Του Αλέξανδρου Λάκκα
H απόφαση των Τριών- Γεννηματά, Θεοδωράκης-Παπανδρέου- να ονοματοδοτήσουν τον νέο φορέα πριν το συνέδριο του- ως Κίνημα Αλλαγής προκάλεσε τις πρώτες ρωγμές στην ενότητα- που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Η στρατηγική του νέου φορέα επαφίεται στην στελέχωση του ανώτατου οργάνου από την πρόεδρο με κριτήρια που την υπονομεύουν. Στο συνέδριο θα φτάσουν λιγότεροι από όσους πήγαν να ψηφίσουν ακόμα και στον δεύτερο γύρο για να διαπιστώσουν πως ο ενιαίος φορέας μπορεί να είναι δύο ή και περισσότεροι φορείς.
Προφανώς το παρασκήνιο- που άρχισε με συμφωνίες πριν τις εκλογές- κυριάρχησε πάνω στο προσκήνιο της αγωνίας 210.000 ψηφοφόρων και ο παραγοντισμός βάζει τέλος στις ανοιχτές διαδικασίες της βάσης που θα κληθεί να επικυρώσει ή όχι προειλημμένες αποφάσεις που δεν αφορούν μόνο το όνομα του κόμματος.
Οι εκλογές ωστόσο δεν απάντησαν στο θέμα της ηγεσίας δίνοντας μόνο 40% στην Φώφη, εκτοπίζοντας τον Σταύρο κι αναδεικνύοντας τον Νίκο Ανδρουλάκη σε ηγέτη της αντιπολίτευσης.
Η ενότητα δεν είναι υπήρξε ποτέ γιατί ήταν απλώς συγκόλληση ούτε καν ιδεών, αλλά προσωπικών στρατηγικών και φιλοδοξιών-με πρώτη την επιθυμία για μια βουλευτική έδρα κι αργότερα ένα υπουργείο σε ένα κόμμα που στόχο έχει τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση- όποια κι αν είναι αυτή, αν και όλα δείχνουν πως θα είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη- κάτι που σε ένα άλλο παρασκήνιο, έχει προαποφασισθεί.
Προφανώς ακόμα και όσοι αντιδρούν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα βρεθούν μπροστά σε αναπόφευκτα γεγονότα και αν αρνούνται μια κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα μπορέσουν να πουν όχι σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας»- όπως έχουν ξανακάνει. Αυτοί που δεν αντέχουν την συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου ήταν εκείνοι που σχημάτισαν μια τέτοια κυβέρνηση με τον Σαμαρά και υπουργούς τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη.
To όνομα του νέου φορέα προτείνεται σε ένα συνέδριο να αποφασίσει από αυτούς τελικά που θα συμμετέχουν αν συμφωνούν με τος ιδρυτές του. Είναι δυο λέξεις ουδέτερες που παραπέμπουν στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς το ΠΑΣΟΚ.
Λογικά ένα κόμμα με την διακήρυξη και της θέσεις του καλεί τον κόσμο σε οργάνωση και εκλέγει τα όργανά του και τον ηγέτη του. Εδώ πρώτα εξελέγη ο ηγέτης που θα επιλέξει όνομα και τους συνέδρους! Γιατί όσοι διαφωνούν έχουν ήδη απομακρυνθεί. Ο φορέας θα αποφασίσει το νέο όνομα σε μια εισήγηση προς όσους συμφωνούν με το όνομα! Δημοκρατία.
Το βασικό ζητούμενο είναι βέβαια η τύχη του ΠΑΣΟΚ- που δεν διαλύθηκε ακόμα και είναι ο βασικός κορμός του νέου φορέα. Πρώτα θα εκλεγούν τα όργανα του νέου φορέα και θα γίνει το συνέδριό του και μετά θα συνεδριάσει και το ΠΑΣΟΚ για να αποφασίσει την …διάλυσή του.
Πιθανόν αφού ο νέος φορέας θάχει αποφασίσει θέσεις, πρόγραμμα -και έχει ήδη ηγέτη- το συνέδριο αυτό να μη γίνει ποτέ, αφού δεν θάχει αντικείμενο. Εκτός αν ζήσουμε γεγονότα που θα απαντήσουν στο ερώτημα αν η μεγάλη συμμετοχή ήταν για την διατήρηση του κόμματος ή για την διάλυσή του.
Σε κάθε περίπτωση τα ζητήματα που θέλει να λύσει ο νέος φορέας μένουν σε μια εκκρεμότητα που δεν θα λυθεί στα παρασκήνια. Γιατί μάλλον η «βάση» δεν ψήφισε την επιστροφή του Γ. Παπανδρέου, ούτε ενέκρινε την υποψηφιότητα του Σταύρου Θεοδωράκη που απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του ….3% της οργανωμένης βάσης του ΠΑΣΟΚ.
Με απλά λόγια η αμφισβητούμενη από το κόμμα της Φώφη Γεννηματά διαφεύγει -με τους Στ. Θεοδωράκη και τον Γ. Παπανδρέου- σε ένα νέο φορέα που θάχει την πλειοψηφία θυσιάζοντας το ΠΑΣΟΚ. Ο ΓΑΠ επιστρέφει στην ηγεσία και ο Σταύρος Θεοδωράκης από ένα κόμμα που διαλύθηκε έχει μια δεύτερη ευκαιρία σε ένα μεγαλύτερο κόμμα.
Οι εκλογές ωστόσο δεν απάντησαν στο θέμα της ηγεσίας δίνοντας μόνο 40% στην Φώφη, εκτοπίζοντας τον Σταύρο κι αναδεικνύοντας τον Νίκο Ανδρουλάκη σε ηγέτη της αντιπολίτευσης. Πιθανόν οι 210.000 να μην ξαναβρεθούν όλοι μαζί στον ίδιο «ενιαίο φορέα». Κι ο ηγέτης που ψάχνανε να μην έχει βρεθεί ακόμα.
