Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Σαν την στρουθοκάμηλο, που κρύβει το κεφάλι της στο χώμα και επειδή δεν βλέπει, νομίζει πως δεν την βλέπουν! Στεγάζονται, τάχα, στο κόμμα της νεοδεξιάς και αλληθωρίζουν έντονα προς ακροδεξιά. Μερικοί δε από αυτούς, ίσως και να νομίζουν πως κάπως έτσι είναι οι συντηρητικοί δεξιοί. Με τις “ακριβές” μεταγραφές ακροδεξιών, άλλο που δεν ήθελαν οι “ντροπαλοί” υπερπατριώτες δεξιοί, ίσως αρκετοί από αυτούς, να εκδηλώνουν τα εσώτερα φυσικά τους χαρακτηριστικά, τα καταπιεσμένα από καιρό, αυτά της νέας ακραίας γραμμής.
Βρήκαν την πραγματική κοίτη τους, την αρχέγονη, την χωρίς προσχήματα, την ωμή και την βίαιη, αυτή που τους ταιριάζει και αυτή που πραγματικά επιθυμούσαν να φανερώσουν. Γι’ αυτό και εξαφανίστηκαν όλοι, μα όλοι, οι σοβαροί δεξιοί πολιτικοί και δεν μιλά κανείς, γιατί πρόσκαιρα, θέλω να πιστεύω, ανέχτηκαν και πρόσφεραν την πρωτοβουλία στους ξενόφερτους καταληψίες μπροστάρηδες οδηγούς, που γνωρίζουν καλά τον παράδρομο των άκρων, που τον έχουν περπατήσει ή συρθεί, όπως καλύτερα αρέσκονται, σαν ερπετά.
Αν κάποιος έχει….ύψος και ορέγεται… αρχηγία, αν το κοστούμι του δημοκράτη του έπεσε στενό, από την τελευταία φορά που το πρόβαρε ανεπιτυχώς (κάτι φάκελοι σε κάποια συρτάρια “ξεχασμένοι”), οφείλει να πάρει ξεκάθαρη θέση τώρα. Δύσκολο το έργο του, αν αναλάβει αυτή την υπεύθυνη μα αναγκαία πράξη, επαναφοράς στην αποδεκτή πολιτικά ρότα της δεξιάς ή της πολυπόθητης κεντροδεξιάς. Για να τον ακολουθήσουν οι “γητεμένοι”, που αγνοούν πως τρέφουν ένα τέρας, ένα τέρας που τρώει τα πάντα και που δεν χορταίνει με τίποτα, που έχει φάει και τους ίδιους τους τροφούς του, γιατί δεν επιλέγει, τρέφεται με ό, τι πλησιάζει και ό, τι βρεθεί στο δρόμο του.
Όσοι νόμισαν πως μπορούν να του βάλουν χαλινάρι και να το ελέγξουν, ατύχησαν, τους έφαγε και αυτούς. Δεν είναι ένα άγριο ζώο της φύσης, που ίσως εκπαιδευτεί να πηδάει μέσα από φλεγόμενα στεφάνια σαν σε τσίρκο, είναι ένα κτήνος που δημιούργησε ο πλεονέκτης άνθρωπος, εκπαιδευμένο να τρώει ανθρώπους, λαούς, κράτη και πολιτισμούς, με μια χαψιά. Και το χαϊδεύουν οι αδαείς, παίζουν μαζί του νομίζοντας πως θα τους κάνει τα θελήματα, πως θα φοβίσουν, θα τρομοκρατήσουν τους άλλους και μετά θα το βάλουν στο κλουβί του ή στο λυχνάρι σαν το τζίνι.
Το περίεργο είναι που νομίζουν πως είναι ακίνδυνοι οι τέσσερις ακροδεξιοί στο κόμμα. Και ως δια μαγείας, εμφανίζεται κι άλλος, κι άλλη, κι άλλοι, με ακραίες τάσεις και ατυχείς δηλώσεις. Και αναζητάς και ψάχνεις που έχουν “κρυφθεί”, από ντροπή ίσως, κάποιοι σοβαροί δεξιοί, με τους υπόλοιπους να παρασύρονται γητεμένοι από την ακραία ρητορική! Και παραμένουν στην άκρη, μοιραίοι και αυτοί, αδυνατούν να φανούν ικανοί να προβάλουν κάποια αντίσταση, ψελλίζοντας μισές αλήθειες . Το τερατάκι της ακροδεξιάς με υπομονή “ροκανίζει” το κόμμα δυο χρόνια και το έχουν αντιληφθεί και οι ίδιοι, που συνεχίζουν όμως να νιώθουν δεξιοί από συνήθεια και μόνο. Φοβούμενοι και δειλιάζοντας στην σύγκρουση με τον νυν εμπορικό αντιπρόσωπο “ιδιοκτήτη” εταιρείας, πρώην καταχρεωμένου κόμματος της δεξιάς.
Από κοντά και ο αγράμματος λαός ακολουθεί ο δύσμοιρος, δεν έχει άλλη επιλογή, δεν έχει λογική, δεν έχει κρίση και αποτελεί την τροφή του αχόρταγου τέρατος, αγνοώντας και αυτός το σκοτάδι που τον τυλίγει, ύπουλα και στοργικά, υποσχόμενο ανεύθυνα δύναμη και υπεροχή, στους αδύναμους και στους αδαείς. Που λαμβάνουν υπέρογκους λογαριασμούς, που αντικρίζουν την απίστευτη ακρίβεια, που δεν συμπληρώνουν το νοίκι, που δεν βρίσκουν πουθενά αλλού την ελπίδα και στρέφονται απεγνωσμένα στον σκοταδισμό. Ο απλός συνειρμός του απαίδευτου και του αδικημένου θύματος, προσφερόμενου ως βορρά, στην πεινασμένη ακροδεξιά. Υπάρχει κάποια σοβαρή δικαιολογία, που να εξηγεί τον συναγελασμό με την φρίκη, την συνύπαρξη με τραγικές φιγούρες, την συναδελφικότητα με υπερήφανους και αμετανόητους ακροδεξιούς;
Όχι! Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Για να τελειώνουμε επιτέλους, με αναλύσεις, με ερμηνείες και με “ναι μεν αλλά”. Ιδού η πρόκληση, που έχει ανάγκη ο τόπος. Ένα σοβαρό πολιτικό πεδίο, για πολιτικές μόνο αντιπαραθέσεις. Όχι πολιτικές εταιρείες και παράτυπες έως παράνομες συμφωνίες ημετέρων, όχι ξεδιάντροπα εμπορικά νυχτερινά νομοσχέδια, όχι πλειστηριασμούς σχολαρχών στην παιδεία.
Τυφλή αλλά όχι καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη δικαιοσύνη σε σκοτεινά σοκάκια εκτροπής, δημοσιογραφία με τις όποιες αναπόφευκτες πολιτικές αποχρώσεις, αλλά όχι αυτή η μονόπλευρη εξειδίκευση σκοπούμενης και επαναλαμβανόμενης παραπλάνησης. Την πόρτα κτυπούν ήδη τεράστια οικονομικά προβλήματα, που θα φανούν κι αυτά με την σειρά τους σαν άλλο παμφάγο τέρας. Πέρα από το μεγάλο πρόβλημα των απωλειών, που ντροπιαστικά συνηθίσαμε! Και σαν λύση, η κυβέρνηση προτείνει το κεφάλι στην άμμο, δεν βλέπω, δεν με βλέπουν!Ανεύθυνη και αμετανόητη για πολλοστή φορά. Με το βλέμμα στις business μόνο και γαία πυρί μιχθήτω.