Του Γιάννη Πανούση
Κανείς μαθητευόμενος μάγος
δεν έβγαλε λαγούς απ’ το καπέλό του
για χατίρι μου…
Πόπη Παντελάκη, Μετέωρη
Το ψευτοδιλημματικού, και συχνά συγκυριακού και αντιφατικού χαρακτήρα, ερώτημα “με ποιόν είσαι;”, το οποίο θέτουν κάθε τόσο οι (προσ)κολλημένοι και οι εμπαθείς (οι οποίοι συχνά-πυκνά λησμονούν τις δικές τους “κωλοτούμπες” που τους οδηγούν να “είναι” μ’ εκείνους που παλαιότερα δεν “ήσαν”), ταλανίζει για χρόνια την πολιτική συνείδηση πολλών αφελών. Οφείλει ο πολίτης να δηλώνει σε κάθε αυτόκλητο ή μη κομισσάριο “με ποιόν είναι”; Κάτι τέτοιο τον χρεώνει σε κάποιο μηχανισμό στον οποίο πρέπει να υπακούει; Ή μήπως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι κι ένα θέατρο εντυπώσεων χωρίς καμία πολιτική ουσία και συνέπεια;
Άλλωστε πόσο καθαρές είναι οι εντάξεις των νεοελλήνων σε θεωρίες και κομματικές γραμμές;
Οι ρεαλιστές που είναι με το παρόν, οι οραματιστές που είναι με το μέλλον και οι νοσταλγοί που είναι με το παρελθόν γίνονται ένα κουβάρι, την ιδεολογική άκρη του οποίου δύσκολα τη βρίσκεις. Από την άλλη οι συντηρητικοί που ψηφίζουν παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες, οι κεντρώοι που προτιμούν τους μεταρρυθμιστές και οι πάσης φύσεως αριστεροί που ομνύουν και υπακούουν στα κομματικά Ιερατεία αισθάνονται μεν άβολα όταν αλλάζουν στρατόπεδα (και “σχολή σκέψης”), όμως το συμφέρον της στιγμής τους υποδεικνύει “με ποιόν πρέπει να είναι”.
Καθώς οι hard ιδεολογίες αντικαταστάθηκαν από τις soft διακηρύξεις, οι τυπικές διαδικασίες από τα τρικ των μηχανισμών, η αλήθεια από την προπαγάνδα, το ήθος από τη σκοπιμότητα και η ανιδιοτελής προσφορά από το στυγνό επαγγελματισμό, καθίσταται πλέον προφανές ότι οδεύουμε προς το πολιτικό (και εθνικό;) μέλλον με παρωπίδες δήθεν οπαδών/υποστηρικτών κάποιων αρχών. Μολονότι τα πάντα δείχνουν ότι επικρατεί ο συμψηφισμός των λαθών (και των εγκλημάτων;) για όσους κυβέρνησαν πολλοί αφελείς (ή μήπως παμπόνηροι;) επιμένουν ότι υπάρχει στα κομματικά επιτελεία “ιερότητα στόχων και καθαρότητα συνειδήσεων”.
Όσοι δε εξ αυτών έχουν προκύψει μέσω “γενι-τσαρισμού” αρέσκονται στο να μηδενίζουν την κομματική, αλλά και την προσωπική τους ιστορία, και να επανεκκινούν από το χρονικό σημείο που τους βολεύει.
Αυτή η ταλαιπωρηθείσα και εισέτι αρρύθμιστη πολιτική ηθική ανθρώπων χωρίς ενοχές αλλά με ανακλαστικά οιονεί-παβλοφικά, οι οποίοι επιτίθενται εναντίον όσων δεν δηλώνουν ότι “είναι μαζί τους” (εννοείται υπό τη σημερινή τους ταυτότητα), είναι δυστυχώς κοινό χαρακτηριστικό των προβεβλημένων στελεχών ακόμα και της Αριστεράς.
Ενώ οι “διπλοί ρόλοι και οι διπροσωπείες” κάποια στιγμή αποκαλύπτονται, οι εξυπνακισμοί των αμόρφωτων κι ακαλλιέργητων δημαγωγών και η έλλειψη σεβασμού στις διαφορετικές ή και αντίθετες απόψεις, αφήνουν αφύλακτη την κερκόπορτα της πολιτικής ηθικής στη χώρα. Ο καιροσκοπισμός μπαίνει από παντού, η αλαζονεία κυριεύει τις ηγεσίες, το αλάθητο κατισχύει της λογικής και οι Αυλες γεμίζουν και πάλι από “γυμνούς” πραιτωριανούς, γελωτοποιούς και τροβαδούρους της εξουσίας.
Μπορεί η ζωή μας να κάνει κύκλους αλλά η ανακύκλωση φθαρμένων κι άχρηστων υλικών, επειδή απλώς και μόνο βροντοφωνάζουν “με ποιόν είναι” (τώρα;, πάντοτε;), δεν συνιστά διαδικασία εξυγίανσης κι αναγέννησης. Και ο νοών, νοείτω…
ΥΓ. Αυτό το είδος των πολιτικών (;), οι οποίοι αφού βόλεψαν συγγενείς και φίλους κι απέκτησαν θέση ασυλίας. ξιφουλκούν με μένος κατά παντός αντιπάλου (sic), ποιό πολιτικο-ιδεολογικό μοντέλο εξ-υπηρετούν;
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
ΑΠΟ ΤΟ CAPITAL.GR