Του Γ. Λακόπουλου
Να αρχίσουμε με τη θέση του συνταγματολόγου Γιώργου Σωτηρέλη. “Η καλύτερη λύση για την τηλεόραση είναι αυτή που ορίζει το Σύνταγμα”. Για την ερμηνεία του Συντάγματος η αρμοδιότητα ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τελεία και παύλα. Όλα τα υπόλοιπα – ακόμη και πώς και γιατί το Συμβούλο πήρε αυτή και όχι την άλλη αποφαση- ανήκουν στη σφαίρα της πολιτικής και υπόκεινται στις συγκρούσεις της. Έτσι γίνεται στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Να πάμε λοιπόν στην πολιτική και τους πολιτικούς.
Από μακριά η σφαγή για τα κανάλια έδειξε καθαρά τους ρόλους, τις επιδιώξεις, τους χαρακτήρες, στις σκοπιμότητες, τα συμφέροντα, τις ιδεολογίες. Επί σκηνής η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση έχουν απογυμνωθεί πλήρως Τώρα ξέρουμε ποιος είναι ποιος και μπορούμε να τους περιγράψουμε. Το ανάγλυφό τους παγιώθηκε στην τρέχουσα επικαιρότητα.
Κυβέρνηση ερασιτεχνών
Η κυβερνητική παράταξη αποτελείται από ένα μάτσο άσχετους, ατζαμήδες, προχειρολόγους- συν κάτι πονηρούληδες. Στο θέμα των συχνοτήτων έχουν απολύτως το δίκιο με το μέρος τους: το φάσμα καταλήφθηκε από συμφέροντα -με ονοματεπώνυμο- τα οποία το χρησιμοποίησαν για να στήσουν κανάλια που αποσκοπούσαν στη χειραγώγηση του πολιτικού προσωπικού και δι’ αυτής στην απορρόφηση των κρατικών και κοινοτικών πόρων, αλλά και του τραπεζικού χρήματος. Έτσι ξέρουμε ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα: οι καναλάρχες και οι προμηθευτές του δημοσίου. Κατασκευάζουν πολιτικούς και κόμματα και θέλουν να ορίζουν κυβερνήσεις, ή να επιβάλουν αποφάσεις στις κυβερνήσεις και όταν δεν μπορούν να τις ανατρέπουν- ή να προσπαθούν.
Το έκαναν για τρεις δεκαετίες ασύδοτα. Χτίστηκαν αυτοκρατορίες πάνω στην ανομία με το δημόσιο χρήμα που κατέληξε σε τσέπες. Εξαγοράσθηκαν πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί. Διεφθάρησαν συνειδήσεις, όταν δεν εκβιάστηκαν. Εκμαυλίστηκε η κοινωνία. Από ποιούς; Μήπως απο κάποιους με νοοτροπία ταγού;
Όταν οι χρυσοθήρες του δημόσιου πλούτου κλήθηκαν στη Βουλή -αδιανόητο γι’ αυτούς ως τώρα- να δώσουν εξηγήσεις αποκαλύφθηκαν. “Αυτοί ήταν;” Έδειξαν σε ζωντανή μετάδοση ποιοι είναι. Και παρά την προσπάθεια να συγκαλύψουν τις αμαρτίες τους όλοι κατάλαβαν.
Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση που σέβεται τη λαϊκή ψήφο-γιατί υπάρχουν και οι εισαγγελείς που σέβονται το νόμο και ήδη έπιασαν δουλειά- είναι πρώτον να νομιμοποιήσει την χρήση του φάσματος και δεύτερον να δημιουργήσει προϋποθέσεις λογοδοσίας και απονομής δικαιοσύνης.
Ο Τσίπρας έδειξε ότι ήθελε ειλικρινά να το κάνει. Αλλά έπεσε έξω σε κάτι. Στην αντίδραση του συστήματος. Παρότι οι “νταβατζήδες’ βρίσκονται σε παρακμή, έχουν ακόμη δόντια και όρμησαν σε όσους πήγαν να τους βάλουν τάξη. Όπως έκαναν με τον Α. Παπανδρέου και τον Κ. Καραμανλή.
