Του Γ. Τεκίδη
Απαντούσε στον γιο ο πατέρας, όταν ο πρώτος ρωτούσε η ζητούσε κάποια εξήγηση από τον δεύτερο για όσα έκανε και έλεγε, δίχως μέτρο και συνέπεια. Τον αέρα που φυσούσε και τον εμπόδιζε να ακούσει, επικαλούνταν ο πατέρας, προκειμένου να ξεφύγει από την δύσκολη θέση και να μην δώσει καμία απάντηση. Για τον ίδιο λόγο σήμερα δεν απαντά και σφυρίζει αδιάφορα και ο κ. Μητσοτάκης, στην κριτική και στα ερωτήματα που του θέτει η αντιπολίτευση για πολύ σοβαρά θέματα, αφού το βουητό του αέρα εξασθενεί σε επικίνδυνο βαθμό την ακοή του.
Και καλά η στάση και η καταφυγή σε φθηνά επικοινωνιακά κόλπα, όπως και η αδιαφορία και η κραυγαλέα περιφρόνηση του ίδιου και των συνεργατών του σε όσους ερωτούν και ασκούνε τεκμηριωμένη κριτική στα πεπραγμένα τους είναι γνωστή και ερμηνεύσιμη. Εκείνο όμως για το οποίο αρκετοί απορούν και το προσεγγίζουν και με μια δόση θυμηδίας, είναι η επιμονή στελεχών της αξιωματικής και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, να ρωτούν συνεχώς, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι μήτε απάντηση, μήτε κουβέντα θα ακούσουν για τα επίδικα από τον κυβερνητικό θίασο. Πάγια η κυβερνητική τακτική, με διαχρονικό χαρακτήρα, του αξιώματος ΄΄ άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ΄΄.
Ρωτά ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τον κ. πρωθυπουργό για το αν τον βρίσκει σύμφωνο η εξέλιξη του γνωστού θέματος με τα αδιευκρίνιστα ποσά στους λογαριασμούς του Άδωνη, αν υπάρχει σοβαρής σημασίας ζήτημα που έχει να κάνει με την στάση ελεγκτή και ελεγχόμενου και περιμένει… απάντηση. Και θα περιμένει στον αιώνα τον άπαντα. Όπως περιμένουν εδώ και δυόμιση χρόνια, όσοι ερωτούν και ελέγχουν βάσιμα τις πράξεις και τα καμώματα μιας κυβέρνησης που θα μείνει στην ιστορία για την…συνέπεια λόγων και έργων της και ιδιαίτερα για τις …ευαισθησίες της απέναντι στις λαϊκές προσδοκίες.
Γιατί αν μη τι άλλο, καταντά αστείο το να ζητάς εξηγήσεις και θέσεις από μια κυβέρνηση που ο επικεφαλής της, μόνιμος δραπέτης μιας πραγματικότητας που τον ενοχλεί βαθειά, αναζητά καταφύγιο και ασπίδα απόκρουσης της αλήθειας, στα επικοινωνιακά τεχνάσματα, στις υπεκφυγές, την διαστρέβλωση και τη επίρριψη ευθυνών πάντα στους άλλους που δεν…ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν. Όπως μονότονα αστεία φαντάζουν στα μάτια του κόσμου οι συνεχείς εκκλήσεις για παραιτήσεις υπουργών γιατί έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα και έχουν προκαλέσει σε απίστευτο βαθμό την υπομονή και ανοχή του κόσμου.
Όλα αυτά τα ζητάμε από ένα ασύλληπτης χαμέρπειας και πολιτικής φαυλότητας κυβερνητικό μπουλούκι. Ένα μπουλούκι μαλωμένο από καιρό με την αλήθεια, την αξιοπρέπεια, την σύνεση, την ευαισθησία. Ένα μπουλούκι, ταυτισμένο με τον πολιτικό αμοραλισμό, την αφερεγγυότητα , τον πρωτόγονο κυνισμό, την χωρίς όρια πολιτική αλητεία. Ποιος να παραιτήσει, ποιόν, σε αυτήν την πολιτική αθλιότητα στην οποία είναι βυθισμένη αυτή η κυβέρνηση;
Ποιος στοιχειώδους σοβαρότητας και σύνεσης άνθρωπος σε αυτή την χώρα, δεν έχει συμπεράνει, πως οι παραπάνω τύποι που συστήνονται και εδώ και στο εξωτερικό ως κυβέρνηση, δεν παίζονται με τίποτα. Και ποιός δεν συμμερίζεται την ανάγκη απομάκρυνσης από την διακυβέρνηση του σημερινού κυβερνητικού σούργελου, όσο είναι ακόμη καιρός; Μια ανάγκη που συμμερίζονται κάθε μέρα ακόμη και συντηρητικοί ψηφοφόροι, θύματα της πολιτικής απάτης με το ονοματεπώνυμο: Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η αδιέξοδη αντιπολιτευτική τακτική των εκκλήσεων για σοβαρό διάλογο, και πειστικές απαντήσεις για συμπεριφορές και πρακτικές, όπως και εκείνες για παραιτήσεις υπουργών, που μόνο μειδιάματα κυρίως θλίψης του κόσμου προκαλούν, ας σταματήσουν. Η ανατροπή και το πολιτικό ξέφωτο θα προκύψουν μόνο μέσα από τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, με την κοινωνία συμμέτοχο και κοινωνό ενός ρηξικέλευθου, φιλολαϊκού πολιτικού προγράμματος.
Τα υπόλοιπα, νάχαμε να λέγαμε.