Τρεις κινήσεις αυτοπροσδιορισμού του Ανδρουλάκη -για να μην γίνει φτερό στον άνεμο της διαπλοκής. Αν δει μόνο το τυρί κι όχι τη φάκα θα αποδειχθεί μετεωρίτης…

Του Γ. Λακόπουλου

Να αρχίσουμε, δίκην ανοικτής επιστολής προς το νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ  Νίκο Ανδρουλάκη, με  διδακτικά παραδείγματα από την Ιστορία:

Παράδειγμα 1ο: Στα τέλη του 2007 οι σχέσεις του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή με τους “νταβατζήδες” ήταν τεταμένες, ο Γιώργος Παπανδρέου- στον οποίο είχαν εναποθέσεις τις ελπίδες τους- έδειξε ότι δεν τραβάει και αναζητούσαν τρόπους να πιέσουν τον Καραμανλή, που δεν εννοούσε να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2008 πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται ένας νεαρός μόλις 34 ετών με μαλλί “καρφάκι”. Οι διαχειριστές της δημοσιότητας στρέφουν επάνω του τα φώτα των… δημοσκόπων. 

Με τον συνήθη ρόλο τους ανεβάζουν τον, περιθωριακό, ΣΥΡΙΖΑ πάνω από 20%. Λόγω Τσίπρα. Οι αναλύσεις για την “επανάληψη της ΕΔΑ του 1958” πλημμυρίζουν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Αλλά καθώς ο Καραμανλής δεν έδειξε να χαμπαριάζει και ο δεύτερος αντίπαλος δεν προσφερόταν για χειραγώγηση, η επικοινωνιακή επιχείρηση εγκαταλείφθηκε και μπήκαν μπροστά πιο “δραστικά” κολπα: 

Το Βατοπέδι, η δημοσιογραφία του μακαρίτη Θέμου Αναστασιάδη και άλλα απείρου κάλλους επιχειρήματα- μεταξύ των οποίων και η ενίσχυση του Γ. Καρατζαφέρη.

Και ο Τσίπρας; Τον ξέχασαν και τζάμπα πήγαν τα 25άρια. Στις εκλογές του 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μόλις 4,6%. Μια μονάδα κάτω από τον ΛΑΟΣ.

Παράδειγμα 2ο: Καθώς η μνημονιακή λαίλαπα   οδηγούσε στην κατηφόρα του μεγαλοπολιτικούς της εποχής Σαμαρά-Βενιζέλου, έφερνε στον προσκήνιο τον ορμητικό Αλέξη Τσίπρα, με την αγωνιστική στάση και την σκηνική παρουσία του, παρότι τα ΜΜΕ της διαπλοκής προσπάθησαν να τον αναχαιτίσουν επειδή …έκανε καταλήψεις ως μαθητής στο σχολείο του.

 Δεν έφεραν αποτέλεσμα και τότε ανέλαβε – η …γάτα Ιμαλαΐων, εκ μέρους του συστήματος, που έβλεπε να τα χάνει όλα. 

Έκανε στον Τσίπρα μια απλή πρόταση: Αποκατάστησε τις σχέσεις σου μαζί μας και θα σε στηρίζουμε, να είσαι πρωθυπουργός για όσο τραβάει η ψυχή του. 

Δύσκολα το αρνείται ο πολιτικός. Αλλά ο Τσίπρας είδε το τυρί, όμως είδε και τη φάκα. Του έδιναν στήριξη, αλλά ήθελαν την ψυχή του και την υπογραφή του.

Πήρε τον φίλο του διαμεσολαβητή και έφυγε. Κι όταν ρωτήθηκε αργότερα γιατί δεν δελεάσθηκε, απάντησε: “Θα κέρδιζα τις εκλογές ως αντισυστημικός, αν πήγαινα με το σύστημα θα τις έχανα”. 

Τα παραδείγματα προσφέρονται για μελέτη για τον Ανδρουλάκη, που θα έλθει, αν δεν έχει έλθει ήδη, σε επαφή με τα νέα αφεντικά της διαπλοκής.  

