Γράφει ο Νίκος Μπίστης
Λέγεται και είναι σωστό – παρότι δεν είναι και εύκολο – ότι η πολιτική είναι τέχνη του προβλέπειν. Σε κάθε περίπτωση καλύτερα να προβλέπεις, με κίνδυνο να πέσεις έξω, παρά να αφήνεσαι στην φορά των πραγμάτων ελπίζοντας ότι η τύχη θα σε ευνοήσει.
Σε μια τέτοια στιγμή- σταυροδρόμι βρίσκεται το ΚΙΝΑΛ. Πρέπει να αποφασίσει – προβλέποντας και τις εξελίξεις- με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει με δεδομένο ότι διαμορφώνονται πλέον καθαρά και σταθερά δύο πόλοι στην χώρα. Με τις βασικές δυνάμεις κάθε πόλου το ΚΙΝΑΛ έχει διαφωνίες και συμπτώσεις. Πρέπει να αποφασίσει όμως με ποιον συμφωνεί περισσότερο και τελικά σε ποιον πόλο ανήκει και από καταγωγή και προγραμματικά . Και κυρίως να δει την μεγάλη εικόνα όπως αυτή διαμορφώνεται στην Ευρώπη. Μηνύματα έχει πάρει σωρηδόν αλλά τα υποτιμά η τα μεταφράζει λάθος.
Στο εσωτερικό , τις αλλεπάλληλες μετρήσεις που δείχνουν ότι παγιώνεται με αυξητικές μάλιστα τάσεις ο δικομματισμός(ούτε καν ο διπολισμός). Στο εξωτερικό με την ευνοϊκή στάση που κρατάνε απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα προσωπικά οι ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες και όχι μόνο. Ας τα δούμε με την σειρά γιατί οι επιλογές του ΚΙΝΑΛ στο εσωτερικό συνδιαμορφώνουν την μεγάλη εικόνα στην Ευρώπη.
Στο εσωτερικό για ένα διάστημα το ΚΙΝΑΛ κινήθηκε αναγκαστικά στην γραμμή των ίσων αποστάσεων. Ήταν εξαρχής σαφές ότι ήταν χρήσιμη για την πρώτη συγκέντρωση δυνάμεων αλλά είχε και ημερομηνία λήξης. Δυστυχώς σιγά σιγά και από το καλοκαίρι με γοργούς ρυθμούς η απόσταση με την ΝΔ μειώθηκε ενώ με τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε. Γιατί η απόσταση δεν μετριέται με τον διακηρυκτικό λόγο αλλά με τις εφαρμοσμένες πολιτικές.
Σε τρεις κρίσιμους τομείς αιχμής δηλαδή αίτημα για εκλογές πριν το τυπικό τέλος των μνημονίων, συμφωνία Πρεσπών, σχέσεις κράτους εκκλησίας , το ΚΙΝΑΛ ταυτίστηκε με την πολιτική της ΝΔ. Με την εσφαλμένη πολιτική της ΝΔ ενώ στα συγκεκριμένα – και καθόλου δευτερεύοντα για μια προοδευτική δύναμη- ζητήματα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σωστή προσέγγιση. Στα ζητήματα δε της οικονομίας δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος από πoια πλευρά ασκεί κριτική το ΚΙΝΑΛ στον ΣΥΡΙΖΑ. Από τα «δεξιά» γιατί άργησε να συνέλθει από τις αυταπάτες του και να εφαρμόσει τα μνημόνια η από τα «αριστερά» γιατί εφαρμόζει τα μνημόνια , ακολουθεί πολιτική λιτότητας και υπηρετεί πιστά την ηγεσία των Βρυξελλών και των ΗΠΑ. Και τα δύο δεν γίνονται.
