Του Μανώλη Ροζάκη
Μετά τη διαφθορά και την απάθεια, το μίσος γίνεται καθεστώς.
Αυτό το καθεστώς.
Όταν η αλήθεια, πρέπει να συγκαλυφθεί, να υποτιμηθεί & να διαστρεβλωθεί, τότε η εντιμότητα, η ακεραιότητα και η αλληλεγγύη, βαπτίζονται εχθροί τού καθεστώτος.
Και όλα αυτά συμβαίνουν και εξελίσσονται μονάχα σε ένα περιβάλλον αδιαφάνειας, μίσους και υποτέλειας.
Γιατί χρειάζεται να υπάρχει το ζωτικό ψεύδος. Αυτό πού δημιουργεί τον εχθρό και ενεργοποιεί τα κατώτερα ένστικτα.
Τον φόβο τού ιδιώτη και το μίσος για τον άλλο.
Ένα καθεστώς μισαλλοδοξίας επιδιώκει κυρίως τον εξοστρακισμό των αντιφρονούντων, καθώς ακόμη και η «μεταστροφή» τους, δεν γίνεται ανεκτή.
Δεν θέλουν να υπάρχουν έντιμοι συγγενείς θυμάτων, πού θα φωνάξουν για την αδικία, ούτε ακέραιοι δικαστές πού θα φωτίσουν τα γεγονότα και θα αναδείξουν την αλήθεια.
Αυτός είναι ο ρατσισμός.
Όμως δεν αρκείται μονάχα σε αυτό. Επειδή και μία άλλη όψη, η πιο ενδιαφέρουσα … είναι το μίσος τού άλλου ως άλλη όψη ενός ασυνείδητου μίσους τού εαυτού (Καστοριάδης, με αναφορά στην Micheline Enriquez).
Και εδώ συναντάται το ζωτικό ψεύδος, με την βία τής ερμηνείας (Π. Ολανιέ), παράγοντας έναν λόγο με συνεχείς αντιφάσεις. Έναν λόγο, σχεδόν, παραληρηματικό.
Όπου οι αποκαλύψεις γίνονται αντικείμενο χλεύης και συγκάλυψης και η δικαιοσύνη εφαρμόζεται χωρίς δική. Η αισχροκέρδεια και η ακρίβεια υποβιβάζεται σε κουπόνια επιδομάτων, η εγκληματικότητα και η ανεπάρκεια σε γελοίες δικαιολογίες και η αντιθεσμική πρακτική σε κανονικότητα.
Το μίσος, δηλαδή, απέναντι σε κάθε ζωτική λειτουργία μίας ευνομούμενης πολιτείας.
Αυτό το μίσος γίνεται πλέον καθεστώς.
Και το μίσος είναι τελικά αυτό το καθεστώς.