Του Διογένη Λόππα
Η παρακάτω παράγραφος είναι απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στο ΑΠ στις 20 Ιουλίου 2020. Απολαύστε υπεύθυνα:
‘Αυτό όμως που δε γνωρίζουν οι δυστυχείς ιθαγενείς είναι ότι οι Αμερικανοί όταν πέφτουν πάνω σε τέτοιες περιπτώσεις (και έχουν πέσει ουκ ολίγες φορές στη λατινική Αμερική με τους ναρκέμπορους) ξέρουν και άλλο μονοπάτι, το οποίο ονομάζουν »επιλεκτικές διαρροές». Δηλαδή αν κάποιος, λέμε τώρα, »δύσκαμπτος» αντικαταστάτης της κ. Τουλουπάκη αποδειχθεί πέραν του δέοντος »φιλοκυβερνητικός», θα ξεκινήσουν επιλεκτικές διαρροές στοιχείων προς τον εγχώριο και διεθνή τύπο, που θα εξαναγκάσουν την κυβέρνηση σε πράξεις υπό το βάρος μιας αυξανόμενης λαϊκής αγανάκτησης.”
Όταν λοιπόν στην Ελλάδα ο Βαλκάνιος συρφετός πανηγύριζε για την ”τακτοποίηση” του μεγαλύτερου σκανδάλου διαφθοράς της μεταπολίτευσης, κρύβοντας επιμελώς κάτω από το χαλί Σαμαράδες, Αβραμόπουλους, Λοβέρδους, Στουρνάρες και το κακό συναπάντημα, εμείς αναλύαμε με περισσή ψυχραιμία για ποιο λόγο το σκάνδαλο μόλις άρχιζε και για ποιο λόγο τόσο στη Νέα Δημοκρατία, όσο και στο τότε Κίνημα Αλλαγής, όφειλαν να είναι περισσότερο επιφυλακτικοί, λιγότερο ενθουσιώδεις και πολύ καχύποπτοι. Γιατί, ενώ τους δόθηκε πολλαπλώς η ευκαιρία να ξεφορτωθούν ευγενικά τους λεκιασμένους, όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά είχαν και το θράσος να στραφούν εκδικητικά εναντίον της εισαγγελέως και των δύσμοιρων δημοσιογράφων που αμφότεροι απλώς έκαναν τη δουλειά τους. Ύβρις.
Έμπλεξαν με τη λάθος εισαγγελέα
Προφανώς, εκεί στο ροζ συννεφάκι που κατοικεί και συνεδριάζει η παιδική χαρά των αρίστων, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, θεώρησαν ότι οι Έλληνες εισαγγελείς, αλλά και τα στελέχη του (τελικά όχι τόσο) μακρινού FBI είναι ένα υβρίδιο Ράικου – Αγγελή, δηλαδή το είδος εκείνο κρατικού λειτουργού που μπροστά στο δέος που αποπνέει (λέμε τώρα) η Αγία Οικογένεια και οι τοπικοί τους φύλαρχοι, σκύβουν το κεφάλι, μαζεύουν τα μολύβια και θέτουν τις υπηρεσίες τους ”στο συμφέρον της παράταξης και της πατρίδος”.
Φευ. Όπως πολλές φορές έχει αποδείξει η ιστορία (υπόθεση Λαμπράκη, υπόθεση Ανδρέα κ.λ.π), ”υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας”, λιτοί άνθρωποι που σέβονται πρώτα από όλα την προσωπική τους αξιοπρέπεια και κατ επέκτασιν το δημόσιο συμφέρον και προτίθενται να συγκρουστούν με οποιαδήποτε εξουσία ή μαφία, αρνούμενοι να υποκύψουν σε εκβιασμούς, μπούλινκγ και πανεθνικές εκστρατείες διασυρμού. Μία τέτοια προσωπικότητα ασφαλώς είναι η (διωκόμενη!) Εισαγγελέας διαφθοράς αξιότιμη κ. Τουλουπάκη, την οποία, αντί να παρασημοφορήσει η αρχηγός του κράτους για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της και την επαγγελματική της συνείδηση, αντιθέτως δίωξε δικαστικά η βαλκανική μπανανία μας, διασύροντας για μία ακόμα φορά τη φήμη της Ελλάδας και βέβαια την απλή λογική και το κοινό περί δικαίου αίσθημα των κανονικών ανθρώπων.
