Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Με ποιους συμμάχους και με ποια κυβερνητικά χαρακτηριστικά, θα το αποφασίσουν αποκλειστικά οι αρμόδιοι, στην κάλπη: νέος ΣΥΡΙΖΑ, νέα νίκη, νέα εποχή, νέα πολιτική.
Τα τελευταία χρόνια η πολιτική αντιπαράθεση έχει γίνει πολύπλοκη, καθώς υπεισέρχονται οι σύνθετες πρακτικές του πολιτικού μάρκετινγκ. Στην αμερικανική εκδοχή του, το βλέπουμε με τη διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη: από την υποψηφιότητα για την ανάδειξη στην ηγεσία της ΝΔ, μέχρι την εκλογική νίκη του 2019:
-Υποκατάσταση της πολιτικής με την επικοινωνία, αντί για πολιτικές προτάσεις, εστίαση στη φθορά του αντιπάλου με χτυπήματα κάτω από τη μέση, αποκλειστικά σκηνοθετημένες δημόσιες εμφανίσεις , συμφωνίες με μιντιάρχες και οικονομικούς παράγοντες, εξαγορά δημοσιογράφων και δημοσκόπων, ψευδής παρουσίαση των πραγμάτων.
Το πείραμα απέδωσε. Ένας μέτριος κληρονόμος, ενός μάλλον κακόφημου ονόματος, επικεφαλής ενός κομματικού σχηματισμού στον οποίο κατέφυγαν τυχοδιώκτες, ακροδεξιοί– μαζί με «απολιτίκ» στοιχεία και αποσυνάγωγους άλλων κομμάτων -έγινε Πρωθυπουργός. Ως εκφραστής της δικομματικής πορείας που κατέληξε στη χρεοκοπία.
Επικράτησε απέναντι σε ένα χαρισματικό αντίπαλο, με προβλήματα κυβερνητικής διαχείρισης και πολιτικού προσωπικού, αλλά με καθαρό μητρώο και διαυγή φιλολαϊκή πολιτική.
Αλλά το 2023 δεν είναι 2019. Η θολούρα που καλλιεργήθηκε γύρω από πρόσωπο του Μητσοτάκη και η συκοφάντηση του Τσίπρα, δεν ορίζουν πλέον την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών . Η προσπάθεια κάποιων ΜΜΕ να τα αναπαράγουν, απολήγει σε βάρος τους .
Ο απολογισμός της διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι δραματικός και η συντονισμένη επιχείρηση των προπαγανδιστών του να τον κρύψουν συγκρούεται με την πραγματικότητα.
Από την ακρίβεια και τη διαφθορά και από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους μέχρι την αθλιότητα των υποκλοπών, είναι διεθνές παράδειγμα προς αποφυγή.
Το υπογράφουν τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυα του κόσμου και ταυτόχρονα το αισθάνεται και ο τελευταίος Έλληνας στη καθημερινότητα του. Εκτός από ευννοηθέντες, λαμόγια ,πορωμένους ακροδεξιούς και αφελείς συντηρητικούς- με υψηλό επίπεδο ζωής.
Η διαφορά πολιτικών συμφραζόμενων ανάμεσα στο 2019 και το 2023, καθιστά την πολιτική αντιπαράθεση απλούστερη και το έργο της αντιπολίτευσης σχετικά εύκολο.
Η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση περνάει κάθε μέρα κάτω από τα παράθυρα της Κουμουνδούρου και ο Τσίπρας δεν έχει παρά να κατέβει και να της ανοίξει την πόρτα.
Αρκεί να εξηγήσει πού θα πάει τη χώρα και να παρουσιάσει με ποιους -δεν- θα κυβερνήσει.
Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο ξενοδόχος. Ήδη κάνει το λογαριασμό πολύ πιο πρακτικά από όσο φαντάζονται πολλοί, ιδίως στον ΣΥΡΙΖΑ . Οι συνταγές ελέγχου της κοινωνίας από τον Μητσοτάκη δεν λειτουργούν πια.
Τρεις βασικές ερωτήσεις του 2023, μαζί με τις απαντήσεις τους, είναι ευδιάκριτες για κάθε πολίτη και ο ορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις..
Ερώτηση πρώτη: Γιατί θα ηττηθεί ο Μητσοτάκης;
Απάντηση. Γιατί έχουν ηττηθεί ήδη η πολιτική του, οι πρακτικές επικράτησης που χρησιμοποίησε αδίστακτα και οι μέθοδοι των συμφερόντων που τον επέβαλαν . Απομένει γύρω του ο σκληρός μηχανισμός, παρακρατικών, τυχοδιωκτικών στοιχείων, λαφυραγωγών του κράτους και ακροδεξιών.
Οι συντηρητικοί πολίτες που τον στηρίζουν μειώνονται. Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η ΝΔ δεν είναι πλέον το κόμματους και έχουν λόγους να κλείσει η περίοδος Μητσοτάκη και της οικογένειας που την καταδυναστεύει.
