Του Κώστα Βαρέλη
“Πεθαίνεις” για τη διακίνηση των ιδεών και των γνώσεων…
Εσύ, που αφόρισες τον Ροΐδη και τον Λασκαράτο, επειδή τόλμησαν να μιλήσουν για την κοινωνική αδικία, την υποκρισία, τις ανισότητες και τις πολιτικές ίντριγκες…
Εσύ, που χαρακτήρισες “προδότη και πουλημένο τράγο” τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Που, ουρλιάζοντας με τον υπόλοιπο ανθρωποπολτό, έριχνες τις πέτρες του αναθέματος…
Ώστε, κατεργάρη και υποκριτή, πασχίζεις για τις σπουδές των νέων μας, αφού αγόρασες τα πτυχία του Χάρβαρντ…
Ενδιαφέρεσαι για την ιστορία του τόπου μας, εσύ, που την έχεις κρυμμένη κι αμίλητη.
Να σταματάει την αφήγησή της, στο “περίφημο όχι” του Μεταξά…
Εσύ, που χαρακτήρισες, “ιερόσυλο” τον Καζαντζάκη και πέρασες από στρατοδικείο, τον ιερέα που τόλμησε να τελέσει την κηδεία του.
Εσύ, που αρνήθηκες να τεθεί η σορός του, σε λαϊκό προσκύνημα στην Αθήνα…
Ώστε, κατεργάρη και υποκριτή, πατριδοκάπηλε,
σε πήρε ο πόνος για τη βιβλιοθήκη;
Εσένα, που απαγόρευσες τα βιβλία του Σοφοκλή και του Πλάτωνα, του Αριστοφάνη, του Θουκυδίδη.
Του Σκαρίμπα και του Φωτιάδη, μαζί με του Τσέχωφ…
Εσύ δεν ήσουν, που έκαψες τα βιβλία του Ρίτσου και του Λουντέμη, του Μπρεχτ;
Μέχρι και τον “Επιτάφιο του Περικλή” κατήγγειλες, σαν επικίνδυνο για τη δημοκρατία σου…
Εσύ δεν εξόρισες τους ποιητές, ευτυχώς για τους ίδιους;
Κατεργάρη, κρύβεσαι στο λιγοστό φως της γαλαρίας.
Μα σε προδίδει η οσμή σου.
Ίδια με αυτή του ασβού…
Κατεργάρη, νομίζεις πως η κίνηση της Ιστορίας, σε αθωώνει;
Εσύ δεν ήσουν, που αποκαλούσες τον Θόδωρο Αγγελόπουλο “προδότη”;
Για το “μετέωρο βήμα του πελαργού” και τον παρέδωσες στα αναθέματα του μητροπολίτη Φλωρίνης;
Σε θυμάμαι και τότε, με τις μαύρες σημαίες και τα πλακάτ, τότε που φώναζες: “θάνατος στον προδότη”.
Και το 1990, ήταν χθες…
Τάχα, εσύ δεν κρυβόσουν πίσω απ’τις διώξεις του Ρήγα Φεραίου, την δολοφονία του Καποδίστρια, ακόμη και του Καραϊσκάκη;
Άλλαξες ρούχα και φωνή κατεργάρη.
Μα η φωνή σου, ανοίγει πληγές, ίδιες με αυτές του παρελθόντος.
Ποτέ, μία τέτοια ιερή υπόθεση, όπως αυτή της γνώσης, δεν έκρυβε τόσο μίσος, τέτοια αμάθεια.
“…τα δένδρα μαραίνονται κι ακούγεται τρίξιμο ξερών φύλλων…”
Ώστε, αγωνιάς για την προοπτική των νέων μας;
Εσύ, που άνοιξες διάπλατα τους διαδρόμους, για τη φυγή τους στο εξωτερικό.
Για δουλειά και καλύτερη τύχη…
Εσύ μωρέ, δεν ήσουν, που περίμενες με τα λάβαρα και τις σημαίες, να υπογράψεις για την μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες;
“Καταστρέφεται η χώρα”, φώναζες και τότε.
Γιατί δεν το αλλάζεις τώρα;
Σε πήρε ο πόνος για τους νέους μας, κατεργάρη.
Εσένα, που τους εγκατέλειψες στα τηλεοπτικά σκουπίδια Next top model και Survivors .
Εκεί, που το φτηνό, το αποκρουστικό ακόμη και το χυδαίο, δημιουργούν κοινωνικά πρότυπα και συμπεριφορές…
Εσύ δεν ήσουν κατεργάρη, στα συλλαλητήρια για την συμφωνία των Πρεσπών;
Την “προδοτική” τότε.
Αυτή, που σήμερα ονομάζεται “χρήσιμη κι επωφελής για τη χώρα μας” κι αφού πλέον έχεις καθίσει στις υπουργικές πολυθρόνες…
Σε πήρε ο πόνος λοιπόν κατεργάρη, μα κρύβεσαι στο λιγοστό φως της αίθουσας.
Ύψωσε το ανάστημά σου, να αναλάβεις τις ευθύνες σου.
Ο σκοταδισμός, ποτέ δεν ταυτίστηκε με την πρόοδο της χώρας μας.
Και τα όποια βήματα εμπρός, ακολούθησε με ευθύνη σου, ο κατήφορος στη βαρβαρότητα.
“Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές”
Οι νέοι μας, έχουν μόνο, μία επιλογή.
Να τα γκρεμίσουν όλα, ακόμη κι εμάς τους ίδιους.
Κι έτσι να κτίσουν το καινούργιο.
Αλίμονο στους νέους, που δεν ανησυχούν!