Του Γιώργου Λακόπουλου
Η -νέα- επανεμφάνιση της Γιάννας Αγγελοπούλου ίσως αιφνιδίασε κάποιους, αλλά έπρεπε να αναμένεται: τον επόμενο χρόνο συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το 2004, όταν έβαλε τη σφραγίδα της στην πιο επιτυχημένη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων- που η ίδια είχε φέρει στην Αθήνα.
Η Ελλάδα αποδείχθηκε υποδειγματική στην υποδοχή της πιο πολύπλοκης διοργάνωσης του πλανήτη και πήρε τα διεθνή εύσημα. Χάρη στη δουλειά που έκανε, υπό την καθοδήγηση της Αγγελοπούλου, η «Επιτροπή Αθήνα 2004».
Η Γιάννα το υπενθυμίζει με ένα άρθρο της στο ιστότοπο “Κ-report”, εισάγοντας μια νέα ιδέα: να τιμήσουμε εκείνη την συλλογική επιτυχία, μετατρέποντας το 2004 σε «manual για το μέλλον».
Στο άρθρο -που αναδημοσιεύεται από το Α.Π. σε διπλανή στήλη- σημειώνει πως «το μυστικό της επιτυχίας ήταν ότι ο στόχος να επιτύχουν οι Αγώνες έγινε υπόθεση που κέρδισε την καρδιά της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων».
Αναδεικνύει επίσης την αξία της συλλογικής κινητοποίησης του Ελληνισμού και τη «συστηματική οργάνωση και τον μεθοδικό σχεδιασμό», που οδήγησαν στη «ριζική αλλαγή των ρυθμών, της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας του ελληνικού δημοσίου».
Η ίδια είχε ήδη την εμπειρία της διεκδίκησης των Αγώνων το 1997, και πολύ αργότερα πρόσθεσε και το βίωμα από την οργάνωση των 200 ετών από την ελληνική Επανάσταση που ανέλαβε, ως επικεφαλής της Επιτροπής «Ελλαδα 2021» -και ολοκλήρωσε με επιτυχία , παρά τους περιορισμούς του κορονοϊού.
Ο ελληνικός θρίαμβος του 2004 ήταν και πολλά ακόμη και γι’ αυτό μένει στην ιστορία -αλλά και στην εθνική μνήμη- ως μεγαλειώδες επίτευγμα που σήκωσε την Ελλάδα ψηλά. Ωστόσο δεν έμεινε για πολύ εκεί. Η μεταολυμπιακή κληρονομιά εγκαταλείφθηκε και οι εσωτερικές έριδες αποδυνάμωσαν τον απόηχο της επιτυχίας. Μέχρι να αποδειχθεί, από έγκυρες μελέτες, ότι το αποτύπωμα των Ολυμπιακών αγώνων ήταν θετικό.
Οι δυο γενιές Ελλήνων που ενηλικιώθηκαν μετά την ελληνική Ολυμπιάδα μάλλον ελάχιστα έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβη και μια χώρα με ράθυμο δημόσιο τομέα ,τεχνολογική υστέρηση και αδιάφορη κοινωνία, αγκάλιασε το ολυμπιακό εγχείρημα και παρέδωσε διεθνώς μάθημα πειθαρχίας, συνέπειας, οργάνωσης και ενθουσιασμού.
Από αυτή τη άποψη η πρόταση της Αγγελοπούλου για αναβίωση του πνεύματος και των μεθόδων που οδήγησαν στην επιτυχία του 2004 έχει την αυτονόητη σημασία της , ως εθνικό υπόδειγμα. Πηγαίνοντας μόλις είκοσι χρόνια πίσω θα συναντήσουμε μια άλλη Ελλάδα, που υποσχόταν περισσότερα με το μήνυμα: οι Έλληνες μπορούν και όταν έχουν ηγεσία θαυματουργούν.
Ωστόσο η ευκαιρία που χάθηκε. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν και ένα τμήμα της επιχειρηματικής τάξης και των ΜΜΕ, δεν θέλησαν να αξιοποιηθεί το επίτευγμα- αντίθετα το πολέμησαν. Έτσι τρίτο ημίχρονο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν υπήρξε ποτέ. Η Αξιοποίηση δεν επιχειρήθηκε καν.
Για ένα διάστημα μάλιστα οι Ολυμπιακοί Αγώνες από εθνική επένδυση έγιναν αντικείμενο μιας ανακυκλούμενης,συζήτησης φθοράς , με πολλές σκοπιμότητες. Στο τέλος η διεξαγωγή τους δικαιώθηκε και μια εκκρεμότητα έκλεισε.
Δεν άνοιξε όμως μια άλλη συζήτηση: αν οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν αξιοποιηθεί η χώρα θα έφτανε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο το 2010; Κανείς δεν μπορεί να μιλάει με υποθέσεις, αλλά η αναλυτική προσέγγιση δείχνει ότι η χώρα λόγω των Αγώνων είχε αποκτήσει σε πολλά επίπεδα κεκτημένη ταχύτητα και αντισώματα αντοχής στην κρίση.
Σε κάθε περίπτωση οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 ήταν οδηγός για το μέλλον , αμέσως μετά τη λήξη τους. Ότι δεν αξιοποιήθηκε τότε δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί. Άλλωστε έκτοτε δεν υπήρξε άλλο αντίστοιχο «εγχειρίδιο» εθνικού συντονισμού.
Η 20η επέτειος με την απόσταση του χρόνου και στις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, δημιουργεί κατάλληλο πλαίσιο για επιστροφή στη συλλογική μνήμη. Με έναν κύκλο εκδηλώσεων που θα επικαιροποιούν τα συμπεράσματα για σημερινή και μελλοντική χρήση.
Τα χρόνια που πέρασαν από το καλοκαίρι των θαυμάτων, όταν μετατρέψαμε το κάρβουνο σε χρυσάφι, δεν εμποδίζουν να θυμηθούμε ότι η Ελλάδα που ευχαρίστησε ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Δρ Ζακ Ρογκ εκφράζοντας ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχει ακόμη.
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν παρακολουθήσει τότε μια χώρα να λειτουργεί στην εντέλεια, ανθρώπους να χαμογελούν, νέα παιδιά να βοηθούν στο δρόμο, το κράτος να έχει λύσεις για κάθε πρόβλημα. Πού πήγε εκείνη η Ελλάδα; Κανείς δεν ξέρει γιατί κανείς δεν την αναζήτησε.
Η Γιάννα Αγγελοπούλου προτείνει να την φέρουμε ξανά στο προσκήνιο. Να κάνουμε το νέο έτος που έρχεται νέο 2004. Έχει κανείς καμία καλύτερη ιδέα;
