Του Γ. Λακόπουλου
Ο πιο φανατικός υπουργός των Μνημονίων δηλώνει «άλλοι ήταν Πρωθυπουργοί των Μνημονίων».
Τι ακριβώς είναι τα λαϊκά προβλήματα για τους Πρωθυπουργούς;
Για όσους αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους ως εκπροσώπων των πολιτών είναι άθροισμα αρνητικών βιωμάτων.
Π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου τα αντιλαμβανόταν ως βάρη των «μη προνομιούχων». Όπως είπε ο Θ. Πάγκαλος: «νοιαζόταν για τον λαό».
Όπως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης διηγείται το φροντιστήριο «γαλλικών» που του έκανε ένα πρωί, γιατί ξέφυγαν οι τιμές στα… λεμόνια.
Διόλου τυχαία και οι δυο γεννήτορες της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας δεν είχαν λατρεία στο χρήμα.
Για άλλους, τα λαϊκά προβλήματα είναι οχληρή παρενέργεια: απειλούν τους ωραιοποιημένους δείκτες της «επιτυχίας» τους.
Επιπλέον, επειδή απαιτούν κρατική χρηματοδότηση, περιορίζουν τη διοχέτευση δημόσιου χρήματος σε κλειστά κυκλώματα ημετέρων και τον πλουτισμό των κυβερνώντων.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν ο Σημίτης και οι δυο Μητσοτάκηδες.
Ειδικά ο σημερινός εκπρόσωπος της «οικογένειας», δεν έχει ιδέα τι είναι τα λαϊκά προβλήματα.
Επειδή δεν έχει ιδέα για τους ανθρώπους που τα αντιμετωπίζουν.
Γι’ αυτόν απλώς «υπάρχουν πολίτες που ζουν με τον μισθό τους». Όσους δεν έχουν καν μισθό, δεν τους έχει ανακαλύψει ακόμη.
Λέγοντας ότι «η Ελλάδα είναι χώρα με καταπληκτική ποιότητα ζωής» περιγράφει τον κύκλο του.
Η δική του καθημερινότητα στην καραντίνα ήταν ότι δήλωνε οικογενειακώς: «κοκούνινγκ» και «ευκαιρία για ποιοτικό χρόνο στο σπίτι».
Οι σπουδές των παιδιών είναι ένα ταξίδι στην Αμερική για εγγραφή σε ακριβό πανεπιστήμιο.
Την ημέρα που οι υπόλοιποι περιμένουν με αγωνία τα αποτέλεσμα των Πανελλαδικών.
Δεν πέρασε ποτέ από δημόσιο σχολείο, ή δημόσιο νοσοκομείο. Ούτε χρειάσθηκε να ψάξει για δουλειά ο ίδιος ή τα παιδιά του.
Ένα τηλεφώνημα σε μεγάλη τράπεζα ή σε ένα fund εξασφαλίζει καλοπληρωμένη θέση.
Ως brain gain αντιλαμβάνεται την επιστροφή ενός νέου για να αναλάβει την οικογενειακή βιομηχανία.
Τα απίστευτα που έλεγε για τα λαϊκά προβλήματα στη νέα -σεναριοποιημένη- τηλεοπτική του εμφάνιση ήταν συνδυασμός εξαπάτησης και άγνοιας.
Η κοινωνία γι’ αυτόν είναι ό,τι λένε τα χαρτιά που έχει μπροστά του.
Όταν λέει ότι «οι εργαζόμενοι θα σας πουν ότι ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί σήμερα ο κατώτατος μισθός να πάει στα 800 ευρώ», δεν εννοεί ότι ρώτησε κάποιον εργαζόμενο.
Δεν ξέρει πώς είναι ο εργαζόμενος και τι θέλει. Ξέρει τι θέλουν οι κολλητοί του και τους κόβει 8,5 χιλιάρικα μισθό τον μήνα.
Λένε ότι δεν έχει αισθήματα. Ο εσωτερικός του κόσμος κυριαρχείται από βουλιμία επικράτησης.
Με αυτή την παραμόρφωση βλέπει ακόμη και τον εαυτό του.
Ο πιο φανατικός υπουργός των Μνημονίων δηλώνει «άλλοι ήταν Πρωθυπουργοί των Μνημονίων».
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
