Του Γ. Λακόπουλου
Καθώς η απόσταση ως τις κάλπες μικραίνει, ένα περίεργο περιστατικό έδειξε πώς ακριβώς παίζεται αυτή την περίοδο το εκλογικό παιχνιδι από την πλευρά του Μητσοτάκη: το περιστατικό με τον Βαρουφάκη.
Ακριβώς την ώρα που η -φαιά- στρατηγική Γκρίνμπεργκ « μιλήστε για το 2015» κατέρρεε, πετάχτηκε ο γραφικός πρώην υπουργός Οικονομικών –και χειρότερη επιλογή Τσίπρα- και την αναζωπύρωσε με τις ανοησίες, με τη «Δήμητρα».
Προετοιμασμένος ο Μητσοτάκης το άρπαξε και για κάποιες μέρες ένα τμήμα του εκλογικού σώματος που κατευθύνεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ κλονίσθηκε. «Πάλι τα ίδια;». Ο Βαρουφάκης είναι ο φόβος και τρόμος κάθε εχέφρονος πολίτη.
Ήταν αυτό που επιδίωκε η Μητσοτακική προπαγάνδα και θα μπορούσε να κάνει εκλογική ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ αν ο Τσίπρας δεν έσπευδε να κόψει το βήχα, τσακίζοντας τον Βαρουφάκη, χωρίς περιστροφές:
-«Πήγαινε στα Eurogroup και ηχογραφούσε τις συνομιλίες για να γράψει βιβλίο, κάνοντας ήρωα τον εαυτό του όταν εμείς προσπαθούσαμε να σώσουμε τη χώρα, δεν υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης».
Στην ουσία όμως ο Μητσοτάκης βρήκε και τα έκανε. Είχαν προηγηθεί από τη πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ περίεργες αναφορές στο ενδεχόμενο να μετέχει και το κόμμα το Βαρουφάκη -αν βρίσκεται στη Βουλή- και στην προοδευτική κυβέρνηση που επαγγέλεται ο Τσίπρας.
Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
Αν το πάθημα έγινε μάθημα, η δημόσια παρουσία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο τελικό 15νθήμερο προς τις κάλπες πρέπει να είναι στοχευμένη και χωρίς περιθώρια ασάφειας.
Πρώτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός από το πρόγραμμα πρέπει να ορίσει και τους μεγάλους στόχους της χώρας, εφόσον αναλάβει την κυβέρνηση. Η νίκη του δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε φυσικά αποβλέπει σε «τιμωρία» και ρεβανσισμούς. Είναι προϋπόθεση για να πετύχει Ελλάδα συγκριμένους στόχους και να εξασφαλίσει ο λαός της ασφάλεια και ευημερία.
Δεύτερο. Πρέπει να φτάσουν και στον τελευταίο πολίτη, οι προθέσεις του εν δυνάμει Πρωθυπουργού για τη νέα κυβέρνησή του. Να αναδειχθεί ότι θα μετέχουν κυρίως νέα πρόσωπα- με αναγνώριση και κύρος- τα πιο ικανά και άφθαρτα μέλη της νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας και από τους πρώην υπουργούς της περιόδου 2015-19 μόνο όσοι υπηρξαν επιτυχημένοι.
Σε κάθε περίπτωση η ιδιότητα του ως τώρα «τομεάρχη», δεν οδηγεί στο υπουργικό Συμβούλιο, που δεν θα είναι σύναξη αξιωματούχων της κομματικής γραφειοκρατίας του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος ψηφοφόρος θα δώσει την εμπιστοσύνη του, αν πρόκειται να δει στην κυβέρνηση όσους αποδείχθηκαν ακατάλληλοι ή έχουν «καεί» από τις επιλογές και τη συμπεριφορά τους; Ακόμη και αν αυτού τους αδικεί: οι εκλογές δεν είναι καθαρτήριο όσων έχουν προσωπικές επιβαρύνσεις, με ευθύνη τους.
