Του Γιάννη Γουσιόπουλου
Το διοικητικό σύστημα εκτροχιάσθηκε από τις σιδηροδρομικές γραμμές των Τεμπών, κάηκε στο μοναδικό δάσος της Δαδιάς, πνίγηκε στον πλημμυρισμένο Θεσσαλικό κάμπο, μετά θάνατον διακωμωδείται στο εμβληματικό έργο «Καλατράβα». Το διοικητικό σύστημα, τόσο αυτό με την αδιαμφισβήτητα συγκεντρωτική του μορφή, όσο και εκείνο του ψευδεπίγραφου δημοκρατικού προγραμματισμού. Το σύστημα της μαζικής «εκκένωσης» της υπαίθρου και της δημιουργίας του υδροκέφαλου Αττικού νεοελληνικού κράτους.
Οι αιτίες θανάτου του εν λόγω συστήματος έχουν να κάνουν με όλα τα παρακάτω, ίσως και με πολλά άλλα.
– Με τις κατά καιρούς ανούσιες πολιτικές αναλύσεις και με όλες σχεδόν τις διάφορες επιστημονικές προσεγγίσεις που αφορούν δήθεν τον εκσυγχρονισμό του συστήματος. Είναι καθαρό πως οι πρώτες αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό των ψηφοφόρων, κοινώς αποτελούν πολιτική απάτη. Οι δεύτερες μόνο ό,τι εκπονούνται κατά παραγγελία – είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα αυτών που τις παραγγέλλουν, δεν έχουν καμία τύχη.
– Τις μικρών απαιτήσεων αποτελέσματος συνέργειες της Αριστεράς που θέλουν το σύστημα απλά να εξυπηρετεί τον συναλλασσόμενο πολίτη με το κράτος – λόγος εύλογος και θετικός, πλην όμως λίγος για τον πάτο του βαρελιού που βρεθήκαμε. Που επιμένουν να υποστηρίζουν αδιακρίτως έναν ξεχειλωμένο δημόσιο τομέα – ίσως λόγος ιδεοληπτικός στους καιρούς μας.
– Τις αποφάσεις της «τρέχουσας» Δεξιάς που με προφάσεις εν αμαρτίαις μετατρέπουν το σύστημα σε ένα ακόμα μέσον κερδοσκοπίας όπως αυτή υφίσταται σήμερα κατά κόρον, στον κατ΄ εξοχήν αρμόδιο ιδιωτικό τομέα της διακίνησης των αγαθών.
– Τις εφαρμοσμένες πολιτικές των κυβερνητικών κομμάτων σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης που τελικά χρησιμοποίησαν το σύστημα ως εκλογικό μηχανισμό.
– Το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που από τη μια στιγμή στην άλλη μεταλλάσσεται, προσαρμόζεται, αναπαράγει τα κακώς κείμενα, τελευταία δε «κατασκευάζεται» στη γραμμή παραγωγής του μιντιακού συστήματος που πήρε στα χέρια του την υπόθεση, κυνικά και απροκάλυπτα.
– Την παρωδία των εκλογών στον πρώτο και δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης που αυτό τον καιρό λαμβάνουν χώρα. Στις οποίες τα πρόσωπα των πολυπληθών ψηφοδελτίων τύπου τραπεζομάντηλο» υπηρετούν αυτοϋπηρετούμενα μια ατέρμονη διαδικασία, ευτελίζοντας τη γνωστή ρήση «ουκ εν τω πολλό τω ευ, αλλά εν τω ευ το πολύ».
Ένα «νταλαβέρι» αρχικά κοστοβόρο για τους ίδιους που στη συνέχεια καλύπτουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται των θεμάτων νομιμότητας πράξεων και ενεργειών.
Ποιο είναι το νέο διοικητικό σύστημα που πρέπει να αντικαταστήσει το αποθανόν; Είναι αυτό που δίχως τις παθογένειες του προηγούμενου θα συνδέεται με την παραγωγή, που θα υπηρετεί την παραγωγή, ένα σύστημα που θα αποτελεί ωμά ένα από τα εργαλεία της παραγωγής.
Της παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών, κυρίως προϊόντων. Προϊόντων που σήμερα είτε δεν παράγονται καθόλου είτε παράγονται αλλά είναι κακής ποιότητας ή κοστίζουν ακριβά. Υπηρεσιών που σήμερα είναι χαμηλού επιπέδου και υποσκάπτουν τη συνέχειά τους στο μέλλον. Την παραγωγή προϊόντων που κατά γενική ομολογία, απουσιάζει από την χώρα.
Το πραγματικό διοικητικό σύστημα, το συνεχώς ειδικευόμενο – εξελισσόμενο που να αφορά τους δύο μοναδικούς ουσιαστικά, παραγωγικούς κλάδους που μπορεί να σηκώσει στους ώμους της η χώρα.
Την τουριστική βιομηχανία και την γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή. Η πρώτη που ασκείται κυρίως στην νότια και νησιωτική μεριά της, την δεύτερη στη βόρεια και κεντρική. Με μία όμως προϋπόθεση, τον ανάλογο στις δύο συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες, διοικητικό διαχωρισμό της επικράτειας. Με ισχυρή δόση αυτονομίας των διαχωριζόμενων μερών, απόλυτα προσαρμοσμένη στις πολλές ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στην παραγωγή.