Ήδη προσπαθούν να τον βάλουν στο τσεπάκι με χάντρες και καθρεφτάκια. Τι άλλο είναι το 15%, πριν καν παρουσιάσει ο ίδιος την πολιτική του ταυτότητα; 

 Για να ξεφύγει από τη μέγγενη πρέπει να αντιδράσει ως αυτόνομος πολιτικός ηγέτης, όχι ως πεινασμένος για  δημοσκοπικές πίτες. 

 Ο ηγέτης δεν επαφίεται σε τρίτους

Η λέξη “ηγέτης” είναι βαριά.  Δεν συνοδεύει  απαραίτητα όποιον γίνεται πρόεδρος ενός κομματος ή και πρωθυπουργός.  Από τη μεταπολίτευση τρεις πολιτικοί δικαιούνται τον τίτλο του ηγέτη: οι δυο Καραμανλήδες και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι υπόλοιποι ήταν απλώς… οδοντόκρεμες.

Η ηγεσία ενός κόμματος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την αφήσει αυτός που την ασκεί σε τρίτους.  

Αυτή την εποχή  το ερώτημα για τον Νίκο Ανδρουλάκη  είναι αν η νίκη του θα έχει διάρκεια  ή θα αποδειχθεί φούσκα και σε λίγο θα βρεθεί στο περιθώριο, ως μετεωρίτης που πέρασε και χάθηκε.

Αν επιτρέψει σε μιντιακά και οικονομικά συμφέροντα να τον χειραγωγήσουν με δέλεαρ τη “στήριξη, θα καταλήξει απλώς να στηρίζει αυτός τους ιδίους και τα  συμφέροντά τους.

Ως πρόεδρος του κόμματός του το πρώτο που οφείλει να κάνει είναι να κατοχυρώσει ότι θα συνεχίσει να είναι πρόεδρος και μετά τις προσεχείς εκλογές -όταν θα κριθεί για πρώτη φορά. Και αυτό το κρίνουν οι πολίτες, όχι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και μιντιάρχες, που αυτή την περίοδο αναζητούν δεκανίκι για τον Μητσοτάκη.

Ποιος είναι, πού πάει και με ποιον

Οι επιλογές του είναι ορατές και δεδομένες από τη στιγμή που αναφέρεται στο ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί να είναι ΠΑΣΟΚ, χωρίς το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.    

 Ο νέος πολιτικός αρχηγός λοιπόν για να πείσει ότι θα πιάσει το νήμα του ΠΑΣΟΚ πρέπει να διευκρινίσει τα πράγματα σε τρεις άξονες:

Πρώτο τη σχέση με τη Δεξιά: Ο Ανδρέας Παπανδρέου -αλλά και ο Σημίτης- είχε ανοιχτό μέτωπο με τη συντηρητική παράταξη, σε όλη στην πολιτική σταδιοδρομία του.

Αν εξαφανίσει αυτή την παπανδρεϊκή παρακαταθήκη και ασκήσει “υπεύθυνη αντιπολίτευση”, όπως τον καλεί  ο Κυριάκος,- καλύτερα να παραδώσει τα κλειδιά από τώρα.

Κάθε στιγμή που αφήνει ανοιχτό ότι μπορεί να “συνεννοηθεί” με τον Μητσοτάκη, ή να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, είναι σε βάρος του. Για κορόιδο ψάχνουν, όχι για εταίρο…

Δεύτερο, η σχέση με τη Αριστερά: Ο Ανδρέας Παπανδρέου, -όπως θύμισε ο Τάσος Παππάς από το News247.gr  -δεν εγκατέλειπε ποτέ το δόγμα που ο ίδιος θέσπισε: «Η Δεξιά είναι ο ιστορικός μας αντίπαλος, η Αριστερά ο δυνάμει σύμμαχός μας».

Οι γραμμές επικοινωνίας του με το ΚΚΕ ήταν πάντα ανοιχτές με τον Κύρκο και τον Φλωράκη- χωρίς να συμφωνεί μαζί τους. Αλλά ήταν συγκάτοικοι στην ίδια πολυκατοικία και δουλειά τους ήταν να εκθεμελιώσουν την απέναντι.

