Φώφη Γεννηματά: Κληρονόμος της καταστροφής. Έκανε τη ζημιά και μετράει μέρες

Του Ανδρέα Δεληγιάννη

«Κοίτα τι έκανες». Αν υπήρχε αυτογνωσία και συναίσθηση των πραγμάτων  η  Φώφη Γεννηματά  θα έπρεπε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο σπίτι της. Εκεί που βρισκόταν πριν τα 35 της, όταν αποφάσισε «να ασχοληθεί με την πολιτική».

Μέχρι τότε δεν είχε καμία δραστηριότητα, εκτός από «το γραφείο του πατέρα της» όπως είπε αργότερα. Ο Θ. Πάγκαλος την κατήγγειλε ότι δεν είχε δραστηριότητα ούτε στη  Τράπεζα στη οποία είχε διοριστεί από τα 18 της. Στην ΠΑΣΠ και στο ΠΑΣΟΚ κανείς δεν τη θυμάται.

Εμφανίσθηκε μετά το θάνατο του Γ. Γεννηματά «κάνοντας το όνομα του επάγγελμα», όπως τις καταλόγιζε αργότερα ένας προσωρινός υποστηρικτής της. Μέσα από αυτό η Φώφη εκδήλωσε μικρομεγαλισμό και ήθελε να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ- γιατί όχι και πρωθυπουργός αργότερα.

Χωρίς  σοβαρές σπουδές, χωρίς γλώσσες, χωρίς διεθνή κυκλοφορία, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και κουλτούρα, χωρίς κυβερνητικό έργο, έβαλε ψηλούς στόχους, τους οποίους τροφοδότησαν κάποιοι βολικοί δημοσκόποι.

Τελικά έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.  Και στις πρώτες εκλογές που δοκίμασε την τύχη της πήρε 6%. Θεωρήθηκε «νίκη» επειδή ο Βενιζέλος -με τον ανθρωποδιώχτη και την πρόσδεση στο άρμα του Σαμαρά- και την αντιαριστερή ρητορική- είχε πάρει 4%.

Απελπισμένοι οι Πασόκοι την ψήφισαν με μια εντολή: να ανασυντάξει το ΠΑΣΟΚ.  Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Η κυρία φρόντισε να ξεκόψει το ενδεχόμενο σύμπραξης τη ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ που θα ήταν απολύτως φυσιολογική. Στη συνέχεια έβαλε μπροστά στο σχέδιο… κατάργησης του ΠΑΣΟΚ. Του ονόματος, των συμβόλων, της ιστορίας και φυσικά αυτής ιδεολογίας του.

Με επίνευση Σημίτη- που ήλθε πάντα να εξαφανίσει ό,τι έχει σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου- και στήριξη από το σύστημα διαπλοκής – με το οποίο αισθανόταν άνετα αφού άλλωστε εξομολογούνταν ότι ένας μεγάλος επιχειρηματίας με ισχύ «την έχει σαν κόρη του» -μάζευε κάτι σουλατσαδόρους για να  γίνε….ιδρύτρια κόμματος η ίδια. Μεγαλεία.

Ο συνεπής Θανάσης  Θεοχαρόπουλος με τη ΔΗΜΑΡ και ο Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι πείσθηκαν να συμπράξουν. Η ίδια παραπλάνησε την εναπομείνασα κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ -υποσχόμενη να μην το διαλύσει- και εξελέγη επικεφαλής ενός κόμματος που δεν υπήρχε- και δεν θα υπάρξει ποτέ.

Από την επόμενη επέδειξε την αλαζονεία και τον αυταρχισμό που είχε και ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ όταν καταργούσε τον εκλεγμένο γραμματέα Στ. Ξεκαλάκη και την Κεντρική Επιτροπή.  Διόρισε τους πάντες και τα πάντα και αποφάσιζε μόνη της με τον ισχυρισμό ότι είναι το… μόνο εκλεγμένο όργανο.

Στην πράξη οδηγούσε το νέο «κόμμα» στην αγκαλιά του Μητσοτάκη με αντιαριστερό μένος ισχυρότερο και από του Βενιζέλου. Την ίδια στιγμή διέσυρε διεθνώς το ΠΑΣΟΚ με την αδυναμία της να σταθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και με τις αντιδραστικές θέσεις που πήρε τελευταία στο Μακεδονικό και στην έξοδο από το Μνημόνιο-με αποτέλεσμα την απομόνωσή της.

Σ’ αυτό το κλίμα ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε το αυτονόητο. Πήρε το κόμμα του -το οποίο είχε αρνηθεί να της παραδώσει εν λευκώ όπως του ζητούσε-και τράβηξε το δρόμο του. Αν μη τι άλλο, δεν θα τον εξευτελίζει με όλα λέει εξ ονόματος του κοινού τους κόμματος ως τώρα. Ούτε θα είναι υποχρεωμένος να συνεργάζεται με τους δακτυλοδεικτούμενους που έχει στο περιβάλλον της.

Ήταν μια πράξη πολιτικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ωριμότητας. Και ίσως την επαναλάβει και ο  Θανάσης Θεοχαρόπουλος, αφήνοντας στο Κινάλ στους δυο κληρονόμους- με το μίσος που τους χωρίζει.

Η αποχώρηση του Ποταμιού είναι η πράξη ληξιαρχικού θανάτου του «νέου φορέα»- που δεν συγκροτήθηκε ποτέ.  Είναι όμως πάνω από όλα η χειροπιαστή αποτυχία της Γεννηματά. Αφού έκανε πρώτα τη ζημιά. Κατέστρεψε κι εξαφάνισε το ΠΑΣΟΚ, ωθούμενη από όσους είχαν λόγους να το εξαλείψουν από το δημόσιο βίο και από τη μεγαλομανία της. Και στη συνέχεια άρχισε να καταστρέφει και το «νέο κόμμα» αυτοδοξαζόμενη.

Από δω και πέρα το μόνο που μένει σε όσους τιμούν και σέβονται την ιστορία τους, το κόμμα τους – το ΠΑΣΟΚ- και σε όσους ασπάζονται τη ιδεολογία του, είναι να την απομακρύνουν. Να της δείξουν την πόρτα προτού χαθούν όλα.

Στη συνέχεια να ανασυντάξουν το χώρο, να πάρουν πίσω το όνομά τους, τα σύμβολα και τις ιδρυτικές αρχές του, να ανασυστήσουν το -νέο- ΠΑΣΟΚ, και να προσανατολιστούν στη γενικότερη δημοκρατική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά κόμματα της δημοκρατικής παράταξης για να ανακόψουν τα σχέδια παλινόρθωσης τη Δεξιάς  και της οικογένειας Μητσοτάκη. Το παιχνίδι των γόνων απεδείχθη ολέθριο και για το ΠΑΣΟΚ και για τη χώρα.

Τα υπόλοιπα θα τα βρουν μεταξύ τους. Και την αξιολόγηση για το ρόλο που έπαιξε ο καθένας σ’ αυτή την περιπέτεια -στην οποία μπήκε το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου- θα την κάνει η Ιστορία. Εν τω μεταξύ οι ίδιοι ας δώσουν ένα τέλος σ’ αυτή τη φαρσοκωμωδία.