Του Μελέτη Ρεντούμη
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μετά την ρωσική εισβολή, όμως τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς επί του πεδίου και πολύ πρόσφατα υπάρχει μια ισχυρή δυναμική υπέρ της Ουκρανίας, λόγω της αποχώρησης των ρωσικών στρατευμάτων από την Χερσώνα και της άτακτης οπισθοχώρησής τους προς την ανατολική πλευρά του Δνείπερου ποταμού.
Πέρα από την δεδομένη επιτυχία του ουκρανικού στρατού με την ενίσχυση των δυτικών όπλων, η νίκη στην Χερσώνα είναι σαφέστατα ένα σημαντικό πλήγμα κατά του προέδρου Πούτιν προσωπικά, πολύ περισσότερο, όταν η συγκεκριμένη περιοχή πριν μερικές εβδομάδες είχε προσαρτηθεί επίσημα στην Ρωσική Ομοσπονδία.
Μιλάμε λοιπόν για μία ενέργεια των Ουκρανών που έχει ταυτόχρονα τόσο αμυντική όσο και επιθετική χροιά. Αμυντική καθώς η Ουκρανία υπερασπίζεται συνολικά τα εδάφη τα οποία έχει καταλάβει η Ρωσία από την αρχή της εισβολής και επιθετική καθώς από την στιγμή που τα εδάφη της περιοχής της Χερσώνας προσαρτήθηκαν, η Ουκρανία επιχείρησε την ανακατάληψή τους και μάλιστα με επιτυχία, αναιρώντας στην πράξη την προσάρτηση και αφαιρώντας ρωσικό έδαφος με βάση την λογική της Ρωσίας.
Πέραν όμως της συμβολικής σημασίας επί του πεδίου της επικράτησης των Ουκρανών στην συγκεκριμένη περιοχή, οι επιπτώσεις από την συγκεκριμένη επιτυχία μπορεί να είναι τεράστιες, με βάση κυρίως τον ρόλο που έχουν οι ΗΠΑ στην διεθνοπολιτική σκακιέρα.
Πιο συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ εγκρίνουν σχεδόν κάθε μήνα ένα νέο κονδύλι για την Ουκρανία εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, τόσο σε στρατιωτικό εξοπλισμό, όσο και σε τεχνογνωσία, αλλά και παροχή εξειδικευμένων πληροφοριών για την υποστήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμο επί της Ρωσίας.
Η αδυναμία της Ρωσίας να διατηρήσει τα κεκτημένα και πρόσφατα προσαρτημένα εδάφη, ενδέχεται να δημιουργήσουν τετελεσμένα στην έκβαση του πολέμου σε τρία επίπεδα.
Το πρώτο είναι, η αδυναμία αποκλεισμού της Ουκρανίας από την Ρωσία στην Μαύρη και στην Αζοφική θάλασσα, γεγονός που προσδίδει μεγαλύτερες δυνατότητες στο διεθνές εμπόριο της Δύσης με την Ουκρανία, αλλά και η επεμβατική δυνατότητα των ΗΠΑ στις εμπορικές δραστηριότητες της Ουκρανίας, παραγκωνίζοντας ως εταίρο την Ρωσία.
Το δεύτερο στοιχείο, είναι η ελαχιστοποίηση της επιρροής της Ρωσίας στη ΝΑ Μεσόγειο, παρά την όποια σταθερή συμμαχία με την Τουρκία, αλλά και η απαγόρευση πρόσβασής της σε υδρογονάνθρακες με οποιοδήποτε τρόπο καθώς και η αδυναμία επιρροής της σε κυβερνήσεις της Βόρειας Αφρικής αναζητώντας στρατηγικές ενεργειακές συμμαχίες.
Το τρίτο και σημαντικότερο όμως, είναι η σταδιακή και επιτυχής απομάκρυνση της Κίνας από την Ρωσία, που θα αποτελούσε ένα επικίνδυνο δίπολο όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη και η συνεννόηση των ΗΠΑ με την Κίνα, τόσο για την αποτροπή χρήσης πυρηνικών όπλων, όσο και για την διασφάλιση της επάρκειας βασικών αγαθών στις περισσότερες αγορές του πλανήτη, ώστε να μην διαταραχθούν τα εξωτερικά εμπορικά ισοζύγια των μεγάλων δυνάμεων.
Εν κατακλείδι, αν η Ρωσία δεν καταφέρει τους επόμενους μήνες να ισορροπήσει τις όποιες απώλειες επί του πεδίου της μάχης, τότε είναι βέβαιο πως θα συρθεί από το σύνολο του δυτικού κόσμου, καθώς και από δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία σε διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία, χωρίς κάποιο στρατηγικό πλεονέκτημα, επιβεβαιώνοντας defacto την ήττα της στον πόλεμο και εξασφαλίζοντας τουλάχιστον προσωρινά την ασφάλεια και συνοχή της Ρωσικής Ομοσπονδίας, υπό την ηγεσία του προέδρου Πούτιν, προμηνύοντας όμως ταυτόχρονα σοβαρές πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός