Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος αποδεικνύεται ο πονηρός της παρέας” απέναντι στη γενιά του- και σε κάποιες πράγματα απέναντι και στους ομότεχνους του. Από τη νεότητά του ως τώρα ΔΕΝ έγινε άλλος. Από αυτή τη άποψη είναι συνεπής. Απλώς για ένα διάστημα προσποιήθηκε ότι έγινε.
Τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια της επαναστατικής έξαρσης της νεολαίας ήταν “σοσιαλδημοκράτης” -της “Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας”. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου πίστευε ότι είναι “πράκτορας της ΣΙΑ”. Το είπε στην ΕΦΕΕ με αποτέλεσμα να τον αποβάλει από συνεδρίαση ο, τότε πρόεδρός της, Στέφανος Τζουμάκας.
Ανακάλυψε τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ πολύ αργότερα-το 1987, όταν συμβούλευε τον Άκη Τσοχατζόπουλο στη σύνταξη εκλογικού νόμου. Ήταν ο χώρος που τον βόλευε για να κάνει πολιτική καριέρα. Στο “βρόμικο 89» ήταν δημόσιος υπερασπιστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Και μετά το 1993 ως το 2004 έπαιρνε τα υπουργεία το ένα μετά το άλλο -για τον απολογισμό του μπορεί να ανατρέξει κανείς στην ιστοσελίδα του. Και περίμενε να τον διαδεχθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όπως προετοίμαζαν την κοινή γνώμη εκδοτικά συγκροτήματα…
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Τον νίκησε ο Γ. Παπανδρέου, τον οποίο απλώς ειρωνευόταν ως κατώτερό του -που ήταν. Αλλά ο ίδιος στο τέλος υποτάχθηκε σ’ αυτόν και πήγε στις εκλογές του 2012 για να συντριβεί στη θέση του. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, παρά την προσωπική του συγκρότηση και το συναρπαστικό δημόσιο λόγο του, παραμένει πολιτικός χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και με υπερβάλλουσα αλαζονεία. Για πολλούς γι’ αυτό οδεύει προς τα αποδυτήρια της πολιτικής – κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μετέχει στην επόμενη Βουλή. Καλώς ή κακώς για να εκλεγείς χρειάζεσαι ψήφους.
Αυτό τον οδηγεί σε νευρικότητα και αποκαλύπτει τον πραγματικό πολιτικό εαυτό του. Μάλλον δεν συνδέθηκε τυχαία με τις δυο χειρότερες περιόδους του ΠΑΣΟΚ. Με το χρόνο αναδύεται ως μια πολιτική προσωπικότητα που έφτασε ως το “κέντρο” γιατί εκεί ήταν το περισσότερο που θα μπορούσε να πάει. Το περιέγραφαν να συμφραζόμενα της συνεργασίας του με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Άδωνι Γεωργιάδη– τους οποίους εξυμνεί-. Πολιτικός με ισχυρό αντιαριστερό πρόσημο. Επί των ημερών του το ΠΑΣΟΚ πέρασε απέναντι…
Με την τελευταία ανάρτησή του στο Διαδίκτυο ο Βενιζέλος συνεχίζει την επίθεση στη Φώφη Γεννηματά επειδή διανοήθηκε να προτείνει συνταγματική αναθεώρηση στην παρούσα Βουλή. Χωρίς να τον ρωτήσει, λέει. Χωρίς να λέει ότι ο ίδιος έχει δείξει ότι δεν θέλει να έχει πολλά με το κόμμα της.
Με αυτή την ανάρτηση ανατριχιάζει όποιος σκέφτεται ότι υπήρξε πρόεδρος σοσιαλιστικού κόμματος. Αμφισβητεί ακόμη και τη διατύπωση περί “Συντάγματος με προοδευτικό πρόσημο». Μάλλον δεν κατάλαβε σε ποιο κόμμα προσχώρησε το 1989. Δηλώνει ενόχληση επειδή ο Τσίπρας “χαιρέτησε την πρωτοβουλία της κυρίας Γεννηματά για την αναθεώρηση θεωρώντας ότι μπορεί να συμπιέσει με τη δική του και να την ενισχύσει”. Και απειλεί τον Πρωθυπουργό με πιο ωμό τρόπο και από τον Σαμαρά:
” Ας μην ανησυχεί, η επόμενη Βουλή θα ασχοληθεί με τις ευθύνες τις δικές του και των υπουργών του, για τη συνειδητή βλάβη που προκάλεσαν στην οικονομία και τους θεσμούς. Δεν τους προφυλάσσει το Σύνταγμα και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών”.
