Το σχέδιο για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ

Της Νικόλ Λειβαδάρη

Ο Αντώνης Κοτσακάς έδειξε ως δρόμο το «μοντέλο Κόρμπιν» – το μεγάλο εγχείρημα της διεύρυνσης των Εργατικών που έφερε στο κόμμα 400.000 νέα μέλη «για να αντιμετωπίσουν τη βαρονία». Ο Πάνος Σκουρλέτης είπε ότι τα πράγματα είναι κατά τι πιο σύνθετα από τους αφορισμούς περί «μετάλλαξης».

Ο Γιώργος Τσίπρας το έθεσε πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα: Είπε ότι ΣΥΡΙΖΑ και Προοδευτική Συμμαχία πρέπει να πάνε σε «άμεση ενοποίηση», ότι πρώτα πρέπει να γίνει το άνοιγμα στην κεντροαριστερά και μετά το συνέδριο – και κυρίως είπε το αυτονόητο και… ανομολόγητο έως το βράδυ της περασμένης Κυριακής: ότι δεν μπορεί να υπάρχουν «φτωχοί συγγενείς» και πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετασχηματιστεί έτσι ώστε να εκφραστεί η εκλογική επιρροή στο κόμμα. Κοινώς, οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς δάνεισαν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ δύο φορές το 2015, για να βρουν επί τέσσερα χρόνια κλειστές πόρτες και τείχη ιδεολογικής καθαρότητας. Την 7η Ιουλίου την κατέθεσαν ξανά προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα, ενδεχομένως και ως εντολή τελευταίας ευκαιρίας. Ο ίδιος το έχει αντιληφθεί πλήρως – και προ πολλού – και το ερώτημα πλέον είναι εάν, και σε ποιο βάθος, προτίθεται να τον ακολουθήσει και το κόμμα του.

Δεν είναι εύκολο ερώτημα και δεν είναι αμελητέοι και οι προβληματισμοί. Η θέση του Νίκου Φίλη ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ως ταυτότητα και ιστορικότητα είναι και θα παραμείνει κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» με πυξίδα αμφίπλευρης διεύρυνσης, ακούγεται με ανακούφιση στην παλαιά βάση και τον μηχανισμό του κόμματος. Όμως η πολιτική ενηλικίωση, για όσους δεν είχε έρθει ήδη το καλοκαίρι του 2015, ήρθε βιαίως την βραδιά της 26ης Μαίου. Και οι πλέον ανήσυχοι σε Κουμουνδούρου και πέριξ θεωρούν ότι η μεγάλη παγίδα είναι μία: Η βραδιά αυτή των ευρωεκλογών να παραπεμφθεί στην, βολική, πολιτική λήθη και οι κομματικές αγκυλώσεις να βρουν άγκυρα στο 31,5% της 7ης Ιουλίου.

Μόνον που, όπως λένε οι ίδιοι… ανήσυχοι, το ποσοστό αυτό και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση και ακόμη πιο ισχυρό πυλώνα της προοδευτικής, δημοκρατικής παράταξης της χώρας, ήταν προσωπικό επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα, προϊόν του δικού του πολιτικού κεφαλαίου και της απ’ ευθείας πολιτικής σχέσης που έχει χτίσει με τους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς. Δεν είναι καθόλου δεδομένο όμως πως αυτή η σχέση – και η εκλογική πίστωση – θα παραμείνει ανοιχτή εάν οι «φτωχοί συγγενείς» εξακολουθούν να βρίσκουν κλειστές πόρτες.

Όλα αυτά έχουν μπει στο τραπέζι από την επόμενη μέρα των εκλογών και, από χθες, άνοιξαν και στον εσωτερικό κομματικό διάλογο στην συνεδρίαση της Πολιτικής ΓραμματείαςΚι εδώ, το μήνυμα Τσίπρα ήταν και πάλι καθαρόΕίπε, εύγλωττα, πως η Προοδευτική Συμμαχία αποτελεί στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ που θα πρέπει να επικυρωθεί το προσεχές διάστημα, και τόνισε ότι το ποσοστό των εθνικών εκλογών δεν πρέπει να οδηγήσει σε επανάπαυση αλλά, αντίθετα, να δρομολογήσει άμεσα τις διαδικασίες για την ανασυγκρότηση του κόμματος και την αντιστοίχισή του με την ευρεία εκλογική του βάση. Στο δε δια ταύτα, ζήτησε αμέσως μετά το καλοκαίρι να ξεκινήσει μια πλατιά καμπάνια οργανωτικής ανασυγκρότησης, με έμφαση στις νέες ηλικίες, και με βασικό στόχο έως το συνέδριο τα οργανωμένα μέλη του κόμματος να φθάνουν τουλάχιστον το 10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Κοινώς, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε πως το άνοιγμα στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει πριν από τον μετασχηματισμό του κόμματος και πριν από το συνέδριο. Το επόμενο βήμα, και το επόμενο δίλημμα, θα είναι εάν αυτό το κόμμα θα παραμείνει ο παλαιός ΣΥΡΙΖΑ ή θα αποτελέσει τον νέο, ενιαίο φορέα της προοδευτικής παράταξης, μαζί με την Προοδευτική Συμμαχία. Κι εκεί άπαντες θα κληθούν να επιλέξουν με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν – με τον Τσίπρα ή με τις αυταπάτες του παρελθόντος…

ΑΠΟ ΤΟ TVXS