Έχουν ακόμη στην υπηρεσία στου πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικαστές και κόμματα. Συντονίστηκαν και ο ενημερωτικός ουρανός της χώρας σκεπάστηκε από την “οργισμένη” επιχειρηματολογία τους για τη Δημοκρατία και την Ενημέρωση που πλήττονται -αν δεν έχουν αυτοί κανάλια.
Ως ενημέρωση εννοούν το δίκιο του καναλάρχη. Βρέθηκαν κόμματα που δημοσίως υποδηλώνουν ότι αποδέχονται το δικαίωμα ενός μεγαλοεπιχειρηματία να “τιμωρεί” μια κυβέρνηση. “Τώρα θα δείτε τι θα πάθει ο Τσίπρας απο τον τάδε”. Ό,τι έπαθαν και άλλοι.
Είναι παλιοί και ξέρουν πώς να κάνουν τη δουλειά. Ο Τσίπρας με τους ερασιτέχνες του ήταν χαμένος από χέρι. Όπως παλιότερα ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής για άλλους λόγους: το παιχνίδι είπε πουληθεί από μέσα.
Αντιπολίτευση με λάθος αποστολή
Δεύτερο, η αντιπολίτευση αποτελείται από ένα άθροισμα προσώπων και κομμάτων που κινήθηκαν με τα λόγια “σφάξε με αγά μ’ να αγιάσω“. Κάποτε αγωνιζόταν ο επιχειρηματίας να εχει την εύνοια των πολιτικών. Τώρα προσπαθούν οι πολιτικοί για την εύνοια των επιχειρηματιών.
Στα κόμματα της αντιπολίτευσης δόθηκε η ευκαιρία να απαλλαγούν και οι ίδιοι από το καπίστρι των καναλαρχών και των “νταβατζήδων” -να ξεφύγουν από τη μοίρα του υποταγμένου πολιτευτή που εξευτελίζεται στα μίντια και τους ανθρώπους τους για μια συνέντευξη και μια θέση σε ένα τηλεοπτικό πάνελ. Την προσπέρασαν. Ίσως γιατί η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος κάποιους θα τους συμπεριλάβει.
Πρακτικά υπερασπίζονται τη διαπλοκή με θέρμη και αυτοθυσία. Αυτή είναι η αποστολή της αντιπολίτευσης; Στην αναμέτρηση κυβέρνησης -οικονομικών παραγόντων να συντάσσεται με τους παράγοντες;
Στη Βουλή η κρίση αντιπροσώπευσης φάνηκε σε όλη της την εξαθλίωση. Οι εκπρόσωποι του λαού έγιναν εκπρόσωποι των θιγόμενων καναλαρχών. Ενώπιόν τους στην Εξεταστική Επιτροπή, βουλευτές τουλάχιστον τριών κομμάτων υποκλίνονταν, τους μιλούσαν με δουλικότητα και τους προσέφεραν υπηρεσίες συνηγόρου, αντί να τους ανακρίνουν.
Με την ίδια προθυμία κόμματα και βουλευτές της αντιπολίτευσης μετείχαν παίζοντας με πάθος τους ρόλους τους στου σκηνικό του έργου “Υπεράσπιση της Δημοκρατίας”. Από ποιόν; Από μια κυβέρνηση που έχει τα χάλια της, αλλά είναι κοινοβουλευτική κυβέρνηση και θα κριθεί στην ώρα της.
Υπεράσπιση της διαπλοκής προσωποποιημένη πλέον. Οι ίδιοι και ο ορντινάτσες τους προβάλουν ότι “δεν υπάρχει διαπλοκή”. Πρόκειται για επιχειρηματίες που προσέφεραν δουλειές -και ας απέλυαν αβέρτα- που τώρα χάνονται. Που υπηρετούσαν την Ενημέρωση -και ας την υπέτασσαν στο μπεζαχτά τους -που τώρα συνθλίβεται. Που στήριζαν τη Δημοκρατία -που μονίμως υπονόμευαν -που τώρα κινδυνεύει. Και ας αμφισβητούσαν τα εκλογικά αποτελέσματά της. Όλα απειλούνται από τους κομμουνιστές που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή, κατά τον ειλικρινή Άδωνι.