Ποιον εκπροσωπεί άραγε με αυτές τις τοποθετήσεις; Πάντως όχι το ΠΑΣΟΚ- το οποίο επιχείρησε να εξαφανίσει με την “Ελιά”- ούτε καν το σημερινό μόρφωμα της Φώφης. Η έκπληξη είναι ότι ως συνταγματολόγος ο Βενιζέλος εμφανίζεται τόσο αγνώριστος, ώστε δεν αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος τον εαυτό του. Έχει τόσο σεβασμό στο Σύνταγμα ώστε να θεωρεί ότι ο εκλεγμένος πρωθυπουργός δεν είναι “θεσμικός συνομιλητής για την αναθεώρηση του Συντάγματος”!
Για ένα περίεργο λόγο ο προβεβλημένος ως κορυφαίος συνταγματολόγος προσπαθεί να αποσυνδεθεί από τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001. Ίσως να μην έχει και άδικο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ξεκινήσει το 1995 -με τον Γ. Κουβελάκη υπουργό Δικαιοσύνης- για μια ριζοσπαστική αναθεώρηση. Προοδευτική -που δεν του αρέσει ο όρος σήμερα. Αλλά στην πορεία την παρέλαβαν ο Σημίτης με τον Βενιζέλο και την έκαναν αγνώριστη. Αντί να συμπράξουν με την τότε Αριστερά -με την οποία άθροιζαν 180 ψήφους -για να θεμελιώσουν μεγάλες τομές- όπως π.χ. ο διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας- συνέπραξαν με τη ΝΔ και οδήγησαν σε αναθεώρηση -σούπα.
Από αυτήν τώρα αποστασιοποιείται -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά , τον θλιβερό νόμο περί ευθύνης υπουργών, αναφερόμενος στη θέσπισή της -αρχικής- συνταγματικής ρύθμισης του 1864 . Σα να μην γνωρίζει ότι υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να αποσυνδεθεί η Βουλή από την ποινική μεταχείριση των υπουργών.
Χρεώνει στον …Πετσάλνικο το νόμο 2003 όταν προϋπήρχε η δεσμευτική συνταγματική διατύπωση. Σα να μην ήταν αυτός ο βασικός εισηγητής της πλειοψηφίας στην περίοδο 1996-2001, και μάλιστα ενίοτε υπερηφανεύεται για ένα κατόρθωμά του -που δεν άλλαξε την ουσία: “Το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία διπλασιάσαμε το χρόνο παραγραφής ώστε να συμπεριληφθεί όχι μόνο η πρώτη αλλά και η δεύτερη τακτική σύνοδος της επόμενης Βουλής” . Παραβλέποντας ότι ο Μάνεσης ήταν εναντίον της παραγραφής.
Ο Βενιζέλος μπήκε στη Βουλή το 1993 με ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ του οποίου υπήρξε πολέμιος κατά την ίδρυσή του και για μεγάλο διάστημα. Δεν προσχώρησε ποτέ ιδεολογικά σ’ αυτό στο κόμμα. Να το χειραγωγήσει επιδίωξε. Γι’ αυτό σήμερα απορεί: “Τι παραπάνω περιμένουν κάποιοι για να διαχωρίσουν τις απόψεις τους από τις απόψεις του κ. Τσίπρα περί Συντάγματος;”. Εννοώντας προφανώς τη Γεννηματά.
Έτσι όμως προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: ποιος τον εμπόδισε να διεκδικήσει ο ίδιος τη θέση της; Και, αφού δεν το έκανε, τι περιμένει για να διαχωρίσει τη θέση του απέναντι στην ίδια και το κόμμα της; Εκτός αν πιστεύει ότι, λόγω των “προσόντων που δεν έβαλε στον τόκο“, πρέπει να καθιερωθεί νέο σύστημα διοίκησης των κομμάτων: άλλος να είναι πρόεδρος και άλλος να αποφασίζει -γιατί ξέρει καλύτερα.
