Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Κατά κόρον γράφτηκε και σχολιάστηκε και διεκτραγωδήθηκε ότι το καλοκαίρι του 2017, έτσι όπως φθάσαμε με το καλό στον Ιούνιο (“με το καλό” που λέει ο λόγος, βέβαια!) με την διαπραγμάτευση-που-μόνον-διαπραγμάτευση-δεν-ήταν με τους “εταίρους” της Ελλάδας, όλο και περισσότερο θυμίζει το υπέρθερμο καλοκαίρι του 2015. Όπου η τότε Κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας για να είμαστε ακριβέστεροι που πήρε τελικά πάνω του όλο το βάρος τον Ιούλιο-Αύγουστο (εντάξει: με την συμπαράσταση Νίκου Παππά, καθώς και στα πιο ζόρικα κάτι από Σπύρο Σαγιά), είδε μπροστά το βάραθρο στο χείλος του οποίου χορεύαμε με ενορχήστρωση Βαρουφάκη – και έκανε πίσω!
Έχουμε, εδώ, μια δίδυμη αντίρρηση – όσο κι αν η συνεχής αναγωγή στην “πολιτική διαπραγμάτευση”, η μετακίνηση στόχων (ελάφρυνση χρέους; “κάτι” για χρέος; πρόσβαση στην Q.E.; πρόσβαση στις αγορές;) και timelines/από Eurogroup σε Eurogroup με διεκδίκηση Κορυφής στο φόντο, όντως μας θυμίζει 2015.
Πρώτον, αυτήν την φορά έχει γίνει τόσο μεγάλη και συνεπής και σταθερή πολιτική επένδυση των “εταίρων” στην τωρινή Κυβέρνηση και ειδικότερα στον Αλέξη Τσίπρα (και στα μέτρα, στα επώδυνα μέτρα, στα μέτρα αυτής της τελευταίας στροφής), ώστε δεν θεωρούμε πιθανό να τον κρεμάσουν τώρα στα τσιγκέλια όπως το 2014, στο τέλος, έκαναν με τον Σαμαρά. Να το πούμε κι αλλιώς: το “δίχτυ ασφαλείας” που θεώρησε ο Τσίπρας ότι του άφησαν να διαφανεί – ιδίως μετά την σύμπτωση άποψης Μέρκελ – Λαγκάρντ – δεν είναι απλό και εύκολο να τραβηχτεί σε κάποιες εβδομάδες, τώρα.
Δεύτερον, αν κάτι είναι που βαθμιαία αποκρυσταλλώνεται και πάλι στις σχέσεις της Ελλάδας με τους “εταίρους” είναι ότι – βαθμιαία – η εν λόγω Ελλάδα, όχι δε απλώς η Κυβέρνηση αλλά η Ελληνική Δημοκρατία, τίθεται βαθμιαία “εκτός” στην ουσία της συζήτησης. Θεωρείται δεδομένη. Η συζήτηση γίνεται μεταξύ των άλλων, των “μεγάλων παιδιών”. Αυτό, αληθινά, θυμίζει περισσότερο το 2012 και το PSI “του” (που το διεκδικεί ζηλότυπα, τώρα ο Βαγγέλης Βενιζέλος ως δικό του κατόρθωμα…) το οποίο υπήρξε μια πονεμένη και έξωθεν επιβεβλημένη ιστορία, μαζί και με το συνοδευτικό Μνημόνιο-2. Που και εκείνο αστόχησε. Τελικώς.
Το συνδυαστικό 2012 και 2015 είναι που ζούμε τώρα, το 2017. Δηλαδή 2+5=7, κατά έναν πικρό τρόπο.
