Όταν δεν ελέγχεται η εξουσία τα πάντα μπορούν να συμβούν

Του Τάκη Ψαρίδη

Κακώς απορούμε πώς και γιατί διαχέεται τόση συσσωρευμένη αθλιότητα και χυδαιότητα από τα πάνω προς τα κάτω και ενσταλάσσεται στις φλέβες της κοινωνίας.

Στην αρχή της θητείας αυτής της κυβέρνησης η αστυνομία, θυμίζοντας χουντικές εποχές, εισέβαλε στην κινηματογραφική αίθουσα που παιζόταν ο «Τζόκερ» και απείλησε τους νέους. Ελάχιστες φωνές διαμαρτυρίας ακούστηκαν. Φυσικά καμία από τα μίντια του συστήματος.

Σήμερα κάποια Σάσα Σταμάτη, που είναι τόσο «δημοσιογράφος» όσο και ο διαβόητος Φουρθιώτης, είναι όμως και οι δύο «αυλικοί» και «παρατράγουδα» της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εισέβαλε με μια παρέα μπράβων πάνω στην θεατρική σκηνή για να διακόψουν και να λογοκρίνουν σάτιρα για τον κο Μαρινάκη.

Μόλις δυο μέρες πριν, ο πρωθυπουργός δήλωνε στη Βουλή, πως είναι το ίδιο να νοσηλεύεται κανείς εντός ΜΕΘ και εκτός ΜΕΘ.

Όντως χρειάζεται τεράστιο συσσωρευμένο θράσος, αλαζονεία, χυδαιότητα και κοινωνική αναλγησία για να προκαλεί έτσι ένας δήθεν «φιλελεύθερος» πρωθυπουργός, την στιγμή που το ΕΣΥ έχει γονατίσει, οι ΜΕΘ δεν επαρκούν και η χώρα μετρά 100 νεκρούς την ημέρα.

Η απάντηση είναι απλή. Όταν δεν ελέγχεται η εξουσία τα πάντα είναι δυνατά. Όταν ένας πρωθυπουργός κυβερνά την χώρα ως CEO ΑΕ με νεοφιλελεύθερο ταλιμπανικό φανατισμό και γίνεται «αρνητής» του ΕΣΥ, όταν απαξιώνεται η αντιπολίτευση και οι δημοκρατικοί θεσμοί, τότε τα πάντα μπορούν να συμβούν, να συγκαλυφθούν, τα δικαιολογηθούν, να έρθουν τα πάνω κάτω και να γίνει το μαύρο άσπρο.

Χωρίς τον έλεγχο της εξουσίας δεν υπάρχει δημοκρατία. Και δεν αρκεί ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, όταν αυτός δεν «φτάνει» στον κόσμο καθώς τα καθεστωτικά μίντια ορθώνουν μεταξύ της Βουλής και του κοινού ένα «φίλτρο» απόκρυψης, διαστρέβλωσης και απαξίας της αντιπολίτευσης, ενώ ταυτοχρόνως υμνολογούν τον «Μωυσή» ακόμα και σε βαθμό γελοιότητας.

Η πραγματικότητα αντιστρέφεται και κατασκευάζεται μια νέα μετα-πραγματικότητα που ενσταλάσσεται σαν δηλητήριο στις φλέβες της κοινωνίας και τότε τα πάντα μπορούν να γίνουν αποδεκτά ακόμα και με ενθουσιασμό. Να εισβάλουν τραμπούκοι στις θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν τους αρέσει η σάτιρα στα αφεντικά τους, η ανεξέλεγκτη εξουσία να αποθρασύνεται ολοένα και περισσότερο, να θεωρείται λογικό και θεμιτό να πεθαίνουν 100 άνθρωποι την ημέρα και ένας μεγαλειότατος πρωθυπουργός να κοροϊδεύει «ανέμελα» και κατ εξακολούθηση τον «λαό» του.