Του Νίκου Λακόπουλου
Από την πρώτη στιγμή που πήρε την κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε σαφές πως επιδιώκει τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας περισσότερο ως αυτοκράτορας- κυβερνήτης το είπε ο ίδιος- κι όχι ως πρωθυπουργός -που πρέπει να δίνει λόγο στη Βουλή και στο κόμμα του που είχε ήδη μετατρέψει σε οικογενειακή υπόθεση.
Κανείς υπουργός δεν μιλούσε για κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά για κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στον απόλυτο έλεγχο του η ΕΥΠ, η ΕΡΤ, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και η κυβ΄έρνηση μετατράπηκε σε ομάδα εργασίας με υφυπουργούς σε πρώτο ρόλο, συμβούλους με ρόλο πάνω από τους υπουργούς και όπως έχει πια αποδειχθεί αόρατους ωτακουστές που παρακολουθούσαν ακόμα και την στρατιωτική ηγεσία.
Οι αποκαλύψεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας δείχνουν πως το αόρατο κέντρο παρακολουθούσε και την ίδια… την ΕΥΠ και φρόντιζε να το ξέρουν οι παρακολουθούμενοι που δεν αντέδρασαν στις αποκαλύψεις, αφού ήξεραν ήδη πως ήταν από παρακολούθηση.
Η κυβέρνηση έθεσε υπό τον έλεγχό της και την Δικαιοσύνη στην οποία έχει “απόλυτη εμπιστοσύνη’: όταν ξέσπασε το σκάνδαλο άρχισε να κλώθει ή να ερευνά όχι τις παρακολουθήσεις, αλλά πώς γίνονται ή διαρροές στον τύπο.
Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δηλώνει ότι «γίνεται έρευνα σε βάθος», αλλά επιχειρεί να εμποδίσει τον έλεγχο και απειλεί όσους κάνουν αποκαλύψεις με φορολογικό έλεγχο. Ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ δεν αισθάνεται την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις στη Βουλή και μια εισαγγελέας δηλώνει από τα έδανά της πώς μπορεί να παρακολουθεί και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας -πράγμα που θα πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένο.
Όταν αποκαλύφθηκε πως η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον Νίκο Ανδρουλάκη η κυβέρνηση το αρνήθηκε, αλλά η ΑΔΑΕ -που δεν ελεγχόταν- έκανε μια επίσκεψη στα γραφεία της Wind και διαπίστωσε “επισύνδεση” από την ΕΥΠ μαζί με μια τραγική διαπίστωση για την ελληνική δημοκρατία: μια ιδιωτική εταιρεία έχειν πρ΄όσβαση σε πληροφορίες που δεν έχει η αρμόδια ανεξάρτητη αρχή.
Τελικά το παραδέχτηκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που ΄όμως δεν το ήξερε -αν και ήταν προιστάμενος της υπηρεσίας- κι ακολούθησαν λίστες παρακολουθούμενων από την ΕΥΠ ανάμεσα στους οποίους ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων -ο «519c στόχος». Η κυβέρνηση δεν ασχολείται με τα “μυθεύματα”, ο στρατηγός δεν είπε λέξη και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης εξαφάνισαν την είδηση.
Ένας στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού επικοινώνησε ωστόσο με τη διοίκηση δυο παρόχων επικοινωνιών καλώντας τους να μην διευκολύνουν τον έλεγχο που ζητά η ΑΔΑΕ, με την αιτιολογία πως οι έλεγχοι «θα είναι παράνομοι με βάση το νέο νόμο».
Η παρακολούθηση της Ελένης Τουλουπάκη
Τώρα πια η Ελένη Τουλουπάκη, η πρώην εισαγγελέας κατά της Διαφθοράς ζητά να ελεγχθούν ένα κινητό και ένα σταθερό τηλέφωνο που των οποίων η ίδια είναι κάτοχος και αποκλειστικός χρήστης, καθώς εντοπίστηκαν «φαινόμενα παρακολούθησης των τηλεφωνικών δυνδιαλέξεων».
Την περίοδο της διερεύνησης του σκανδάλου Novartis, όταν υπήρξαν οι μηνύσεις Σαμαρά, Αβραμόπουλου, Λοβέρδου και δύο διαρρήξεις στο σπίτι της συχνά οι κλήσεις τερματίζονταν αιφνίδια, τα κινητά της υπερθερμαίνονταν και άγνωστος παρενέβη στη συνομιλία της με άλλο πρόσωπο, ενώ ο ήχος της φωνής της κατά τις συνομιλίες επαναλαμβανόταν ως «επιστροφή».
Φαίνεται πάλι αν δεν ήταν ατζαμήδες οι παρακολουθούντες το αόρατο κέντρο που οργάνωσε την παρακολούθηση και τις διαρρήξεις να ήθελε να γνωρίζει η εισαγγελέας πως την παρακολοθούσαν πριν βρεθεί τελικά η ίδια στη Δικαιοσύνη με μια αγαστή συνεργασία κράτους και παρακράτους.
Η αντιπολίτευση καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι παραβιάζει το Σύνταγμα , αλλά η κυβέρνηση έχει καταστρέψει φακέλους, έχει μεταθέσει πρόσωπα και έχει κάνει νομοθετικές αλλαγές για την ΕΥΠ με στόχο να περιορίσει τον ρόλο της ανεξάρτητης αρχής, να προστατεύσει πρόσωπα από ποινικές ευθύνες και να διασφαλίσει πως δεν θα μπορεί να γίνει γνωστό ποιους και γιατί παρακολουθούσε.