Να μιλήσουμε με παραδείγματα: Μπορούν να θεωρούνται μέλλοντες υπουργοί ο Παππάς που τα έκανε θάλασσα σε ότι ανέλαβε, η Δούρου που δεν έδειξε την αρετή της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης στο Μάτι, ο Τζανακόπουλος που εξέθεσε την κυβέρνηση Τσίπρα με την επίσκεψη στον Άρειο Πάγο για τη Νοβάρτις, ο Πολάκης με την ασύδοτη δημόσια παρουσία, ο Παπαδημούλης με την προκλητική περιουσιακή διαχείριση: «αγόραζα σπίτια με τα λεφτά του ευρωβουλευτή», ή κάποιος με ατυχή θητεία σε διαδοχικά υπουργεία και κεντρικούς κομματικούς ρόλους;
Προς Θεού, μια χαρά άνθρωποι είναι και έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικήσουν βουλευτική έδρα – πλην του Παππά που θα πρόσφερε υπηρεσίες αν το είχε αποφύγει μετά την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου.
Αν οι πολίτες τους στείλουν στη Βουλή, θα πρέπει να είναι καθαρό ότι θα αρκεστούν τα κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα. Είναι καταστροφικό να αιωρείται προεκλογικά ότι θα βρουν δρόμο προς την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας.
Ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα
Τρίτο: Δεδομένου ότι -ορθά- ήδη έχει κοπεί με το μαχαίρι η συζήτηση για «δεύτερη φορά Αριστερά», είναι λογικό να μετακινηθούν και στα πίσω καθίσματα όσοι την υπενθυμίζουν. Δεν υπήρξε αλλωστε καμία «πρώτη φορά Αριστερά», που νίκησε.
Υπήρξε η εμπιστοσύνη των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ , που αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά -όταν τους πουλήσαν οι ηγεσίες του- στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Από το 2012 ως τώρα που συνεχίζεται:
Δεν ψηφίζουν «Αριστερά» και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον Τσίπρα ως φυσικό επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης- που περιλαμβάνει την Κεντροαριστερά ως κεντρική δύναμη την Αριστερά και άλλες μικρότερες δημοκρατικές δυνάμεις.
Αυτού του συνασπισμού είναι υποψήφιος Πρωθυπουργός ο Τσίπρας, όχι της «Αριστεράς». Είναι συνασπισμός που μπορει να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, γιατι εχει την κοινωνική -και η ιστορικά η Δημοκρατικά παράταξη ειναι πλειοψηφική, εναντι της Δεξιάς. . Η εμμονική αναφορά σε παλιές ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές για «ανατροπή» και άλλες σαπουνόφουσκες, οδηγούν σε μειοψηφικά αποτελέσματα.
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπάρχει μόνο ως ευρωπαϊκή ριζοσπαστική δύναμη προόδου. Δεν θα έχανε μάλιστα με την προεκλογική ανακοίνωση ότι η ομάδα του στο Ευρωκοινοβούλιο θα μετακινηθεί στη μεγάλη οικογένεια των Ευρωσοσιαλιστών.
Ακόμη περισσότερο θα κέρδιζε η εγχώρια πολιτική, με την ανακοίνωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας παράλληλα με την άσκηση της Πρωθυπουργίας, θα οργανώσει το πολυσυζητημένο «ελληνικό Επινέ».
Ό,τι δεν έγινε μεταξύ 2019-23, ώστε να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε σύγχρονο πολιτικό φορέα που θα ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος της Δημοκρατικής Παράταξης, με συνεκτική πολιτική απέναντι στη Δεξιά.
ΥΓ: Κοντά στο νου κι η γνώση: Στη φάση που εισέρχεται η προεκλογική αναμέτρηση, καλά θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ να περιορίσει της τηλεοπτικές εμφανίσεις στελεχών του που δεν είναι σε θέση να αυτοσυγκρατηθούν και πέφτουν στις παγίδες που τους στήνουν οι συνομιλητές τους. Δεν είναι πολύ σοφό, στελέχη του να συζητούν για τα «γιαούρτια στον Πλεύρη» και να αλληλοβρίζονται με τους ακραίους της ΝΔ.