Παρά ταύτα το ΚΙΝΑΛ επιμένει να ασκεί κατά περίπτωση διπλής κατεύθυνσης κριτική και αυτό μειώνει την αξιοπιστία ενός κόμματος που δεν έχει αποστεί της θέσης ότι το ίδιο (ως ΠΑΣΟΚ τότε) αναγκάστηκε να εφαρμόσει την μνημονιακή πολιτική γιατί δεν υπήρχε εναλλακτική λύση, παρά μόνο η χρεωκοπία. Εύλογα διερωτάται ο πολίτης, γιατί αυτός ο εξαναγκασμός να μην ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και ο πολίτης που χρεώνει στον ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015 δηλαδή μια πολιτική που έχει εμμέσως πλην σαφώς αναγνωριστεί ως εσφαλμένη (αυταπάτες) αναγνωρίζει ότι ο Τσίπρας έκτοτε έστριψε το τιμόνι και εύλογα διερωτάται αν η αντιπολίτευση του ασκεί κριτική για αυτή του την στροφή. Στο θέμα των συντάξεων, όταν έγινε σαφές – παρά την περί αντιθέτου σπερμολογία εφημερίδων, καναλιών, ραδιοφώνων και της ΝΔ- ότι δεν περικόπτονται , το ΚΙΝΑΛ πέρασε σε προτάσεις πλειοδοσίας τις οποίες δεν μπορεί βέβαια να παρακολουθήσει ούτε ο προϋπολογισμός ούτε ο κοινός νους. Φοβάμαι δε ότι η σύγχυση θα ενταθεί τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει μέτρα άμβλυνσης των επιπτώσεων της λιτότητας και το ΚΙΝΑΛ ακολουθώντας μια μακρόχρονη παράδοση όλων των αντιπολιτεύσεων θα στηλιτεύσει την προέλευση των πλεονασμάτων, θα χαρακτηρίσει τα μέτρα ψίχουλα και επιδοματική πολιτική και στο τέλος θα τα ψηφίσει.
Όλα αυτά τα πήγαινε – έλα με κατάληξη την επί της ουσίας προσέγγιση με την ΝΔ είναι απότοκα της υιοθέτησης της αντίληψης για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός που πρόσθεσε τον πονηρό όρο «στρατηγική» ήξερε τι έκανε. Όσοι αβασάνιστα το αποδέχθηκαν δεν είμαι σίγουρος ότι αντελήφθησαν την παγίδα και τώρα είναι αργά για να αποδράσουν. Στρατηγική ήττα σημαίνει στρατηγική νίκη της ΝΔ, αλλιώς ούτε στρατηγικά, ούτε τακτικά , ούτε αριθμητικά μπορεί να ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από την στιγμή που είναι σαφές ότι το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί αριθμητικά και πολιτικά να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την θέση της βασικής δύναμης του αριστερού -κεντροαριστερού χώρου, τότε η μόνη λύση που θα συνδυάζει ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και σχηματισμό κυβέρνησης εμπεριέχει την ΝΔ είτε αυτοδύναμη είτε σε συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ. Η επιδίωξη για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ με παράλληλη μη παλινόρθωση της ΝΔ αποτελεί λεκτική και λογική ακροβασία. Η προσχηματική επιστράτευση του επιχειρήματος ότι το ΚΙΝΑΛ θα εκλογικεύσει μια ΝΔ που κλίνει όλο και περισσότερο επί δεξιά , δεν πείθει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους.
Ο όρος «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ», λοιπόν, λειτουργεί στην πράξη για να δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο σύνορο ανάμεσα στο ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ και αντίστροφα να δημιουργήσει όρους σύμπραξης με την ΝΔ. Σε θεωρητικό επίπεδο καταργεί την διαφορά Αριστεράς – Δεξιάς και την αντικαθιστά με την διαφορά λαϊκιστών και αντιλαϊκιστών. Μια σύνθετη πραγματικότητα,την οποία διαμορφώνουν ποικίλες αντιθέσεις, συρρικνώνεται έτσι σε αυτό το μανιχαϊστικό σχήμα.