Είχαν τζάμπα τις συχνότητες, αλλά .. πλήρωναν φόρους. Σα να έκαναν χάρη στην Εφορία. Χώρια που δεν πλήρωναν, ούτε φόρους ορισμένοι. Ούτε τα δάνεια με τα οποία έκαναν τους επιχειρηματίες. Απλώς ήταν πιο ψαγμένοι και πιο κυριλέ από τον Καλογρίτσα.
Και αν οι επιχειρηματίες κάνουν τη δουλειά τους, ακόμη και όταν αυτή είναι η λεηλασία του κρατικού ταμείου, οι πολιτικοί δεν έκαναν τη δική τους. Έκαναν τη δουλειά των επιχειρηματιών. Δεν είναι δουλειά ενός κόμματος και κανενός πολιτικού να υπερασπίζεται τα συμφέροντα ιδιωτών. Δεν είναι δουλειά των πολιτικών να ξημεροβραδιάζονται στα σαλόνια τους. Αυτό έκαναν.
Χαμένοι απο χέρι
Το σκηνικό λοιπόν είναι καθαρό. Από τη μια οι άσχετοι και οι φτωχοδιαβολάκοι και από την άλλη οι αδίστακτοι και οι επαγγελματίες . Οι πρώτοι νομοθετούσαν σαν να πρόκειται να κρίνουν οι ίδιοι τους νόμους τους, ή κατά το …καταστατικό του κόμματός τους. Οι δεύτεροι έστηναν μηχανές και πυροβολούσαν στο ψαχνό.
Οι κυβερνητικοί είχαν το δίκιο, αλλά και την τύφλα τους πώς ασκείται η διοίκηση, Πώς εκπονείται ένας νόμος, Πώς γίνεται η πολιτική σε μια κοινοτική χώρα- για να μην πάμε στις παλαβομάρες ορισμένων Συριζαίων.
Οι αντιπολιτευόμενοι είχαν το άδικο, αλλά και την ανειλημμένη υποχρέωση να υπερασπιστούν με κάθε μέσο όσους τους στηρίζουν -ενίοτε και τους σιτίζουν, επί χρόνια. Αγώνας άνισος. Μοιραία θα επικρατούσαν σ’ αυτόν το γύρο τουλάχιστον οι δεύτεροι. Είχαν και τα γένια είχαν και τα χτένια.
Έτσι μια δικαστική απόφαση -γιατί την οποία δεν έχει νόημα η κρίση και η αξιολόγηση γιατί προέρχεται από τον απολύτως αρμόδιο θεσμό- έβαλε φωτιά στα τόπια. Ας μην αμφιβάλει κανείς ότι το ίδιο θα συνέβαινε και αν ήταν αντίθετη.
Με τον αέρα το θριάμβου οι “νικητές” -ενισχυμένοι απο τις ανοησίες των Πολάκηδων για … πόλεμο- προβάλλουνπλέον θεωρίες που προσπαθούν να πείσουν ότι μια δικαστική απόφαση μπορεί και να αντικαθιστά τις εκλογές. Μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας, συμπληρωματικά με τις δημοσκοπησεις. Σα να κρίθηκε αντισυνταγματική η κυβέρνηση και όχι απλώς ένας νόμος της.
Σε αυτή τη λογική προσπαθούν να παρασύρουν την κοινή γνώμη. Με ακρισία – που θύμισε Γ. Παπανδρέου- ο Κυριάκος Μητσοτάκης το πήγε στα άκρα, ζητώντας από το λαό να είναι σε … δημοκρατική εγρήγορηση. Podemos θα κάνει τη ΝΔ; Επικίνδυνα παιχνίδια. Αυτό μας έλειπε τώρα. Να κατεβάσουν η αντιπολιτευση και η κυβέρνηση τον κόσμο στους δρόμους -για τα κανάλια!
