Toυ Στέφανου Τζουμάκα
Η “συζήτηση” στη Βουλή, η διαχρονική επιβολή της δημοσιονομικής ατζέντας από τη παρασιτική ολιγαρχία τη δεξιά και τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Οι ιδιοκτήτες της χώρας και της οικονομίας. Η πολιτική κρίση στην ΕΕ. και οι διεθνείς ανταγωνισμοί έχουν ταυτότητα.
Καμία συζήτηση χθες στη Βουλή για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Ο γιος του Μητσοτάκη ζήτησε –εκτός ημερησίας διατάξεως – συζήτηση για το προσφιλές θέμα της απανταχού δεξιάς, δηλαδή για τα δημόσια οικονομικά. ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ η δεξιά επιδίωξη για να είναι κυρίαρχη η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ατζέντα, από την εποχή των αξέχαστων Ρήγκαν και Θάτσερ όπου εξέθρεψαν επιχειρηματικά πρότυπα του τύπου: τους πολιτικούς τους έχουμε υπαλλήλους για τα δημοσιονομικά και η οικονομία, οι επιχειρήσεις, οι τράπεζες, τα θαλασσοδάνεια, τα νεκροταφεία στις βιομηχανικές περιοχές, οι επιδοτήσεις είναι δική τους υπόθεση.
ΔΕΝ αφορά σε κοινωνίες. Η οικονομία είναι ιδιοκτησία των αφεντικών. Τα δημόσια οικονομικά, η μείωση δαπανών για το κοινωνικό κράτος, είναι το κυρίαρχο για τους νεοφιλελεύθερους. Για τη συγκέντρωση του πλούτου, για τη διάλυση 300 χιλιάδων επιχειρήσεων στη κρίση, για την πτώση των εμπορικών αξιών, για την ανεργία, για τη φοροδιαφυγή, για τα θαλασσοδάνεια ΚΑΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ.
Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης έχει υποστεί τέτοια πλύση, που θεωρεί ότι η οικονομία είναι τα δημόσια οικονομικά, το χρέος, το έλλειμμα, ο πληθωρισμός , λόγω του ότι από τη κατάσταση των τριών αυτών δεικτών διαμορφώνεται ΚΑΙ η αξία του νομίσματος. Ως γνωστόν οι απανταχού δεξιόφρονες διατείνονται ότι για τη δημοσιονομική κρίση ευθυνόνταν οι κυβερνήσεις που προέβαιναν σε πολιτικές αύξησης των δημοσίων δαπανών στους μισθούς και τις συντάξεις, στη πρόσληψη ανθρώπινου δυναμικού, επιλογή που υποχρέωνε και τον ιδιωτικό τομέα σε ανάλογες αμοιβές .
Τι αποσιωπούσαν και γιατί:
1 Τη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας και τη προκλητική διανομή του πλούτου. Φέτος το πλουσιότερο 10% -των εχόντων- καρπώθηκε το 80% του πλούτου και το φτωχότερο 10% – των νεόπτωχων και μελλοντόπτωχων- έλαβε το 20% του πλούτου .
2.Την προκλητική φοροδιαφυγή (τριάντα δισεκ. το χρόνο)
3.Τη κρατικοδίαιτη λεηλασία του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων από το φαρμακευτικό κύκλωμα και τα διαγνωστικά κέντρα. Διψήφιος αριθμός δις ετησίως
3.Τους εξοπλισμούς (πέμπτη χώρα στο κόσμο (!) σε δαπάνες εξοπλισμών)
4. Τις εγγυήσεις του δημοσίου για πλιάτσικο στις τράπεζες με θαλασσοδάνεια (90 δισεκ., παράλληλα με το πλιάτσικο στο χρηματιστήριο.
Οι υπάλληλοι (οι ελεγχόμενοι πολιτικοί του δικομματισμού) και η παρασιτική ολιγαρχία αποσιωπούν συστηματικά όλα τα ανωτέρω. Και δημιούργησαν έναν ακροδεξιό προπαγανδιστικό μηχανισμό -πιεστήριο με μοχλό τα ΜΜΕ των διαπλεκόμενων καναλαρχών, ότι το πρόβλημα ήταν και είναι η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων και εμπρός για κινεζοποίηση, για οικονομικό και κοινωνικό ντάμπινγκ.
