Τώρα πια, τι να λέμε στα παιδιά;

Του Τάκη Ψαρίδη

Μεγαλώσαμε και εμείς και τα παιδιά μας λέγοντας «όχι» στον πόλεμο. Μάθαμε να ζωγραφίζουμε στα τετραδιάκια μας τα περιστέρια της Ειρήνης, να διαβάζουμε και να τραγουδάμε τα ποιήματα μεγάλων ποιητών. Να σκαρώνουμε και εμείς τα δικά μας, να βλέπουμε αντιπολεμικές ταινίες, να συμμετέχουμε σε αντιπολεμικές συναυλίες και στα κινήματα Ειρήνης.. Οι μεγαλύτεροι ευτύχισαν στη ζωή τους να βιώσουν και το make love not war..

Τώρα, μια καταιγίδα ιδεολογικού ξεκαθαρίσματος, μίσους, εμπάθειας και διχασμού, έχει εξαπολυθεί από διάφορους δήθεν «φιλελεύθερους» και ακροκεντρώους «σοσιαλδημοκράτες», εναντίον της αριστεράς και ουσιαστικά εναντίον της Ειρήνης. Μια επικοινωνιακή καταιγίδα που φέρνει τα πάνω κάτω.

Δεν τους αρκεί η απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής εισβολής και του εγκλήματος του Πούτιν στην Ουκρανία, χωρίς «ναι-μεν-αλλά» και χωρίς ίσες αποστάσεις. Δεν τους αρκεί να καταδικάζεις την εισβολή και τους ρωσικούς πυραύλους. Δεν τους αρκεί να στηρίζεις τον Ουκρανικό λαό και κάθε λαό.
Θέλουν και να σκύψεις. Να τοποθετηθείς στην δική τους «πλευρά της ιστορίας» και να αποδεχτείς ότι οι δυτικοί πύραυλοι είναι οι καλοί και του Πούτιν οι κακοί. Δεν πρέπει να συμμετέχεις σε αντιπολεμικές συναυλίες και δεν πρέπει λες «όχι» στον πόλεμο, διότι αυτό σημαίνει ότι λες «ναι» στον Πούτιν(!) Η εργαλειοποίηση του πολέμου, το απύθμενο θράσος και η παραφροσύνη ξεπερνούν κάθε όριο.

Αλλά τώρα πια, τι να λέμε στα παιδιά; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Τι θα καταλάβουν τα παιδιά όταν κατηγορούμε και καταδικάζουμε όποιον λέει «όχι» στον πόλεμο; Ότι ο πόλεμος είναι καλός αρκεί να είναι με το μέρος του ΝΑΤΟ; Ότι υπάρχει καλή και κακή εισβολή; Τι θα τραγουδούν τα παιδιά και τι θα ζωγραφίζουν στα τετραδιάκια τους; Τους πυραύλους σαν περιστέρια;
Και ποιος αποφασίζει για το ποια είναι η «σωστή πλευρά της ιστορίας», αν όχι η ίδια η Ιστορία; Μάλλον ορισμένοι έχουν μπερδέψει το «History» με το δικό τους «story» και αυτό το αφήγημα θα ήταν παντελώς αδιάφορο, αν ξέραμε πια τι να λέμε στα παιδιά. Γιατί δεν ξέρουμε πια, «τι να παίξουμε στα παιδιά στην αγορά στο Λαύριο…».