H Δικαιοσύνη στην Ελλάδα κατηγορείται από συνταγματολόγους, βουλευτές και έναν πρώην πρόεδρο Δημοκρατίας ότι δεν έχει θάρρος, ότι καθυστερεί ή κλώθει και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου βρίσκει πως «μια μερίδα του Τύπου, εκμεταλλευόμενη έναν ουσιαστικά πλήρως αναποτελεσματικό νόμο περί Τύπου, στρέφεται και βυσσοδομεί» εναντίον της.
Φαίνεται πως μια μερίδα του Τύπου «υβρίζουν και συκοφαντούν», δίνουν οδηγίες και πιέζουν μέσω των εντύπων που διευθύνουν τους αρμόδιους δικαστές για τη διενέργεια συγκεκριμένων ανακριτικών πράξεων και έκδοση αρεστών σε αυτούς αποφάσεων. Φαίνεται πως τους επισκέπτονται στα γραφεία τους -αν είναι δυνατόν- και να τους πιέζουν και τους απειλούν. Πώς «ζουν σε ένα άρρωστο περιβάλλον». Πώς η ελευθερία του Τύπου τελικά είναι εμπόδιο για την Δικαιοσύνη.
Η κατάσταση που ζει η Ελλάδα είναι τραγελαφική. Έχουμε έναν πρωθυπουργό που παίρνει υπό την εποπτεία του την ΕΥΠ γιατί δεν εμπιστεύεται την ίδια την κυβέρνηση και βάζοντας υπεύθυνο τον ανιψιό του την μετατρέπει σε οικογενειακή υπηρεσία.
Ταυτόχρονα δημιουργεί μια ΕΥΠ μέσα στην ΕΥΠ γιατί δεν εμπιστεύεται ούτε την ΕΥΠ- της οποίας τουλάχιστο δύο στελέχη παρακολουθούνται. Και τελικά παρακολουθεί την ίδια την στρατιωτική ηγεσία και όσους εμπλέκονται με εξοπλιστικά προγράμματα.
Ο λαός, οι εκλογές και η Δικαιοσύνη
Ο Πρωθυπουργός θα πει πως δίνει λόγο μόνο στον λαό που τον εξέλεξε -και θα τον ξαναεκλέξει όπως πιστεύει. Ο λαός δεν ασχολείται με τις υποκλοπές που είναι πράγματα που «συμβαίνουν». Κι οι δημοσκοπήσεις «αθωώνουν» την κυβέρνηση -αφού ο λαός τελικά με τις εκλογές θα απονείμει Δικαιοσύνη.
Ένας πρωθυπουργός δηλαδή μπορεί να καταπατά το Σύνταγμα και να περιορίζει την Βουλή και τον έλεγχο στην κυβέρνηση αν είναι δημοφιλής. Η Δικαιοσύνη είναι θέμα κοινοβουλευτικών συσχετισμών και μία εισαγγελέας μπορεί να παρακολουθεί ακ΄όμα και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας -η οποία δεν αντιλαμβάνεται -ή αντιλαμβάνεται πολύ καλά- τον ρόλο της.
Μέσα στους επόμενους μήνες η χώρα πάει σε κρίσιμες εκλογές, ενώ κάποτε οι έρευνες που υποτίθεται ότι κάνει η Δικαιοσύνη θα πρέπει να φτάσουν κάπου, ενώ όλα δείχνουν πως θα φτάσουν σίγουρα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Το βασικό ερώτημα των εκλογών είναι όμως η λειτουργία της Δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης και δεν θα απαντηθεί στις εκλογές αν αυτές δεν οδηγήσουν σε μια κυβέρνηση που θα ρίξει φως στο τι συνέβη τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όταν ένας παρακρατικός μηχανισμός ανέλαβε την εξουσία με μεθόδους υποκόσμου.
Αυτός ο παρακρατικός μηχανισμός που συνδέεται και με την επικράτηση του Μητσοτάκη στις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, όσο και με τις διαρρήξεις στο σπίτι της Ελένης Τουλουπάκη ζητά στις εκλογές την ψήφο μας για “σταθερότητα, ανάπτυξη και ευημερία”.
Το Παρακράτος ζητά την ψήφο σας
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται πρωθυπουργό, αλλά Κυβερνήτη που μπορεί να παρακολουθεί και τους υπουργούς του αν πρόκειται για το εθνικό συμφέρον και μπορεί να κάνει παροχές στους πελάτες-ψηφοφόρους του- αν μπορεί δηλαδή να αγοράσει τις εκλογές.
Στην πραγματικότητα οι εκλογές θα είναι ένα δημοψήφισμα για ένα καθεστώς που στηρίζεται σε μια οικονομική ελίτ, ένα σύστημα πολιτικής χειραγώγησης και έναν κομματικό στρατό όπου στις εκλογές επιβάλλεται ένα πρόσωπο που έχει επιλεγεί στο παρασκήνιο.
Αν ο Μητσοτάκης κερδίσει με κάποιο τρόπο τις εκλογές, αν και θα ψηφιστεί από μια μειοψηφία, θα οργανώσει καλύτερα το καθεστώς. Αν χάσει θα βρεθεί για τιμωρία σε ένα ειδικό Δικαστήριο.
Μόνο μια ισχυρή κυβέρνηση δημοκρατικής συνεργασίας μπορεί να επιβάλλει την θεσμική θωράκιση της ελληνικής δημοκρατίας από την δυνατότητα ενός “κυβερνήτη” να καταργεί το Σύνταγμα με νυχτερινές τροπολογίες και πρωθυπουργικές αποφάσεις.
Οι εκλογές αυτές κρίσιμες για το μέλλον της ελληνικής δημοκρατίας θα κρίνουν τελικά αν το παρακράτος μπορεί να κυβερνά κι αν θα βρεθεί ποτέ ο ένοχος για την εκτροπή -αν θα τιμωρηθεί δηλαδή ο Μητσοτάκης.
