Του Γ. Λακόπουλου
Η Φώφη Γεννηματά βρέθηκε σε κεντρικό πολιτικό ρόλο με όχημα το επώνυμό της. Όπως και άλλοι στο δημόσιο βίο βεβαίως.
Έκανε λάθη ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, με κορυφαίο τη διάλυσή του, για όποιο λόγο και αν έγινε.
Αλλά ο απολογισμός της είναι θετικός. Παρέλαβε παράγκα και παραδίδει κόμμα.
Το 2015 το ΠΑΣΟΚ ήταν απαξιωμένο από τον Βενιζέλο – που είχε ήδη πληρώσει το 2012 τα σπασμένα του προκατόχου του- και καταχρεωμένο από τον Γ. Παπανδρέου, που το είχε εκτρέψει από τις ιδρυτικές ράγες του.
Παρά τη διάσπαση του ΚΙΝΑΛ, την επομένη των αρχαιρεσιών για την ηγεσία, η Γεννηματά σταθεροποίησε το ζωτικό χώρο της.
Κράτησε ενωμένο ότι απέμεινε από το παλιό ΠΑΣΟΚ.
Η ίδια δεν συνεθλίβη ανάμεσα στον Τσίπρα ,που κυριάρχησε στην παράταξη και τον Μητσοτάκη, που σχεδίαζε τη διάλυση του ΚΙΝΑΛ, αλα Ποτάμι.
Συμπεριέλαβε – γενναιόδωρα ή αφελώς – στην ενότητα και τον «αποστάτη» Παπανδρέου και προσπάθησε να τη μετατρέψει σε προοπτική.
Αλλά πολλά είχαν ήδη χαθεί. Από τον πρώην Πρωθυπουργό με τα Μνημόνια, χωρίς να έχει λαϊκή εντολή.
Και από τον πρώην πρόεδρο, χωρίς να έχει συναίσθηση της πρόσδεσης στο άρμα της Δεξιάς του Σαμαρά.
Με κληροδοτημένες κακοδαιμονίες , η Φώφη άντεξε αντινομίες, ισορροπίες, νομικές και οικονομικές εκκρεμότητες.
Δεν της στάθηκε κανείς από τους προκάτοχους της.
Ο Σημίτης απλώς ασκούσε πατερναλισμό απέναντί της, μέχρι που στράφηκε εναντίον της.
Ο Παπανδρέου αντί ευγνωμοσύνης που- αδικώντας τον εκλεγμένο βουλευτή, τον διόρισε βουλευτή Αχαΐας, χωρίς να διαλύσει το διασπαστικό κομματίδιο του και τον άφησε στην ανύπαρκτη Σοσιαλιστική Διεθνή- τη σνομπάρισε.
Ο Βενιζέλος δεν «την άντεχε» και η ίδια τον αδίκησε όταν τον άφησε εκτός της Βουλής -που είναι λειψή χωρίς την παρουσία του, ως ρήτορα -αν μη τι άλλο.
Επιπροσθέτως ο κουρασμένος Σκανδαλίδης ενδιαφερόταν μόνο για στην Α΄ Αθήνας και ο Λαλιώτης από το παρασκήνιο σφύριζε κλέφτικα.
Τη συνέδραμαν μόνο οι παλαιοί συνεργάτες του πατέρα της Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Κώστας Γείτονας, Θανάσης Τσούρας- που διάνυσαν άσπιλοι την διαδρομή του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του.
Σ’ αυτό το σκηνικό – και έχοντας στη διάθεσή της κάποια όχι και τόσο λαμπερά πρόσωπα που επέμεναν και κάποιους νεότερους που ανέδειξε η ίδια- κράτησε το κόμμα σε μια πορεία.
Είχε διασφαλίσει την επανεκλογή της και στις επόμενες κάλπες- ακόμη και αν δεν αύξανε την εκλογική δύναμη του ΚΙΝΑΛ, θα το οδηγούσε στο τραπέζι της διαβούλευσης για προοδευτική κυβέρνηση.
Αφήνοντας πίσω τον εκνευρισμό της παλιάς λογικής των ίσων αποστάσεων.
Όπως και αν το δει κανείς είναι άθλος.
Μόνο που μοίρα το είδε όπως έλεγε ο συγγραφέας Γκορ Βιντάλ: «Ένας άθλος δεν μένει ποτέ ατιμώρητος».
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
