Του Γ. Λακόπουλου
Το 2019 δεν μπήκε καλά. Ο Μητσοτάκης μοιράζει τα ίδια αξιώματα σε τρεις και τέσσερις ταυτόχρονα και συντάσσεται με… κατηγορούμενους στο σκάνδαλο Novartis. Η Φώφη τον ακολουθεί, ανακαλύπτει «πρόβλημα Δημοκρατίας» στη χώρα και πάει για αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή -γιατί όχι;- και πρωθυπουργός για να το λύσει.
Ο Καμμένος καταρρίπτει μια συμφωνία για την οποία δεν χρειάζεται η ψήφος του και εμμέσως -μέσω του Κοτζιά -υποδεικνύει στο Μακεδονικό ως «ολετήρα» τον …Τσίπρα -που καθυστερεί να τον στείλει στα αζήτητα.
Την ίδια στιγμή ο Σημίτης αξιολογεί τον εαυτό του και δεν βρίσκει να έχει καμία πολιτική ευθύνη για τους υπουργούς του, γιατί ήταν και υπουργοί του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Αδωνις και ο Πολάκης συναγωνίζονται ποιος εξευτελίζει καλύτερα το αξίωμα που έχει. Τα μεγαλύτερα σούργελα της ελληνικής δημοσιογραφίας, όταν δεν ετοιμάζονται να γίνουν βουλευτές της ΝΔ, προβλέπουν ότι όσοι κυβερνούν σήμερα «τελειώνουν».
Σημεία των καιρών. Αλλά το πραγματικό πολιτικό 2019 δεν θα διαμορφωθεί από αυτά. Θα κριθεί από την απάντηση που θα δώσει ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα ερώτημα που πλανάται από καιρό: θα αποφασίσει να τεθεί επικεφαλής της ελληνικής Κεντροαριστεράς;
Πρακτικά θα πάρει πρωτοβουλίες για να συμπράξουν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ- Ποτάμι-ΔΗΜΑΡ σε κοινό μέτωπο απέναντι στον συνασπισμό της Δεξιάς με του Μητσοτάκη-Σαμαρά -Γεωργιάδη; Πιο απλά: θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να πάει στις εκλογές με τη δημοκρατική παράταξη συνασπισμένη γύρω από ένα αξιόπιστο πρόγραμμα ριζοσπαστικής μεταμνημονιακής διακυβέρνησης; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα.
Ενώ η κομματική βάση της ΝΔ απογοητεύεται από τον σημερινό επικεφαλής της και στο παρασκήνιο μεθοδεύεται κόμμα της Κεντροδεξιάς με επικεφαλής τον Βενιζέλο ή όποιον άλλον προκριθεί τελικά -οι δυνάμεις της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης -όπως την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το Κέντρο ως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά -βρίσκονται μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση μετά το 1974:
-Να συνδέσουν την εγχώρια Κεντροαριστερά και την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία σε ένα νέο πολιτικό φορέα που θα ανακόψει την προσπάθεια παλινόρθωσης της διαπλοκής και των δυνάμεων χειραγώγησης του δημοσίου βίου από τη μιντιακή και οικονομική εξουσία.
Το κλειδί γι’ αυτή την ιστορική εξέλιξη κρατάει ο Αλέξης Τσίπρας. Ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ που είναι το μεγαλύτερο κόμμα της παράταξης, οφείλει να καλέσει σε πανστρατιά όλες τις άλλες δυνάμεις της: από το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, τη ΔΗΜΑΡ του Θανάση Θεοχαροπούλου, τα πρόσωπα, τις κινήσεις και τα σχήματα με προοδευτικό πρόσημο και φυσικά το ΠΑΣΟΚ.
Η αυτοαεξαίρεση της Φώφης Γεννηματά από αυτό το σχήμα -όπως και του Βαγγέλη Βενιζέλου- είναι εσωτερικό θέμα των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ που έχουν κυρίαρχο ρόλο στο θνησιγενές Κινάλ και μπορούν να επιβάλλουν την επιστροφή στο όνομα, τα σύμβολα και τη ιδεολογία του, με νέα ηγεσία και ανάκληση στη δράση στελεχών του με αγωνιστική παράδοση.
Η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού που θα αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό και θα ακυρώσει τους σχεδιασμούς της Δεξιάς μπορεί να κλιμακωθεί άμεσα με συγκεκριμένες κινήσεις:
Πρώτο: απομάκρυνση του Πάνου Καμμένου από το υπουργικό συμβούλιο και διακοπή της σύμπραξης με τους ΑΝΕΛ ως κόμμα- ή ό,τι υπάρχει ακόμη.
Δεύτερο: δήλωση υποστήριξης του υποψήφιου των Ευρωσοσιαλιστών Τίμερμανς για την προεδρία της Κομισιόν, που θα ισοδυναμεί με προσχώρηση στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Τρίτο: Αναζήτηση νέας δημοκρατικής πλειοψηφίας στη σημερινή Βουλή που θα στηρίξει νέα αμιγώς δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς τον Καμμένο, η οποία θα φέρει ως πρώτο νομοσχέδιο την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Τέταρτο: Συγκρότηση εκλογικού συνασπισμού της Δημοκρατικής Παράταξης -με κοινά ή συνεργαζόμενα ψηφοδέλτια- που θα συμπεριλαμβάνουν όλες τις δυνάμεις της, με βάση ένα ριζοσπαστικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα οριστικής εξόδου από την 
κρίση, που θα υλοποιηθεί από την κυβέρνηση Κεντροαριστεράς που θα συγκροτηθεί -ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων που θα διαμορφώσει η λαϊκή ετυμηγορία.
Πέμπτο: Ιδρυτικό συνέδριο για τη σύμπτυξη όλων των προοδευτικών δυνάμεων σε νέο πολιτικό φορέα κατά το πρότυπο του Επινέ- την πόλη της Γαλλίας στην οποία το 1972 επανιδρύθηκε η Γαλλική Κεντροαριστερά με κορμό το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και επικεφαλής τον Φρανσουά Μιτεράν.
Ο ανασχηματισμός
Τροχιοδεικτική βολή γι’ αυτές τις λυτρωτικές εξελίξεις μπορεί να αποτελέσει ο ανασχηματισμός, που ούτως ή άλλως επίκειται. Σ’ αυτή τη φάση δεν έχει νόημα να μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα τα λοιπά κόμματα – ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ. Αλλά είναι αναγκαίο μετά την απομάκρυνση Καμμένου να σηματοδοτηθεί η πολιτική διεύρυνση και ο ιδεολογικός προσανατολισμός με τη συμμετοχή προσώπων από την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη με διαυγές παρελθόν, αγωνιστικές περγαμηνές και επιστημονική συγκρότηση όπως ο Νίκος Χριστοδουλάκης, ο Γιώργος Σωτηρέλης ο Στέφανος Τζουμάκας, η Λούκα Κατσέλη, ο Νίκος Μπίστης, ενώ σε διακριτούς ρόλους μπορούν να κληθούν ο Ηλίας Μόσιαλος, ο Γιάννης Πανούσης κ.α.
