Του Απόστολου Λουλουδάκη
«Εργάτη είσαι 25 ετών, αλλά το συνδικάτο σου είναι του περασμένου αιώνα”».
Αυτό ήταν ένα από τα συνθήματα του ΜΑΗ του 1968 στο Παρίσι .
Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη του 2019. Εθνική σχολική γιορτή …
Σε αυτή την γιορτή χωράνε όλοι Δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, αναρχικοί, μεταλλαγμένοι μαυραγορίτες, συγχωρεμένοι βασανιστές,παπάδες και ιεροκήρυκες,καλαμαράδες και αναλφάβητοι, γαιοκτήμονες και κολήγοι, οι ρατσιστές που στάζει δηλητήριο από τα χείλη τους και οι πονόψυχοι που κλαίνε για τον μικρό Άιλαντ και τούς πνιγμένους του Αιγαίου.
Προσκυνημένοι ακαδημαϊκοί, εκδημοκρατισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι …
Μεγαλοαστοί, μεσοαστοί, μικροαστοί, μισθωτοί, εργάτες, αγρότες (κάποια στιγμή έκαναν την επίσκεψη τους στο Πολυτεχνείο κάποιοι αγρότες από τα Μέγαρα που ήθελαν να κάνουν οικόπεδα τα χωράφια τους).
Μια κοινωνία που προσπαθεί να κρύψει τις ενοχές της βρίσκει την ευκαιρία κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη να κάνει την γυμναστική της.
Κάθε εποχή είναι ξεχωριστή, κάθε εποχή φτιάχνει τα δικά της Πολυτεχνεία.
…
Πάνω στο Πολυτεχνείο στήθηκαν διάφοροι μύθοι. Από το ότι ήταν μια συνωμοσία του καθεστώτος με προβοκάτορες, που υιοθέτησε επίσημα τις πρώτες ώρες της εξέγερσης το ΚΚΕ μέχρι τον μύθο ότι η Γενιά του Πολυτεχνείου χρεοκόπησε την Ελλάδα .
Αυτή η γενιά ό,τι είχε να δώσει το τερμάτισε το βράδυ του Πολυτεχνείου .
Εκεί τελείωσε μια ωραία ιστορία, μια αυτόνομη πολιτική διαδρομή ενός κινήματος που δεν είχε την δυνατότητα να ολοκληρώσει ένα συγκεκριμένο κοινό όραμα διότι απλά δεν υπήρχε και ο συνδετικός κρίκος των εξεγερμένων ήταν η συνεύρεση για την αποκατάσταση μιας βελτιωμένης μορφής αστικοκοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και η ενσωμάτωση κάποιων λίγων από τους πρωταγωνιστές του κινήματος στις κομματικές δομές της νέας εποχής.
Στην νέα περίοδο που αρχίζει με την πτώση της χούντας το Πολυτεχνείο ως αυτόνομο πολιτικό κίνημα δεν υφίσταται και οι συλλογικές πολιτικές δράσεις αναπτύσσονται στο νέο κομματικό οικοσύστημα που κάποιοι από τους πρωταγωνιστές ενσωματώθηκαν και η μεγάλη, η συντριπτική, πλειοψηφία ιδιώτευσε και φρόντισε να φτιάξει το νοικοκυριό μέσα στο ζοφερό περιβάλλον μια χώρας που βγαίνει από μια μεγάλη εθνική τραγωδία και προσπαθεί να επαναθεμελιώσει τον παλαιοκομματισμό που καιροφυλακτούσε το πορτοφόλι των κουτόφραγκων της ΕΕ .
Κάθε ένας είχε την προσωπική του διαδρομή και στάση ζωής που δεν ήταν ούτε ενιαία ούτε υπαγόταν σε μια κοινή κοσμοθεωρία και φιλοσοφική θεώρηση της ζωής. Οι αναφορές και οι γενικεύσεις σε κάτι το απροσδιόριστο με την έννοια της γενιάς είναι εντελώς αυθαίρετο και ρατσιστικό.
Αυτό που λέει ο Ράμφος για αμόρφωτη γενιά ισχύει εν μέρει και αφορά βασικά αυτούς που ενσωματώθηκαν στο κομματικό σύστημα και μετεξελίχθηκαν σε επαγγελματίες της πολιτικής και δεν αφορά μόνο τους αυτούς πού προέρχονται από το Πολυτεχνείο, αλλά συνολικά το πολιτικό προσωπικό όλων των κομμάτων και ειδικά αυτών που κυβέρνησαν και κυβερνούν την χώρα.
Κάποιες εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα… Αυτό που ο Ράμφος το αποκρύπτει επιμελώς είναι ότι την απόλυτη αμορφωσιά την συναντούμε βασικά τα στελέχη της δεξιάς και του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.
Ο χώρος της ευρύτερης αριστεράς στην Ελλάδα ειδικά διατηρούσε και διατηρεί σημαντικό πολιτισμικό, μορφωτικό πλεονέκτημα.
Σίγουρα η σημερινή μετάλλαξη του πολιτικού μορφώματος της ανανεωτικής αριστεράς δημιουργεί νέα δεδομένα . Η ολοκλήρωση της μετεξέλιξής του σε ένα αστικό μνημονιακό κόμμα πρέπει να αποξενώσει κάθε πολιτιστικό βαρίδιο που δεν μπορεί να αφομοιωθεί στην εκφυλιστική διαδικασία συγκρότησης του νέου φορέα.
Τα κινήματα της νεολαίας στις βιομηχανικές χώρες όπως ο Μάης του 1968 στην Γαλλία είχαν άλλα ερεθίσματα και σε διαφορετικές πολιτικές, οικονομικες και κοινωνικές συνθήκες. Την περίοδο που ήδη στην Βιομηχανική Δύση είχε αρχίσει στην αριστερά η έντονη αμφισβήτηση του μετασταλινισμού στην ΕΣΣΔ, στην Ελλάδα ξεκινούσε ο ανταγωνισμός και η «άνοιξη» του διασπασμένου τριτοδιεθνισμού σε όλες τις αποχρώσεις του.
Μέχρι και ο Χότζα της Αλβανίας είχε δίκη του φοιτητική παράταξη.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ,της γενικευμένης χρεοκοπίας ,της μνημονιακής κατοχής ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αναζητά στην γιορτή του Πολυτεχνείου την δημοκρατική του νομιμοποίηση, η κοινωνία την αποενοχοποίηση της…
Τελικά αυτοί που απομακρύνονται όλο και περισσότερο είναι οι άνθρωποι που το δημιούργησαν. Κάποιοι γιατί έχουν ήδη ταξιδέψει στον άλλο κόσμο και οι άλλοι διότι πιστεύουμε ότι έχει χάσει τον χαραχτήρα του ως ιστορικό γεγονός που έχει μετεξελιχθεί σε εμποροπανήγυρη με σουβλάκια, μπαλόνια και δακρυγόνα.
Πάντως είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η φετινή γιορτή συμπίπτει με την οργανωμένη επίθεση της νεοσυντηρητικής δεξιάς στον Πανεπιστημιακό χώρο. Φαίνεται ότι δεν έχει διδαχθεί από την ιστορία, αυτή η σύγκρουση είναι διαφορετική σε σχέση με κάθε άλλη από το παρελθόν.
Εκεί που όλοι πίστεψαν ότι το πτώμα είναι νεκρό κινδυνεύουν να διαψευστούν. Εδώ είναι Ελλάδα, εδώ είναι Βαλκάνια ….
