Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Δεν θα γράψω για τους μισθωμένους δεξιούς εντεταλμένους “δημοσιογράφους”, που ο λόγος και η “πένα” τους εξυπηρετεί και υπηρετεί την εξουσία. Άλλωστε αυτή είναι και η δουλειά τους και με μια καλή προσφορά μπορεί και να βρεθούν στα ψηφοδέλτια της κυβέρνησης, όπως αρκετοί άλλοι τα κατάφεραν. Θα γράψω για τους άλλους, τους δημοκράτες, τους αριστερούς και … κεντροαριστερούς δημοσιογράφους και αρθρογράφους. Σημειώνοντας προσεχτικά πως υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, λίγες όμως, σε σχέση με τα παρακάτω σημεία που έχουν πέσει στην αντίληψή μου, διαβάζοντας καθημερινά προς ενημέρωσή μου.
Διακρίνω λοιπόν, μια πάγια και συγκεκριμένη φιλοσοφία παλαιάς κοπής, μιας προσεχτικής προσέγγισης γραφής, θίγοντας ευγενικά και σχεδόν σκουντώντας δειλά το θέμα, τόσο όσο δεν θα γυρίσει θιγόμενο να διαμαρτυρηθεί, συνεχίζοντας το ίδιο έργο, σαν να μην έγινε καν μια σύσταση για να την λάβει σοβαρά υπόψιν του. Οι ευγενικά επιλεγμένες λέξεις και τα απαλά νοήματα του άρθρου, αποποιούνται συνήθως τον τίτλο, που για να γίνει ελκυστικός έχει γραφεί σκληρός, με τέτοια απόκλιση της γραφής, που ο ίδιος άλλα υποσχόταν στον αναγνώστη.
Σαν να υπάρχει ένας αδιόρατος φόβος χρήσης των λέξεων, ένα κράτημα ισορροπίας, μην τυχόν και αντιδράσει αρνητικά ο κακομαθημένος αναγνώστης, υποχρεωμένος (:) να συμφωνείς μαζί του εσύ πρώτα και μετά αυτός μαζί σου, ανακράζοντας υπερήφανα ικανοποιημένος “αυτά λέω και εγώ”. Άρα ο αρθρογράφος “κρατά” τον αναγνώστη, έχοντας προσεγγίσει την πολυπόθητη κοινή γνώμη. Αν αυτός είναι ο στόχος, τότε όλα καλώς γραμμένα και επιτυχώς δοσμένα σε πρέπουσα δόση ανοχής και αντοχής, ασφαλείας. Προσωπική άποψη όμως, είναι πως το άρθρο πρέπει να “κεντρίζει” τον αναγνώστη, να τον “ενοχλεί” λίγο και να τον προβληματίζει με μια άλλη άποψη, μια άλλη ματιά ίσως, από αυτήν που βολεύεται και συνήθισε άκοπα και στείρα. Να νοιώσει το μήνυμα της γνώσης σου, εφόσον την διαθέτεις και της έμπειρης και αληθινής γραφής σου, σαν σκλήθρα στο δάχτυλό του.
Συμπάθα με αναγνώστη μου, αλλά η αλήθεια ή το πλησίασμα της, περιέχει λίγο ξάφνιασμα, λίγο πόνο, μια ταραχή και ένα ψάξιμο, μια πρόκληση για αφύπνιση. Εάν γνωρίζεις, αυτός θα μαθαίνει, αν δεν φοβηθείς τις λέξεις και την αλήθεια, τότε άξια θα είσαι διαμορφωτής της λογικής γνώμης, όχι της κοινής. Άλλως, θα είσαι ένας ακόμη από τους πολλούς, που λόγο δυνατότητας αρθρογραφίας και περίσσιας εξυπνάδας, παρουσιάζει την εκδοχή των πολλών και των διάφορων ¨γραμμών”, με εγωιστικές δικές σου πινελιές αυταρέσκειας, τάχα ανεπαίσθητης διαφοροποίησης. Ο φόβος των λέξεων, συγκαλύπτει την αλήθεια τους και το ψέμα δραπετεύει λαϊκίζοντας θριαμβευτικά, ως η αλήθεια των πολλών.