Tου Γιαννάκη Λ. Ομήρου
Ασφαλώς δεν θέλουμε να μας χωρίζει τίποτα από τον Τουρκικό λαό. Το αντίθετο. Θα θέλαμε σχέσεις καλής γειτονίας. Άλλο όμως η ειλικρινής αυτή επιθυμία και άλλη η πικρή ιστορική αλήθεια. Που διδάσκει ότι οι εκάστοτε κυρίαρχες ηγετικές ομάδες του τουρκικού κράτους, συμπεριφέρθηκαν με διαθέσεις αρπακτικές, τυραννικές, επεκτατικές και σκοταδιστικές. Θύμα αυτής της πρακτικής ακόμα και ο ίδιος ο Τουρκικός λαός.
Από την εποχή της εμφάνισης των Τούρκων σαν νομάδων στις Στέππες της Σιβηρίας στις αρχές του Ε΄ μ.Χ., αιώνα γύρω από τον περίφημο δρόμο του μεταξιού, δύο υπήρξαν τα βασικά γνωρίσματα της εθνικής τους διαγωγής. Η βία και η αρπαγή.
Παρά το γεγονός ότι οι Νεότουρκοι μιλούν από τις αρχές του 20ου αιώνα για το Σύνταγμα του Μιντάτ Πασά, για τις αγροτικές μεταρρυθμίσεις, για αρχές της Γαλλικής Επανάστασης και για προσήλωση σε αρχές και αξίες οικουμενικής διάστασης, στην πραγματικότητα ανέδειξαν σαν κυρίαρχο στοιχείο ένα αμείλικτο σωβινισμό που στόχευσε στη συστηματική γενοκτονία κάθε διαφορετικού εθνικού στοιχείου.
Από το 1911, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Κεμαλικού Κινήματος μέχρι τις μέρες μας ακολουθήθηκε μια πολιτική αφομοίωσης και απορρόφησης κάθε διαφορετικού εθνικού στοιχείου. Υποχρεωτική διδασκαλία της Τουρκικής γλώσσας, αφαίρεση κάθε δικαιώματος από τις μειονότητες και κήρυξη του Οσμανισμού που στην πραγματικότητα σήμαινε την πολιτική εξαφάνισης των εθνικών μειονοτήτων.
Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε συστηματικά και με μια απίστευτη βαρβαρότητα σε βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου.
Το νεοτουρκικό κράτος με τις σφαγές εις βάρος Αρμενίων και Ελλήνων επιζήτησε τη δημιουργία ομοιογενούς εθνικού χώρου.
Με τη γενοκτονία 1.500.000 Αρμενίων ο Υπουργός Εσωτερικών Ταλάτ θα δηλώσει κυνικά στο Γερμανό πρέσβη στην Άγκυρα, ότι αρμενικό ζήτημα δεν υπάρχει πλέον και πως ότι δεν έκαναν οι Σουλτάνοι μέσα σε τριάντα χρόνια το κατόρθωσε ο ίδιος μέσα σε λίγους μήνες.
Όμως την ίδια τύχη με τους Αρμένιους επιφυλάσσουν οι Νεότουρκοι και στα εκατομμύρια Ελλήνων που ύστερα από αιώνων καταπίεση, διώξεις, σφαγές και συστηματικό εξισλαμισμό, διατηρούσαν την Ελληνική Εθνική συνείδηση. Πριν και μετά την καταστροφή του 1922 οι τούρκοι προχωρούν στην υλοποίηση της απόφασης για εξόντωση του Ελληνικού πληθυσμού με τη μέθοδο των σφαγών και του βίαιου εκτοπισμού.
Η επιχείρηση γενοκτονίας αρχίζει μετά την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το καλοκαίρι του 1914 και συνεχίζεται το 1917 όταν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν ανακαλεί τα στρατεύματα της Ρωσίας από περιοχές που είχαν καταληφθεί από τους Ρώσους. Το 1923 με τη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών ο Ελληνισμός ξεριζώνεται οριστικά.
Η κατ’ εξακολούθησιν εγκληματική συμπεριφορά του Τουρκικού κράτους θα συνεχιστεί με την για δεκαετίες απηνή δίωξη του Κουρδικού λαού και με τις συνεχιζόμενες μέχρι σήμερα στρατιωτικές επιχειρήσεις με σκοπό την εξαφάνιση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του Κουρδιστάν. Και βέβαια με τη συνεχιζόμενη κατοχή κυπριακών εδαφών και τη κατ’ εξακολούθηση μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων Κυπρίων όπως πιστοποιήθηκε από επανειλημμένες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ακόμα και με τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ιδίου του τουρκικού λαού.
Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει καθιερώσει από το 1994 την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Χρέος μας να κρατήσουμε ζωντανό το Αρμενικό, το Ποντιακό, το Κουρδικό, το Κυπριακό.
Χρέος μας να κρατήσουμε το Τουρκικό Κράτος κάτω από τα έντονα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας μέχρι που να υποχρεωθεί να αναγνωρίσει τα εγκλήματα του και κυρίως να υποχρεωθεί να συμμορφωθεί προς το Διεθνές δίκαιο και να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τέως Προέδρου Βουλής των Αντιπροσώπων