μετά, το χάος σε περιγραφές πολύχρωμες. Πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, αφού ότι και να γίνει η αντίδραση είναι όση και τα δόντια της χήνας.
Ο ελληνικός λαός είναι περήφανος, διατρανώνει ο μύθος. Και οι αποφάσεις που παίρνονται γι’ αυτόν αψεγάδιαστες, πάντα σωστές εποικοδομητικές, προοδευτικές; Μας γεμίζουν και τροφοδοτούν την υπερηφάνεια μας; Μπα, ξορκίζουν την ντροπή για την αδράνεια μας;
Τι ρωτάς ανόητε, να σου απαντήσει ποιος Έλληνας, που να εκπροσωπεί τι, εκτός του πονεμένου εαυτού του;
Οι πλαστικές σακούλες, η κάθε κριτική θεώρηση για το σημαντικό-ασήμαντο που θα κρατήσει σαν θαύμα 3 μερούλες, η κυρία Μπαζιάνα και η φράση της για την εξουσία, η ελαφρότητα ,ο κάθε καουμπόης Μαρινάκης, ο κάθε πολύχρωμος επίκαιρος τράγος -αποδιοπομπαίος ή μη- κρύβει καλά κάθε ουσία. Και ποιος να τη βρει; Αφού κανένας δεν την ψάχνει στα αλήθεια αυτή την ουσία της ζωής. Τους σκεπτόμενους τους τρομοκράτησε και τους παραμέρισε, αφού τους έκανε πρώτα γραφικούς το πλήθος και σταμάτησαν κι αυτοί να εκφέρουν γνώμη. Αφού τα ξέρετε όλα πορευτείτε…
Η μεταπολίτευση δεν τελειώνει ομαλά, κανονικά, ούτε η κρίση, γιατί χάθηκε το μέτρο. Χάσαμε το μέτρο. Το ένα έφερε ανεπαισθήτως το άλλο. Με συμπέρασμα η κρίση, εύκολα, να χαρακτηρίζεται όχι απόλυτα οικονομική, αλλά εξόχως κοινωνική (ευκολάκι κι αυτό να ξεμπερδέψουμε με τις ευθύνες και την απόδοση λαθών πολιτικών και άλλων).
Ο Έλληνας δεν αλλάζει, λέει με σιγουριά, ο καθένας μας ανόητος. Και σταμάτα εδώ. Που να συνεχίσει τη σκέψη και να προσθέσει πως έτσι δίνει δικαιώματα στους άλλους να τον… αλλάξουν.
Και ακριβώς αυτό μας κάνουν, θλιβεροί μου στοχαστές. Δώσαμε δικαιώματα, παραχωρήσαμε, λησμονήσαμε, ολιγωρήσαμε. Προσπερνάμε όλα τα απαραίτητα για επεξεργασία… Και μας φταίνε οι ξένοι.
Η μεταπολίτευση δεν τελειώνει ομαλά, κανονικά, ούτε η κρίση, γιατί χάθηκε το μέτρο. Χάσαμε το μέτρο. Το ένα έφερε ανεπαισθήτως το άλλο
Νομίσαμε όλοι-μηδενός εξαιρουμένου- ότι αδιαφορώντας για την Δικαιοσύνη η κρίση θα είναι παροδική, θα προσπεράσει το πρόβλημα της αντιπροσωπευόμενης Δημοκρατίας μας, θα την προστατεύσουν ή ακομα και θα την… αποπληρώσουν άλλοι. Πολύπλοκο; Όχι τόσο.
Δείτε πόσο απαξιώσαμε ΟΛΟΥΣ τους θεσμούς της κοινωνίας μας. Θα περάσει αυτό, λέτε, χωρίς επιπτώσεις; Μόνο με τη δικαιολογία πως κι αυτοί οι ίδιοι οι θεσμοί, έβαλαν το χεράκι τους; Φτάνει;
Στην πολιτική αντιμετώπιση των προβλημάτων μας δεν υπάρχει τίποτα μοντέρνο. Με παλαιά εργαλεία, πάμε να λύσουμε σύγχρονα προβλήματα. Καθε προοδευτικός, αντιμετωπίζεται σαν αιρετικός. Όσοι προτείνουν τη συσπείρωση των ικανών, από όπου και αν προέρχονται πολεμούνται… με μαγκιά, περηφάνια και φανατισμό στα όρια του μίσους.
Μάγκες, η παρακμιακή περίοδος με αυτά και με αυτά, συνεχίζεται είπε ο πολιτικός αναλυτής. Γι’ αυτό προσπεράσατε γρήγορα γρήγορα.
Ο Έλληνας δεν αλλάζει, λέει με σιγουριά, ο καθένας μας ανόητος. Και σταμάτα εδώ. Που να συνεχίσει τη σκέψη και να προσθέσει πως έτσι δίνει δικαιώματα στους άλλους να τον… αλλάξουν
Τόσα χρόνια μετά και ακόμα σχεδιάζουμε -μη συμφωνώντας και μη ομονοώντας – το παραγωγικό πολιτικό μας μοντέλο. Κριτικάροντας απλά το κάθε μοντέλο… και το κάθε νούμερο.
Νομίζουμε πως προχωράμε…
Ιστορικά, η κρίση θα αφήσει ίχνη. Άγνωστο τι ξεσπάσματα θα έχει, με τρόπο ανεξέλεγκτο -ίσως ερμηνεύσιμο- ίσως με σπατάλη γενναίων και γενεών.
Προφήτης της πλάκας θα είσαι, αν πας κόντρα στο ρεύμα, για να φωτογραφίσεις τον στερημένο Έλληνα, αν φωνάξεις για στέρηση λογικής. Το ποτάμι παραμονεύει.
Αναγκαστικά, πίσω στη γενίκευση. Το Κράτος απέτυχε. Γιατί δεν ήθελαν οι πολίτες του, να πετύχει. Όπου ήθελαν, πέτυχε και παραπέτυχε. Πάντα κάποιος τους πήρε από το χέρι, κι ας μην ανεχόταν… τραβήγματα η Δημοκρατία.
Βήμα μεγάλο, θα έχουμε κάνει, αν δούμε καθαρά πως το πολιτικό μας σύστημα διώχνει τους ικανούς με σύστημα (αλλιώς τι σύστημα θα ήταν). Αν μάλιστα το φωνάξουμε στο αγριεμένο πλήθος ακόμα καλύτερα. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός και εμείς οι ίδιοι του βγάλαμε το εσώρουχο…
