Του Γ. Λακόπουλου
Στην πολιτική η ευτυχία δεν κρατάει αιώνια. Η βουλιμική εκμετάλλευση της επιδημίας με επικοινωνιακά εργαλεία για να ενισχυθεί το προφίλ του πρωθυπουργού -και να αποκτήσει η κυβέρνηση καλύτερο εκλογικό βατήρα για αιφνιδιασμούς για μετά τη κρίση- κράτησε όσο προέβλεπαν εκείνοι που δεν κατανοούσαν την καταλλαγής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δηλαδή μέχρι να μιλήσει ο Τσίπρας.
Ο πρώην πρωθυπουργός με το σχέδιο που κατέθεσε έκανε κάτι απλό: Έδωσε στην κυβέρνηση μια έτοιμη διέξοδο και το είπε: τα προτείνουμε για να τα εφαρμόσει. Δηλαδή έδωσε στην κοινωνία μια λύση -μέτρο σύγκρισης την κυβερνητική πράξη.
Έτσι όμως ανέδειξε την προοδευτική οπτική στη διαχείριση της κρίσης, που έχει σαν βάση την κοινωνική δικαιοσύνη και έδωσε στην παράταξή του έδαφος να πατήσει. Το <μένουμε όρθιοι> αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ
Αν μάλιστα την παρουσίαση του σχεδίου έκανε αποκλειστικά ο ίδιος επί σκηνής, η παρέμβαση του θα ήταν πιο δραστική. Δεν υπήρχε λόγος να εμφανισθούν δίπλα του οι Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου και Παππάς. Και έτσι όμως η δουλειά έγινε.
Στο εξής δεν μπορεί η κυβέρνηση να κόβει και να ράβει μέτρα κατά βούληση. Υπάρχει πήχης. Μέτρο κοινωνικού προσανατολισμού των αποφάσεων.
Όσο κρατάει η κρίση, κάθε φορά που οι υπουργοί της θα προβαίνουν εξαγγελίες θα περνούν ή πάνω ή κάτω από αυτόν τον πήχη.
Το σημαντικό με την κατάθεση του σχεδίου Τσίπρα- πέρα από το περιεχόμενο του- είναι ότι επιτέλους άρχισε να λειτουργεί εκ νέου το σχήμα κυβέρνηση -αντιπολίτευση.
Τέλειωσε η περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ που σχεδόν εκλιπαρεί για συναίνεση και κάνει πως δεν βλέπει την κυβερνητική αλαζονεία -ούτε όταν λοιδορείται η στάση του.
Τώρα ο καθένας θα κατεβαίνει στο γήπεδο με το πρόγραμμά του, την αντίληψη του για την κρίση και τους ανθρώπους και με την ηγεσία του. Άρα και με τον εξοπλισμό της για τους χειρισμούς μετά τη κρίση.
Το υφάκι «ευτυχώς που κυβερνάει ο Μητσοτάκης, φαντάζεστε να κυβερνούσε ο Τσίπρας «τέλειωσε. Ο Μητσοτάκης κυβερνάει όπως ξέρουμε στις συνθήκες της κρίσης. Ο Τσίπρας θα κυβερνούσε όπως ο ίδιος περιέγραψε, αν ήταν στη θέση του. Τα υπόλοιπα είναι παραπληροφόρηση.
Η πολιτική ισορροπία επανήλθε στο φυσικό της πλαίσιο. Μητσοτάκης -Τσίπρας. Ποιος θα δικαιωθεί στο τέλος δεν ξέρουμε. Το σίγουρο είναι ότι αντιπολίτευση δεν παρακολουθεί πλέον άβουλη. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης.
Εκεί ο Τσίπρας έχει ακόμη δυσκολίες. Στην πραγματικότητά ο Μητσοτάκης δεν ήταν ποτέ ο πραγματικός αντίπαλός του. Στον “μαν του μαν” τον καθάριζε σαν κρεμμύδι.
Αλλά πίσω από τον επικεφαλής της ΝΔ και πρωθυπουργό πλέον, υπήρχε ένα ολόκληρο σύστημα: ολιγάρχες, μιντιακά συστήματα, συμφέροντα, τυχοδιώκτες, διατεταγμένη δημοσιογραφία.
