Περισσότερο να φοβάσαι τα λάθη σου

Του Δημήτρη Πεπελάση

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΟΥ

(Θουκυδίδης)

 

Είναι κάτι «κυβερνάνθρωποι» που καυχώνται ότι παρά τις δυσκολίες  και τις διεθνείς υπονομεύσεις, στο τέλος τα καταφέρνουν. Αλλά δεν τα καταφέρνουν.

Απευθύνονται σε εμάς, που δεν ξέρουμε  καλά-καλά τι να πιστέψουμε. Ξέρουμε  μονάχα πως η καθημερινότητα πονάει. Απευθύνονται όμως και σε κάποιες πομπώδεις μειοψηφίες όπου τα εξηγούν με άνεση και ευχέρεια καθώς έχουν εξασφαλισμένη την αποδοχή. Αναφέρομαι στην κοινοβουλευτική ομάδα, τις επιτροπές και τα λοιπά κομματικά όργανα. Δεν μαθαίνουμε ακριβώς τι λένε, μόνο κάτι περιληπτικά, θριαμβευτικά αποσπάσματα που βγαίνουν στα δελτία ειδήσεων. Αυτό που δυσκολευόμαστε να φανταστούμε είναι τι ακριβώς λένε, στους στεγανούς διαλόγους με τους  ψυχρούς “θεσμούς”. Πώς επιχειρηματολογούν  σ’ αυτούς που αντιστέκονται, ζητούν διευκρινίσεις, αμφισβητούν, δυσπιστούν και απαιτούν ντροπιαστικές δεσμεύσεις. Πώς άραγε μεταμορφώνεται η εύγλωττη αυταρέσκεια τους, η επιδεικτική αγωνιστικότητά τους και επηρμένη ειδημοσύνη τους; Απαντούν με χαρακτηρισμούς και ειρωνείες σαν αυτές που εκστομίζουν στην τηλεόραση; Μάλλον όχι. Ευτυχώς, ούτε ακούμε, ούτε βλέπουμε. Απλώς, διαισθανόμαστε την αμήχανη και σεμνότυφη κατάντια.

Οι «κυβερνάνθρωποι» λοιπόν, φορούν πολλά κοστούμια, προτάσσουν διαφορετικές εκδοχές  ανάλογα με το ακροατήριο. Ίσως, αυτό να μην είναι κάτι νέο στην πολιτική  ιστορία και στο λαϊκίστικό μας κεκτημένο. Το νέο είναι η ένταση του φαινομένου, το απολύτως απροκάλυπτο και αφελές της ακραίας υποτίμησης της κοινής αντίληψης αλλά και του κοινού αισθήματος.

Λένε  κάποιοι ότι το πλήθος διαιρεί τη λογική και πολλαπλασιάζει το συναίσθημα. Τον μεγάλο λογαριασμό τον πληρώνουμε όλοι μαζί αλλά και ο καθένας χωριστά. Μήπως στην κυβέρνηση αγνοούν ότι κάποτε θα διασταυρωθούν με το γελασμένο πλήθος και αν δεν αναμετρηθούν με τη λογική, θ’ αναμετρηθούν με την μεγάλη οργή; «Όταν μια σύγκρουση κρύβεται κάτω από μια φαινομενικά ειρηνική ατμόσφαιρα, τότε είναι που παρατάσσει τις πιο ισχυρές δυνάμεις της» έγραφε ο Κ. Αξελός.

Προφανώς δεν το σκέπτονται. Δημιουργούν και συντηρούν μύθους, όπως για το φορολογικό και το ασφαλιστικό. Πολλοί μύθοι αποκαλύπτονται στο βιβλίου των Τ. Γιαννίτση και Σ. Ζωγραφάκη (Ανισότητα, φτώχεια, οικονομικές ανατροπές στα χρόνια της κρίσης, εκδ. Πόλις). Χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε την πραγματικότητα των κοινωνικών αδικιών που εντείνονται με πρωτοβουλίες των τάχα προοδευτικών.

Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει ότι:

* Ενώ πιο δίκαιη φορολόγηση είναι η άμεση εντούτοις,  η έμμεση είναι που αυξήθηκε δυσανάλογα, κι αυτό παρά τις αντιδράσεις των δανειστών,

* Η αύξηση του φορολογικού βάρους των φτωχών ήταν πολλαπλάσια αυτής των πλουσίων,

* Οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι φορολογικώς τεκμαίρονται ως ευνοημένοι αυτής της κοινωνίας με εισοδήματα αρκετά πάνω από τον μέσο όρο,

* Αυτούς τους  «άμοιρους» αγωνιστές της ΔΕΗ και τους απόμαχους, που κάθε πρωθυπουργός συμπόνεσε, τους πληρώνουμε ακριβά, φορολογούμενοι και λοιποί συνταξιούχοι,

* Το φορολογικό και το ασφαλιστικό, που εντείνει τις ανισότητες είναι πρωτίστως επιλογή της κυβέρνησης και όχι των  δανειστών, διότι η κυβέρνηση προτείνει την κατανομή των βαρών.

Στη δυσχερή θέση που βρίσκονται, αντί να βρουν λύσεις, αναλώνονται στο πως θα προκαλέσουν αμηχανία στην αντιπολίτευση. Επιχειρούν να καλύψουν λάθη με χειρότερα λάθη.

Πρόταση:  Στις επόμενες εκλογές, ας αναζητήσουμε επιτέλους την ελπίδα σε νέους και άφθαρτους πολιτικούς σχηματισμούς,  κι ας μην έχουν κοινοβουλευτική εμπειρία. Ας θυμηθούμε την ευκολία με την οποία εξοστρακίσαμε όσους μας μίλησαν πικρά αλλά αληθινά και πόσο ακριβό το τίμημα για όλους μας.

Κάτι ακόμη.  Αν αυτό που πληρώνουν οι βουλευτές λέγεται φόρος τότε, αυτό που εμείς πληρώνουμε λέγεται πρόστιμο για την επιλογή μας. Εμείς επιτέλους το καταλάβαμε.

Μακάρι και οι βουλευτές.