Του Ιωάννη Δαμίγου
Ας βάλουμε ένα φρένο στην ανημπόρια. Να ανοίξουμε λίγο τα “στραβά” μας, στο καβούκι που κλειστήκαμε εκούσια, από δειλία, φόβο και επιτηδευμένη άγνοια. Υποχωρητικοί στην αναίδεια, στο θράσος και στην καπατσοσύνη του πονηρού, του φανφάρα και του κατέχοντος την αλήθεια μα και τον τρόπο.
Όχι άλλη ανημπόρια και αποδοχή του μοιραίου, του επιβαλλόμενου και του αναπόφευκτου. Σε εθελόδουλους ακόλουθους και μοιρολάτρες της φτιασιδωμένης μετριότητας ξεπέσαμε. Καθώς “οι τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες” λέκτορες , που διαφημιζόμενοι ως επιτυχείς, έγκυροι και έγκαιροι, προϊόντα μισθοφορικής ελίτ διαμόρφωσης κοινής γνώμης, μας πείθουν για την ανημπόρια.
Άβουλοι τηλεθεατές, κυριολεκτικά, παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι τις ζωές μας σαν άλλων, αγωνιούντες για την προσαρμογή και ταύτισή ως συμμετοχή κομπάρσου, γνωρίζοντας τον … δολοφόνο μας. Μα τέτοια και τόση ανημπόρια;
Χόρτασε στείρες εικόνες το μάτι, στούμπωσε το αυτί από κουρασμένα λόγια, έμεινε ατροφική η σκέψη, ξεψύχησε η κρίση, ξεχάστηκαν τα γράμματα της αλφαβήτα σχηματίζοντας την τελευταία εφιαλτική λέξη που μας στοιχειώνει, την ανημπόρια. Πάραυτα περιμένουμε την αλλαγή, ως επιφοίτηση, ως θαύμα και απορούμε γιατί διάολε δεν φαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα των δημοκρατών.
Μα δεν ανοίξαμε ένα βιβλίο, δεν διαβάσαμε ένα ποίημα, δεν επανήλθαμε σε διπλή ή και πολλαπλή ανάγνωση μιας πρότασης για κατανόηση, να δουλέψει το ρημάδι το μυαλό. Αφού τα έχει όλα το διαδίκτυο, που αναζητώντας, αντιγράφοντας και παπαγαλίζοντας, καλύπτουμε την ανημπόρια μας πατώντας like και καρδούλες, εντυπωσιάζοντας τους αδαείς. Ως πρωταγωνιστές δήθεν, μα έσχατοι άτεχνοι κομπάρσοι όμως.
Η ανημπόρια εξώθησε στην αναποφάσιστη ψήφο, λίγες ώρες πριν τις εκλογές. Η ανηπόρια της επιλογής ως έκφανση για την επιλογή της ζωής μας, της δικής μας και των συνανθρώπων μας. Πώς να φανεί, λοιπόν, κάτι άλλο, κάτι καλύτερο αύριο; Όταν η ανημπόρια περισσεύει, με σημαίες, κόρνες και καπνογόνα;