Τώρα, η παράταξη που συγκλονίζεται από ρίγη εθνικής υπερηφάνειας όταν ο πρωθυπουργός πασχίζει να διαβάσει με μια αστεία βλαχοαμερικάνικη προφορά ένα κακογραμμένο κείμενο στα αγγλικά, καταχειροκροτούμενος από σύσσωμο το αμερικανικό κογκρέσο, δεινοπαθεί προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί σύσσωμο το FBI φόρεσε κουκούλες και συνωμοτεί ενάντια στους άμεμπτους ταγούς του γαλάζιου έθνους και λοιδορεί, αντί να χειροκροτεί, επιχειρηματικούς πυλώνες τύπου Φρουζή (οποιαδήποτε ομοιότης με τον έτερο πυλώνα κ. Χριστοφοράκο είναι συμπτωματική) και πανεπιστημιακούς γίγαντες τύπου Μανιαδάκη. Ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός, μοιάζει τραγικά μόνος, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε μια πρωτοφανή σκατοκαταιγία (shitstorm) που έρχεται από το εξωτερικό και σε μια διαρκή αμφισβήτηση στο εσωτερικό της κυβέρνησής του, όπου η μία συνιστώσα (Σαμαρικοί) απειλεί να τον εξαφανίσει αν υποκύψει στο προφανές και η άλλη συνιστώσα (Καραμανλικοί) περιμένει στωικά την επερχόμενη κατάρρευση (με εκκωφαντικό κρότο) για να αποκαταστήσει την κομματική τάξη.
Στο ΠΑΣΟΚ (που είναι και ΚΙΝΑΛ) τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα, αφού μόλις μερικές μέρες αφότου ο κ. Ανδρουλάκης υπέπεσε στο τραγικό επικοινωνιακό σφάλμα να μας ξαναγνωρίσει με την προσωποποίηση της εγχώριας διαφθοράς, η οποία βρήκε πάλι μια ζεστή αγκαλιά στο ανανήψαν κόμμα, πιάστηκε κυριολεκτικά με το Λοβέρδο στην πλάτη και δεν ξέρει που να τον κρύψει. Αν ήταν ταινία, ο επικεφαλής της κοιτίδας της διαφθοράς θα είχε μόλις πέσει σε αστυνομικό έλεγχο, μεταφέροντας ένα πτώμα (πολιτικό στην περίπτωσή μας). Η αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζει την κατάσταση ο κ. Ανδρουλάκης, ο κ. Λοβέρδος και το κόμμα τους, θυμίζουν την απόγνωση στο βλέμμα του πρωταγωνιστή, όταν ο αστυνομικός τον διατάζει να ανοίξει το πορτμπαγκάζ.
Μεταξύ μας, κάθε νοήμων άνθρωπος στη χώρα, είχε αντιληφθεί καί τη σοβαρότητα του πρωτοφανούς σκανδάλου καί την προσπάθεια συγκάλυψης, η οποία επιχειρήθηκε με έναν εντελώς ερασιτεχνικό τρόπο και με μια άνευ προηγουμένου ροή κρατικής επιδότησης προς τα μέσα εκείνα που έδειξαν πρόθυμα να συμμετάσχουν στην απάτη. Πρωτίστως, είχε αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους επιχειρήθηκε η συγκάλυψη, που δεν ήταν άλλοι από την ανίερη συμμαχία του καθεστώτος Μητσοτάκη με τη σαμαρική συνιστώσα (βλ. αποκαλύψεις Κοττάκη, Καραχάλιου) στο χώρο της ΝΔ, αλλά και από την ηθική έκπτωση του κ. Ανδρουλάκη να αναρριχηθεί στον προεδρικό θώκο του ΚΙΝΑΛ πάση θυσία, έκπτωση που τον οδήγησε στη δυσχερή θέση να πρέπει όχι μόνο να ανέχεται, αλλά και να προωθεί σε κομματικά οφίτσια έναν αμφιλεγόμενο πολιτικό με σοβαρότατη ποινική δίωξη στην πλάτη του.