Λείπει το μέτρο, περισσεύει η αμνησία. Οι ασυναρτησίες των Δεξιών και των Πασόκων για την… εκτροπή- από έναν λάθος νόμο- δεν κρύβουν την αγωνία για τους σπόνσορές τους. Με διαυγή τρόπο ο Ν. Αλιβιζάτος καυτηρίασε την κυβερνητική αντίδραση, αλλά και συνέστησε στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να μην επιχαίρουν. Δεν είναι αναμάρτητοι. Π.χ. οι μεγαλοστομίες του ασυγκράτητου γλωσσοπλάστη Βαγγέλη Βενιζέλου εκθέτουν και τον ίδιο σ’ αυτό το θέμα, περισσότεροι από όσο εκτίθεται η πληγωμένη πορτ παρόλ Ολγα.
Μια σοφή λύση
Και τώρα σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε; Το ΣτΕ αποφάνθηκε. Η κυβέρνηση ατύχησε και στραπατσαρίστηκε πολιτικά. Ο διαγωνισμός δεν ισχύει. Τα λεφτά θα επιστρέψουν προτού γίνει υπουργός ο Δένδιας. Αλλά τώρα τι γίνεται;
Προφανώς πολλά μπορούν να γίνουν. Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Αλλά και οι “νταβατζήδες” δεν έχουν όρια- αν δεν πάρουν πίσω το χρυσόμαλλο δέρας της τηλεόρασης. Ό,τι και να αποφασίσει η κυβέρνηση απέναντι θα τους έχει. Θέλουν το κεφάλι της.
Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, αφού ο Τσίπρας -που δεν προχώρησε σε ανασχηματισμό που θα σάρωνε το σημερινό υπουργικό συμβούλιο, όταν έπρεπε, ούτε σκοπεύει να αντιδράσει με εκλογές- για μην βρεθεί πάλι μπροστά στη ίδια κατάσταση το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πάρει μια έξυπνη πρωτοβουλία:
Να ζητήσει από την αντιπολίτευση και ειδικά τη ΝΔ να προτείνει νόμο για την τηλεόραση και τις συχνότητες και να τον δεχθεί πλήρως.
Ήδη ο Σταύρος Θεοδωράκης κατέθεσε πρόταση με την οποία αποφαίνεται ότι θα βρεθούν δέκα επιχειρηματίες που θα δώσουν απο δέκα εκατομμύρια για μια συχνότητα – την οποία το κράτος εκεί που την πουλησε 75 να την ξαναπουλήσει για δέκα- και άλλα ωραία. Κάτι αντίστοιχο θα καταθέσει ΝΔ.
Ο Τσίπρας θα αντιδράσει σοφά αν δεχθεί να γίνει στην τηλεόραση ό,τι θέλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Να του ζητήσει έναν ολοκληρωμένο νόμο, στα πλαίσια μια συνολικής πρότασης για όλα – απο τις συχνότητες ως τα δάνεια-και να τον ψηφίσει μαζί του στη Βουλή.
Πόσα κανάλια να εκπέμπουν, πόσο προσωπικό να έχουν, πόσα λεφτά να δίνουν στο κράτος, πώς να παίρνουν δάνεια, πώς να πληρώνουν εισφορές και φόρους, πώς να ελέγχονται από την Πολιτεία. Τα πάντα. Ό,τι πει η ΝΔ κατά λέξη να τεθεί σε εφαρμογή. Για να δούμε την επομένη πόσα απίδια παίρνει ο σάκος.
Να δουν οι πολίτες ποιος είναι ποιος -και σε ό,τι αφορά τα κόμματα και σε ό,τι αφορά τους καναλάρχες. Να πέσουν οι μάσκες.
Να δουν οι εργαζόμενοι στα κανάλια το πρόσωπο της εργοδοσίας τους. Να κριθεί η συνταγματικότητα του νόμου της ΝΔ και από το ΣτΕ και από την κοινωνία. Να δούμε ποια τηλεόραση έχουν στο μυαλό τους.
Να δουν όλοι πως θα καταρρεύσει το θέατρο που παίζουν πολιτικοί και κόμματα αυτή την περίοδο και με ποιους υποβολείς.
ΥΓ: Ή άρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να δεχθούν ως πρόεδρο του ΕΣΡ τον αδέκαστο Βύρωνα Πολύρωρα δείχει οτι το θέμα δεν είναι το ΕΣΡ και η σύνθεσή του. Και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προτείνει η κυβέρνηση, η ΝΔ δεν θα τον δεχθεί.