Ερώτηση δεύτερη: Με δεδομένο ότι στο σημερινό διεθνές περιβάλλον οι χώρες δεν έχουν περιθώριο να μείνουν ακυβέρνητες, υπάρχει ενδεχόμενο μετεκλογικής ακυβερνησίας στην Ελλάδα, ώστε να μην ενδείκνυται αλλαγή κυβέρνησης;
Απάντηση. Κανένα απολύτως. Η πολιτική, όπως και η φύση απεχθάνεται το κενό. Η σύνθεση που θα δώσει η λαϊκή ετυμηγορία στη νέα Βουλή, θα είναι ικανή να αναδείξει νέο, έντιμο και αποτελεσματικό κυβερνητικό σχήμα.
Χωρίς τις αμαρτωλές συμπεριφορές του Νεομητσοτακισμού, που έριξαν την Ελλάδα στη διεθνή ανυποληψία, την κοινωνία στην ανέχεια, τα εθνικά συμφέρονται στο έλεος των εχθρικών ανέμων, και την πολιτική ζωή στη σήψη.
Με ισχυρή προοδευτική κυβέρνηση ικανή να αποκαταστήσει νομοθετικά τη βλάβη που προκάλεσε το σύστημα Μητσοτάκη.
Ερώτηση τρίτη: Ποιες πολιτικές δυνάμεις, με ποιον Πρωθυπουργό και με ποια πολιτική μπορούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση , μετά τον Μητσοτάκη;
Η απάντηση βρίσκεται στην εμπειρία από τη νεότερη πολιτική Ιστορία του τόπου: η Δημοκρατική Παράταξη, με επικεφαλής τον κεντρικό πολιτικό φορέα της.
Πριν από τον πόλεμο ήταν ο Βενιζέλος, που κράτησε την Ελλάδα όρθια και μακριά από τις ανακτορικές ίντριγκες-πολλαπλασιασμένη και ισχυρή.
Στην Κατοχή οι συνεργαζόμενες δυνάμεις της Αριστεράς- Κεντροαριστεράς της εποχής, που ανεξάρτητα από τα ολέθρια λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ, στήριξαν το φρόνημα των Ελλήνων για ελευθερία-άσχετα με όσα έφεραν στη συνέχεια οι επιβουλές των ξένων και η Ζαχαραδιακός τυχοδιωκτισμός.
Το 1964 ήταν ο συνασπισμός των δημοκρατικών δυνάμεων στην Ένωση Κέντρου , με την εκλογική στήριξη της Αριστεράς της εποχής, που ανέτρεψε το μετεμφυλιακό κράτος του ζόφου. Άνοιξε δρόμους που έσπευσαν να κλείσουν τα τανκς των κολονέλων, που διευκόλυναν οι ίντριγκες των Αποστατών, με πρωταγωνιστή τον πατέρα Μητσοτάκη.
Το 1981 ήταν η συσπείρωση της Κεντροαριστεράς, των αντιδικτατορικών δυνάμεων, και της νοήμονος Αριστεράς στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που άλλαξε την πορεία του τόπου, συνδυάζοντας τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης με τις μεγάλες τομές της Αλλαγής.
Το 2015, στον απόηχο εκείνης της ανατροπής, η εκτροπή του ΠΑΣΟΚ από τις ιδρυτικές ράγες του μετακίνησε τους ψηφοφόρους του στον Τσίπρα , που άλλαξε τις συνθήκες της χρεοκοπίας και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου που παρέλαβε.
Το 2023 εκ των πραγμάτων η , μετά Μητσοτάκη, λύση θα έλθει ξανά από την ίδια Παράταξη, τις ίδιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, Από την ίδια προοδευτική πολιτική, που ωθεί τη χώρα προς το μέλλον της από τις αρχές του 20ουαιώνα μέχρι σήμερα.
Κανείς δεν προδικάζει τη βούληση των ψηφοφόρων. Αλλά είναι εμφανής η πρόθεσή τους να απομακρύνουν την επικίνδυνη οικογένεια που νέμεται την εξουσία και να μετακινήσουν τον άξονα διακυβέρνησης στη Δημοκρατική Παράταξη.
Σ αυτό το πλαίσιο θα υποστηρίξουν εκλογικά την επιλογή που έκαναν μετά το 2012, όταν ανέδειξαν τον Αλέξη Τσίπρα φυσικό επικεφαλής της Παράταξης.
Με βάση τη , γλυκόπικρη, εμπειρία του 2015-19, αυτή η επιλογή κρατάει τον ΣΥΡΙΖΑ στο ρόλο του κεντρικού φορέα της Παράταξης, με σύγκλιση Αριστεράς-Κεντροαριστεράς. Αυτό δίνει εκ νέου στον Τσίπρα τη σκυτάλη του επομένου Πρωθυπουργού.
Με ποιους συμμάχους και με ποια κυβερνητικά χαρακτηριστικά, θα το αποφασίσουν αποκλειστικά οι αρμόδιοι, στην κάλπη: νέος ΣΥΡΙΖΑ, νέα νίκη, νέα εποχή, νέα πολιτική.
Επίλογος. Ο Τσίπρας, ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός και το κόμμα του ως πλειοψηφική δύναμη στην πλειοψηφούσα Δημοκρατική Παράταξη απέναντι στη Νεομητσοτακική Δεξιά, ξέρουν τις ερωτήσεις, έχουν και τις απαντήσεις.
Επειδή η Ιστορία ως τώρα τους φέρθηκε με γενναιοδωρία, θα είναι αμείλικτη αν κάνουν λάθος.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR