Του Γιώργου Μαρκάκη
Παλιότερα θυμάμαι πως ένας έμπειρος φωτογράφος μου είπε πως όταν τραβούσες φωτογραφίες με φιλμ στα χιόνια ή καλοκαιριάτικα στις παραλίες και τις εμφάνιζες αμέσως μετά τα Χριστούγεννα, τότε οι φωτογραφίες έβγαιναν αρκετές φορές λίγο ροζ μια και υπήρχε στα τυπωτήρια μέσα στα χημικά υγρά παρά πάνω από ότι κανονικά υπάρχει στις χιονισμένες πλαγιές ή στις καλοκαιρινές παραλίες κόκκινο χρώμα, λόγω του σκούφου του Αη Βασίλη! Η αποτύπωση όμως του ροζ στις παραλίες και στα χιόνια έμενε για πάντα και ήταν μόνιμη και ‘αληθινή’ στις φωτογραφίες μέσα στα άλμπουμ σου και στην μνήμη όλων.
Ο συγχρωτισμός λοιπόν σε τεράστια χρονική κλίμακα και όγκο ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος ποτίζει την μία με το άλλο αναπόφευκτα κάποια στιγμή. Και η αλήθεια εμπεριέχει ρινίσματα ψεύδους αλλά και το ψέμα αρχίζει και δείχνει αληθινό.
Είναι σαν να λέμε πως η αλήθεια πάντα λάμπει στο τέλος αλλά και το ψέμα δεν γεννήθηκε για να τεμαχιστεί προκρουστικά και να αναλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη όπως κάνουν οι χειρούργοι αυτοψία πάνω στο κρύο τραπέζι του ορθολογισμού. Ζει και αυτό λίγο και κάπως μυθολογικά “μετά θάνατο” .
Η Αμερική και μαζί με αυτήν όλος ο πλανήτης ζει τον τελευταίο καιρό στον αστερισμό της διαφάνειας και των αποκαλύψεων σε όλα τα μήκη και πλάτη της ζωής μας. Σε μια περίοδο που τα fake news ήταν και είναι περισσότερα σε όγκο από τα real news κάτι έπρεπε να γίνει. Δράση και αντίδραση λέγεται αυτό αλλά και Κοινωνικός αυτοματισμός εξισορρόπησης ή και γιατί όχι συνεχούς ανωμαλίας.
Το μιντιακό εκκρεμές στο ρολόι του παγκόσμιου τοίχου που χάνει λεπτά και λεφτά, έφτασε στο ακραίο σημείο της ανακρίβειας και του Trumpικού ψεύδους, που εμείς προκρίναμε ενεργητικά ή παθητικά, εν γνώσει ή εν αγνοία μας, με την αρωγή των κοινωνικών Μέσων δικτύωσης μας, που κατάντησαν σε πολλές περιπτώσεις από κληματαριές που ξεκίνησαν να είναι περικοκλάδες όπως ο δηλητηριώδης κισσός . Για να μείνει λοιπόν αυτό το ρολόι στην θέση του και να μην καταρρεύσει φαρδύ πλατύ στο πάτωμα, έπρεπε να δημιουργηθεί μια αντίβαρη εξιοσορροπιστική κατάσταση. Αυτή δεν μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο από την επέλαση της ‘αλήθειας’. Το άκρατο Κοινωνικό ψεύδος από μόνο του δημιουργεί τις συνθήκες για την αντεπίθεση μιας σαρωτικής μαζικής αλήθειας.
Μια συνεχής αντεπίθεση δηλώσεων και αποκαλύψεων παντός εξαπατημένου, γελασμένου ακόμα και βιασμένου -σωματικά και πνευματικά. Τα εγκλήματα μας είναι διαρκή και δεν παραγράφονται όπως γίνεται στην Ελληνική Βουλή. Υπάρχει βάσιμη υποψία πως σε πολλές αν όχι στις περισσότερες σχεδόν περιπτώσεις η hollywoodιανή ανάγκη ‘να βγεις προς τα έξω’ και να ονομάσεις τον βιαστή και βασανιστή σου -ακόμα και μετά από μερικές δεκαετίες – εκστομίζεται και βγαίνει στην φόρα γιατί έγινε κι αυτή της μόδας, όπως έπρεπε να ραντιστεί αυτόβουλα η σιωπή του κάθε θύματος για να γίνει ακριβώς το κάθε θύμα αναπόσπαστο μέρος αυτής της παγκόσμιας προβολής και μόδας.
Ποιο ελεύθερα θα λέγαμε πως το σύνδρομο της Στοκχόλμης συναντά το σύνδρομο του Los Angeles, λοιπόν.
Τα πράγματα μπορεί να εξελίσσονται κάπως έτσι όμως η δίψα για την αλήθεια σίγουρα βγήκε προέκυψε και ανάβλυσε εξ ίσου πηγαία
Η ‘Κοινωνική Αλήθεια’.
Η έκλυση της αλήθειας είναι πάντα σοκαριστική αλλά και λυτρωτική όμως και αυτά τα στοιχεία την κάνουν πιο επιθυμητή αφού κάνει καλό στην υγεία αλλά και στς εισπράξεις και τις καριέρες της show biz αλλά και της πολιτικής.
Και εδώ ακριβώς υπάρχουν ατόφια και τα δύο βασικά στοιχεία που έπλασαν τις ψυχές, όχι μόνο του αμερικανικού λαού αλλά όλου σχεδόν του πλανήτη. Η Τέχνη εμπλουτίζει ψυχαγωγεί και εξισοροπεί αμφίδρομα την μυθώδη τηλεοπτική ζωή μας αλλά και η ζωή μας βρήκε τις ατραπούς για να προχωρεί παρόλες τις αντιξοότητες και να εμπλουτίζει με ενδιαφέροντα και πραγματικά αληθινά θέματα την ίδια την Τέχνη. Ακόμα και όταν η τελευταία είναι άτεχνη.
Ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε κάποια στιγμή πως αν η απόκρυψη για χρόνια ενός βιασμού από ένα ανερχόμενο ηθοποιό γίνονταν για επαγγελματικούς και λόγους economy γιατί σήμερα η αποκάλυψη αυτού του βίαιου και τραγικού συμβάντος από το θύμα που καταγγέλλει τον θύτη να μην καταχωρηθεί στην σφαίρα της business class και να θεωρηθεί πως και το θύμα έχει κάποιες ευθύνες, αφού η αποσιώπηση του γεγονότος οδηγεί σε επόμενα εγκλήματα;
Ο Γιώργος Μαρκάκης είναι κλινικός ψυχολόγος και παραγωγός ραδιοφώνου