Όλοι μαζί έδιναν μάχες κατά του Τσίπρα για λογαριασμό του Μητσοτάκη. Μοιραίο ήταν να τον κερδίσουν. Φρόντισαν βέβαια και ο Τσίπρας με κάποιους δικούς του γι’ αυτό-με άστοχες επιλογές από το 2018.
Οι πραγματικοί αντίπαλοί του δεν θα τα παρατήσουν επειδή κατέθεσε ένα σχέδιο. Δεν το έκαναν όταν και οι ίδιοι διαπίστωναν ότι το σύστημα Μητσοτάκη άρχισε να αποδιαρθρώνεται -πριν καν περάσει έξι μήνες στην κυβέρνηση. Την είχαμε αφήσει εκεί που αναζητούσε διέξοδο σε πρόωρες εκλογές.
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Η επιδημία βρήκε τη χώρα γυμνή, καθώς η κυβέρνηση έχοντας βάλει πλώρη για την ιδιωτικοποίηση της υγείας αποδυνάμωνε το ΕΣΥ.
Το θυμήθηκε όταν ο κορωνοϊός πέρασε τα σύνορα. Αλλά και πάλι το ενισχύει μόνο στα λόγια. Στην πράξη προσπαθεί να προστατεύσει τους ιδιώτες για τη μετά την επιδημία εποχή.
Η ως τώρα αντιπολιτευτική αφλογιστία του ΣΥΡΙΖΑ και ο εθελούσιος παροπλισμός του Τσίπρα την διευκόλυνε.
Με την άνεσή του ο Μητσοτάκης βάφτισε την αυτονόητη κυβερνητική δραστηριότητα απέναντι στην επιδημία ως… προσωπικό του έπος και δαφνοστεφανώθηκε. Πανεύκολα αφού ο αντίπαλος του δεν ήταν εκεί που έπρεπε να είναι.
Αλλά αυτή η περίοδος τέλειωσε το μεσημέρι τη Δευτέρας , όταν ο Τσίπρας πήρε το όπλο του. Κατέθεσε ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης με κέντρο βάρος τον περιορισμό των συνεπειών στους εργαζόμενους και τα μεσαία στρώματα. Με δημόσιους πόρους.
Το σχέδιο των 26 δισ. μέσα στο εξάμηνο δεν αποφεύγει στο σύνολό του τον πειρασμό πλειοδοσίας. Ούτε η χώρα έχει στο τσεπάκι τους πόρους.
Αλλά ως πολιτική πρόταση έχει ένα διπλό προτέρημα. Από τη μια πλευρά. είναι συνολική παρέμβαση υπέρ των πολλών, και προς άμεση εφαρμογή. Ο Τσίπρας προτείνει μέτρα στη σημερινή κυβέρνηση- άρα αν είναι σωστά ας πάρει και τις δάφνες ο αντίπαλός του.
Από την άλλη -και αυτό είναι κέρδος του- διαμορφώνει μια πολιτική πλατφόρμα απέναντι στην αυθαιρεσία την κυβερνητική επικυριαρχία . Επιστρατεύει την πολιτική απέναντι στην επικοινωνία.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει η επιστήμη και το μαχόμενο προσωπικό του ΕΣΥ.
Μπορεί να πει κανείς ότι το σχέδιο Τσίπρα συνιστά επανεκκίνηση της πολιτικής ζωής με τα φυσικά χαρακτηριστικά της, στις συνθήκες που δημιουργεί η επιδημία πλέον.
Είναι νωρίς ακόμη για να πούμε πού θα γείρει η πλάστιγγα. Αλλά τουλάχιστον τώρα δεν υπάρχει μόνο ένας στο κάδρο.
Αν η πολιτική είναι μόνη μέθοδος για να λυθούν προβλήματα, ο Τσίπρας πήρε -επιτέλους-το μερίδιο που του αναλογεί.
Εφεξής ο Μητσοτάκης δεν παίζει χωρίς αντίπαλο -στα θέματα της ουσίας τουλάχιστον. Στην σκηνοθεσία και την ψιμυθίωση, θα συνεχίσει να είναι άφταστος.