Όλα αυτά έχουν γίνει αντιληπτά από τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που έχουν βάλει στην ημερήσια διάταξη την συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου με δυνάμεις των Σοσιαλιστών, της Αριστεράς και των Πρασίνων. Ένα τέτοιο μέτωπο, το μόνο ικανό να αναχαιτίσει την άνοδο των ακροδεξιών, εθνικιστικών και λαϊκιστικών αντιευρωπαϊκών κομμάτων , προϋποθέτει όχι μόνο αμοιβαίες μετατοπίσεις αλλά και πρωτογενή προγραμματική αναζήτηση. Από την σύνθεση αυτού του μετώπου λογικά και αριθμητικά δεν μπορεί να απουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό το έχουν καταστήσει σαφές οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές εδώ και δύο χρόνια.
Το χειροκρότημα που εισέπραξε ο Τσίπρας στο SPD επισφράγισε απλώς την πορεία όσμωσης. Και επισφράγισε δυστυχώς και το status του ανάδελφου κόμματος , στο οποίο περιήλθε υπαιτιότητί του το ΚΙΝΑΛ. Δέσμιο της γραμμής της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ» αυτοαποκλείστηκε από μια διαδικασία στην οποία θα μπορούσε να προσφέρει πολλά.
Σε μια στιγμή που και τα τελευταία κομμάτια της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την συνεργασία με την Δεξιά – κεντροδεξιά και να ακολουθήσουν την πρακτική των Πορτογάλων, Ισπανών και Σουηδών συντρόφων τους το ΚΙΝΑΛ φαίνεται να ακολουθεί αντίστροφη πορεία. Απομονώνεται έτσι από τον φυσικό του χώρο. Ένα επιχείρημα έχει το ΚΙΝΑΛ κατά του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο συναντά ευήκοα ώτα στην Ευρωπαϊκή Αριστερά . Την συνεργασία με τους ΑΝΕΛ. Και αυτό όμως φρόντισε να το αποδυναμώσει συμπλέοντας επί της ουσίας με τους ΑΝΕΛ στην αντιπαράθεση προς την Συμφωνία των Πρεσπών. Συμφωνία που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ παρά την αντίδραση του συμμάχου του και την οποία στηρίζει με πάθος όλη η Ευρωπαϊκή Αριστερά και Κεντροαριστερά.
Το επιχείρημα δε αυτό θα αποδυναμωθεί έτι περαιτέρω αν μετά την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο Καμμένος αποχωρήσει από την κυβέρνηση και ο Τσίπρας για ένα διάστημα πορευτεί με κυβέρνηση μειοψηφίας και με λυμένα τα χέρια του. Τότε η πίεση στο ΚΙΝΑΛ από την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία θα ενταθεί εφόσον θα έχει παραμεριστεί και το τελευταίο εμπόδιο για μια αμοιβαία επωφελή επικοινωνία.
Αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα έχουν προχωρήσει πολύ σε στραβή κατεύθυνση, ότι μέσα στο ΚΙΝΑΛ έχουν ενισχυθεί δυνάμεις που προετοιμάζουν συστηματικά την συνεργασία με την ΝΔ. Σε αυτή τους την προσπάθεια αξιοποιούν εσφαλμένες κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η σκανδαλολογία. Όμως, ας μην γελιόμαστε, οι δυνάμεις αυτές εντός και εκτός ΚΙΝΑΛ, είναι έτοιμες από καιρό για μια νέα συνεργασία κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς . Και για να διευκολυνθεί αυτή η προοπτική παραβλέπουν την δεξιά στροφή της ΝΔ και δαιμονοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις ριζοσπαστικές, αντιδεξιές δυνάμεις του ΚΙΝΑΛ εναπόκειται η ορθή πρόβλεψη και ο αναπροσανατολισμός. Τα περιθώρια έχουν στενέψει αλλά υπάρχει ακόμα χρόνος. Λίγος μεν, αρκετός δε, αν η πρόβλεψη είναι σωστή.
