Του Ιωάννη Δαμίγου
Ο όγκος των καθημερινών ασήμαντων πληροφοριών, που κατακλύζει τα ΜΜΕ είναι τεράστιος και δυσανάλογος όλων των άλλων. Χαμένος χώρος και χρόνος, που σπαταλιέται επιτήδεια, σε ρεπορτάζ “δημοσιογράφων” του life style, παρακαταθήκη της σοσιαλιστικών χρόνων εφεύρεσης “ξεβλαχέματος”, που μαζί με τον λαϊκισμό, μας συνοδεύει σαν καταραμένη εθνική κληρονομιά.
Τέτοιος ο εθισμός της κοινωνίας, από την συνεχή και έντονη προβολή του περιττού τίποτα, που θέλεις δεν θέλεις θα το συναντήσεις σε εφιαλτική επανάληψη παντού. Ακόμα και σε “σοβαρά” sites, θα σκοντάψεις σε σωρεία τέτοιων πληροφοριών, γνωστών και άγνωστων προσώπων, με λεπτομερείς αναλύσεις στιγμών και εμφανίσεων, που με αρρωστημένη εμμονή και ετσιθελικά παρουσιάζουν ως πρέπουσα γνώση είδησης, εξειδικευμένοι “δημοσιογράφοι”. Σε συνδυασμό με τις παρασκηνιακές παρουσιάσεις και επεξηγήσεις στον καταιγιστικό ρυθμό των σειρών μυθοπλασίας, μονοπωλούν το ενδιαφέρον του “κοινού”. Ωσάν να αποτελούν πραγματική ενημέρωση, αληθινών γεγονότων, που απαιτούν γνώση και ενημέρωση.
Υπάρχουν με την σειρά τους και οι εκπομπές στα κανάλια της τηλεόρασης, που θα εξηγήσουν ό, τι δεν έχεις καταλάβει αναλυτικά, ώστε να μην έχεις κενά πληροφόρησης. Με αυτόν τον έξυπνο και όμορφο τρόπο, εσύ κάνεις την δική σου δουλειά χωρίς να ενοχλείς αποδεχόμενος και όλοι οι άλλοι κάνουν την δική τους “δουλειά” επίσης ανενόχλητοι. Με όλους ικανοποιημένους στο τέλος. Οι μεν, με ενημέρωση του ασήμαντου και ταύτιση στους ρόλους της μυθοπλασίας, γητεύοντας τις απώλειες και οι δε, να συνεχίζουν ακάθεκτοι στην πραγματική συλλογή αυτών, δημιουργώντας νέες λαμπερές παραγωγές ασημαντότητας. Αντικλεπτικό στο γάλα, ποτέ στο χρήσιμο και δωρεάν ανόητο.