Αυτή τη γραμμή παραβίασε πρώτος ο Γ. Παπανδρέου. Την πρόσβαλε  με χυδαίο τρόπο -επαινώντας τον Άδωνι-ο  Βενιζέλος, που μετέτρεψε το ΠΑΣΟΚ σε ουρά του Σαμαρά. Την ξέχασε η Φώφη Γεννηματά, με προσωπικές επιθέσεις κατά του Τσίπρα, στην αδυναμία της να κατανοήσει τις παραμέτρους του πολιτικού συστήματος από τη σκοπιά του ιστορικού ΠΑΣΟΚ.

Ο Ανδρουλάκης οφείλει να επιστρέψει στην θεμελιώδη αρχή του ΠΑΣΟΚ  στη σχέση με τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις -εκτός αν διολίσθησε και ίδιος στην αθλιότητα Λοβέρδου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ  δεν ανήκει σ’ αυτές.

Πρακτικά αυτό σημαίνει να συμπράξει με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση στο μαζικό χώρο: στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση και στις κοινωνικές οργανώσεις.   

Τρίτο, ο κυβερνητικός προσανατολισμός:  Σ’ αυτό υπάρχει μονόδρομος – όπως τον ορίζει η ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ στις μέρες μας- , που επιβάλλει ανοιχτές επαφές με τα όμορα κόμματα  από τα οποία θα αναδειχθεί- σε σύγκρουση με τη Δεξιά- η νέα προοδευτική κυβέρνηση.

Οίκοθεν νοείται ότι σ’ αυτό το χώρο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ σήμερα τον πρώτο λόγο στη Δημοκρατική παράταξη, έχει ο Τσίπρας. Αρα  σ’ αυτόν θα στοιχηθεί η  συνολική προσπάθεια για προοδευτική κυβέρνηση.   

Ο Ανδρουλάκης οφείλει να διαμορφώσει καλύτερο συσχετισμό για το κόμμα του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ , αλλά ταυτόχρονα να μην αποφύγει το διάλογο. Αν πέσει στην παγίδα που του στήνουν με  δημοσκοπική χρυσόσκονη για να στραφεί κατά του Τσίπρα θα μετανιώσει.

Αντίθετα πρέπει να δείξει με χειροπιαστές τις προθέσεις του, αφήνοντας πίσω πρόσωπα και καταστάσεις. Π.χ. να   αποκηρύξει τον  γραφειοκράτη που είναι ισόβιος  πρόεδρος της ΓΣΕΕ . Έβαλε σε αδράνεια κεντρική συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας στα χρόνια του Μνημόνιου και αγωνιούσε να έλθει ο Μητσοτάκης. Θα είναι επαρκές μήνυμα… 

 Η φορά της Ιστορίας

 Ένας νέος πολιτικός δεν μπορεί να πάει κόντρα στη φορά της Ιστορίας, να παραβιάσει τα ιερά και τα όσια της Δημοκρατικής Παράταξης και να γίνει “σκεύος επικράτησης” της Οικογένειας Μητσοτάκη. 

Αν αυτό ήθελαν όσοι τον ψήφισαν, θα διάλεγαν τον Λοβέρδο. Και αν ήθελε υποκριτή θα ήταν πρόεδρος ο Παπανδρέου.

Οι ευθύνες του Νίκου Ανδρουλάκη απέναντι σ’ αυτό που ανέλαβε τον οδηγούν σε συντονισμό με την ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη, για να φύγει η ΝΔ. Τα υπόλοιπα για την κυβέρνηση που θα την διαδεχθεί θα τα αποφασίσουν στην κάλπη οι πολίτες.

Αν παραβιάσει τους κανόνες, η κάλπη θα τον τιμωρήσει -όπως έκανε με τους μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και Κ. Σημίτη επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ. Από πού κι ως πού ένα κόμμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης θα δεχθεί να το προβάλλουν ως… “τσόντα” της  αντιλαϊκής κυβέρνησης της Δεξιάς;

Δεν αισθάνθηκε άσχημα όταν άκουσε τον Μητσοτάκη να του λέει πατερναλιστικά μπροστά σε δημοσιογράφους ότι τον “περιμένει μετά τις γιορτές”; 

Σαν να είναι υπάλληλός του και τον περιμένει να του δώσει οδηγίες κατά του… Τσίπρα. Τουλάχιστον η Γεννηματά δεν θα τα έκανε αυτά…