Αυτό που δεν ήταν εύκολα αντιληπτό ήταν η αφέλεια με την οποία αντιμετώπισαν την όλη κατάσταση, τόσο το μέγαρο Μαξίμου, όσο και οι σύμβουλοι του κ. Ανδρουλάκη. Γιατί, όπως γλαφυρά αναλύαμε στο ΑΠ εδώ και δύο χρόνια, δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να αφήσουν οι αμερικανικές υπηρεσίες μια τέτοιου μεγέθους υπόθεση να θαφτεί, όταν μάλιστα στις ΗΠΑ βρίσκεται σε εξέλιξη η πλήρης διερεύνηση του σκανδάλου, με την πλήρη μάλιστα υποστήριξη της Novartis, αφού αυτός ήταν ένας από τους όρους του νομικού συμβιβασμού της.
Τώρα, μπορούμε με ασφάλεια να κάνουμε μια εκτίμηση και αυτή είναι ότι η μόνη οδός διαφυγής του κ. Μητσοτάκη από τον άνευ προηγουμένου εξευτελισμό των θεσμών στον οποίο οδήγησε αφελώς τη χώρα, είναι η διενέργεια πρόωρων εκλογών με αποκλεισμένους από τα ψηφοδέλτια όλους τους ”αδιευκρίνιστους”. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση υπάρχουν δύο εναλλακτικές:
Η μία είναι η κυβέρνηση να εξακολουθήσει να κάνει την πάπια και έτσι να συνεχίσει να απολαμβάνει τη στήριξη των λεκιασμένων, εξέλιξη η οποία θα οδηγήσει σε καθολική απαξίωση, καθώς ήδη η υπόθεση της παραποίησης έχει δοθεί σε εισαγγελέα, ενώ αναμένονται και φρέσκιες διαρροές από τις ΗΠΑ, όπως επίσης αναμένεται και η βροντερή πράξη αρχειοθέτησης των φακέλλων της κας Τουλουπάκη και των δημοσιογράφων (ολική κατάρρευση και επισήμως της απάτης περί σκευωρίας).
Η άλλη είναι η κυβέρνηση να αρχίσει ευσχήμως να παίρνει αποστάσεις και ανασχηματίζοντας την κυβέρνηση να απαλλαγεί από τους ανεπιθύμητους και σύντομα (επαν)ελεγχόμενους, μια εξέλιξη όμως στην οποία ρισκάρει σοβαρά την άτακτη πτώση της από τη γνωστή συνιστώσα.
Όσο για το απομεινάρι της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, που πνίγηκε στα βαθιά νερά της διαφθοράς, θα πρέπει να αρχίσει να ψάχνει για καλές δικαιολογίες και έξυπνες οδούς διαφυγής (αν όντως υπάρχουν). Να μας εξηγήσει γιατί ένα πολιτικό πτώμα βρίσκεται στο αυτοκίνητό της, γιατί στο πίσω κάθισμα βρήκαν θαλπωρή οι σεσημασμένοι της εθνικής καταστροφής και τι τελικά προτίθεται να κάνει ο οδηγός της για να απαλλαγεί από τις προφανείς (πολιτικές) ευθύνες. Ο κ. Ανδρουλάκης, οφείλει επιτέλους να κατανοήσει πρώτον ότι το γεγονός ότι η ευθύνη του είναι μόνο αντικειμενική θα χρησιμοποιηθεί ως ελαφρυντικό και δεύτερον ότι δεν έχει καμία υποχρέωση σε αυτούς που ασέλγησαν πάνω στη χώρα. Και ότι δεν ευνοεί καθόλου τη δημόσια εικόνα του, να πιάνεται κάθε τρεις και λίγο με τον Λοβέρδο στην πλάτη.