Του Νίκου Λακόπουλου
Πολλοί ήδη μιλάνε για πριν και μετά τα Τέμπη εποχή καθ΄ώς οι μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα ΄φέρνουν μια νέα γενιά στο προσκήνιο και δημιουργούν τους όρους μιας νέας μεταπολίτευσης και την ανάγκη μιας πολιτικής αλλαγής πέρα από μια απλή κυβερνητική αλλαγή.
Οι εξελίξεις μπορεί να είναι ραγδαίες καθώς η τραγωδία στα Τέμπη δεν αποκάλυψε μόνο την χρεοκοπία του «επιτελικού κράτους» και της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά όλου του πολιτικού συστήματος, της Δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης.
Πρόκειται για ένα ρεύμα συμμετοχής και όχι αποχής που ανατρέπει τους πολιτικούς συσχετισμούς: παρά την άνοδο της Ακροδεξιάς που με πολλά κομματίδια διεκδικεί ξανά τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής υπάρχει μια σαφής στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς τα αριστερά -πιθανόν πέρα από την Αριστερά -που καλείται να αλλάξει.
Οι νέοι διαδηλωτές είναι ένα βήμα μπροστά από τα πολιτικά κόμματα και τα θέματα που τίθενται στις διαδηλώσεις και στα γήπεδα είναι μια κραυγή χι μόνο για το πολιτικό σύστημα και την δημοκρατία, αλλά για την χώρα και τους θεσμούς της.
Από τον φόβο στον θυμό και την οργή
Μια κοινωνία που περνάει από το φόβο και την παραίτηση στην οργή με θυμό και ουρλιαχτά απαιτεί μια βαθύτερη αλλαγή πέρα από την κυβερνητική αλλαγή και τα πολιτικά κόμματα εξουσίας βρίσκονται στο στόχαστρο μιας γενιάς που αισθάνεται ότι δεν απειλούνται απλά δικαιώματά της, αλλά η ίδια η ζωή της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που θα… ανατρέψει το “προβληματικό κράτος” για την “αναγέννηση της χώρας” είναι ο πρώτος, αλλά όχι ο μόνος στόχος της οργής.
Η διαβεβαίωση πως «η Δικαιοσύνη θα ερευνήσει ταχύτατα τη τραγωδία και θα αποδώσει ευθύνες» -κατευθύνοντας την έρευνα με υποδείξεις για το ποιο πόρισμα θα λάβει υπόψη της -από διορισμένη επιτροπή- προκαλεί.
Όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτει θέμα παραίτησης του Εισαγγελέα Αρείου Πάγου και η κυβέρνηση επιχειρεί να συγκαλύψει τα αίτια της τραγωδίας διαχέοντας τις ευθύνες σε όλο το πολιτικό σύστημα τρίζει κάτι περισσότερο από την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και την Δικαιοσύνη.
Μια διαπλοκή κυβέρνησης – οικονομικών συμφερόντων- Δικαιοσύνης και μέσων μαζικής ενημέρωσης αποκαλύπτεται και η κυβέρνηση που θα προκύψει αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αλλάξει πολύ περισσότερα πράγματα σε μια χώρα που το κράτος κατηγορείται ως δολοφόνος.
Το ουρλιαχτό μια γενιάς χωρίς ελπίδα
Τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης μάλλον θα πρέπει να πετάξουν τα πολιτικά τους προγράμματα και να ακούσουν αυτή την κραυγή, το ουρλιαχτό μιας γενιάς που έρχεται σε ρήξη με το πελατειακό σύστημα και το κράτος ως μέσο πλουτισμού αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές.
Υπάρχει ένας κίνδυνος για το πολιτικό σύστημα που δεν είναι να απέχουν οι νέοι πολίτες από τις εκλογές. Ο κίνδυνος να συμμετέχουν στις εκλογές ανατινάζοντας πολιτικές ισορροπίες δεκαετιών και απαιτώντας να αλλάξει όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά τα πολιτικά κόμματα.
Στην τραγωδία των Τεμπών δεν κατέρρευσε μόνο το ένοχο επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά αναδρομικά και η έννοια της πολιτικής αλλαγής που επαγγέλθηκαν άλλοτε το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μαζί με τις μετατοπίσεις των ψήφων ανάμεσα στα κόμματα οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν παραίτηση, απογοήτευση, οργή και κυρίως πως για το 77% των πολιτών γι’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει ελπίδα.