Για μείωση αμοιβών στην αρχή στο ένα τρίτο και μετά στο μισό, για μείωση συντάξεων στην αρχή κατά ένα τρίτο και μετά στο μισό και για μείωση των ασφαλίστρων -που είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει η εργοδοσία -κατ αρχή στο ένα τρίτο και μετά στο μισό των μέχρι τότε καταβαλλόμενων. (Για τη μείωση των ασφαλίστρων που οφείλει να καταβάλλει η εργοδοσία το ζήτησε ξανά ο πρόεδρος των Βιομηχάνων πριν λίγες μέρες ).
Το γιατί ήταν και είναι ευανάγνωστο από όλους ΕΚΤΟΣ από εκείνους που είτε έχουν συμφέροντα, είτε αρέσκονται στο κουτόχορτο. Κέρδος σε ένα χυδαίο ανταγωνισμό από την ένταση εργασίας και όχι από την ένταση κεφαλαίων (αυτά οι επιτήδειοι νεοεθνικόφρονες τα έχουν σε υπεράκτιες εταιρίες, γιατί να τα επενδύσουν;) . Και ούτε βέβαια από τις επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες και τις αποδοτικές αναδιαρθρώσεις. Φτηνή εργασία, φτηνή ασφάλιση, ιδιωτική ασφάλιση, ιδιωτική υγεία .
Το 8ωρο δήλωσε ο γιος του Μητσοτάκη είναι ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ, ο δε ομογάλακτος του από τη Βιέννη νομοθέτησε το 12 ωρο. ΑΔΕΛΦΩΜΕΝΟΙ η άκρα δεξιά, η δεξιά και δεξιά σοσιαλδημοκρατία στη λογική όχι μόνο της τράπεζας του ΔΝΤ. (Το ΔΝΤ είναι τράπεζα που θέτει όρους και δανείζει).Τι είπε πρόσφατα το ΔΝΤ; Mα ότι είναι ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ δαπάνες οι δαπάνες για τους απόμαχους της εργασίας και γενικά για το ανθρώπινο δυναμικό. Ότι είναι ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΕΣ δαπάνες, οι δαπάνες του κοινωνικού κράτους , οι δαπάνες για ΔΗΜΟΣΙΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ αγαθά! Να καταργήσουμε και τη θεμελιώδη αρχή των οικονομικών επιστημών της προσφοράς και της ζήτησης ως θεσμού αναπαραγωγικής δύναμης στις οικονομίες και στις κοινωνίες!
Όλος ο εσμός της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και δεξιάς καθηλώνει πολίτες και πολιτικούς στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της διαρκούς συζήτησης για τα δημόσια οικονομικά και για λόγους συμφερόντων και για λόγους ιδεολογίας, αλλά κυρίως γιατί έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Έφεραν ΥΦΕΣΗ, ΑΝΕΡΓΙΑ και ΦΤΩΧΕΙΑ , έφεραν σε -αμόρφωτους λούμπεν- μίσος και φθόνο για κάθε τι προοδευτικό, έφεραν ρατσισμό και πατριδοκαπηλεία.Το Βερολίνο απέτυχε, μαζεύει τα κουρέλια του από τη πολιτική της ΙΣΧΥΟΣ και της λιτότητας.
Μεγάλο το φορτίο και το βάρος στις προοδευτικές δυνάμεις , στην Ε.Ε και στην Ελλάδα, που πρώτα από όλα οφείλουν να επιβάλλουν την ατζέντα της οικονομίας και της κοινωνίας. Να δημιουργούν έμπρακτες πολιτικές και όχι νεφελώματα δημοσίων σχέσεων.
Το Βερολίνο προκάλεσε ήδη ΔΥΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ στην ΕΕ. Μια με την αποτυχημένη λιτότητα και μια με το μεταναστευτικό που ενώ είναι πασίγνωστο το σχέδιο των Γερμανών επιχειρηματιών που θέλουν 6 και πλέον εκατομμύρια μετανάστες μέσης εξειδίκευσης για εργατικό δυναμικό, η πολιτική τάξη τους σέρνεται από την ακροδεξιά γιατί είναι κατώτερη των περιστάσεων.
Βέβαια και η αμερικάνικη δεξιά που επιβάλλει επιλεκτικά δασμούς και οργανώνει πογκρόμ κατά μεταναστών εμφανίζεται να έχει στρατηγικό οικονομικό αντίπαλο το κινέζικο μοντέλο του οικονομικού και κοινωνικού ντάμπινγκ. Δηλαδή εναντίον της ταυτότητας της ίδιας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας της. Τραγέλαφος των διαρκών αντιφάσεων του Τραμπ. Αυτή η ενδοκαπιταλιστική αντιπαλότητα σε βάθος χρόνου μπορεί να λάβει ενδο-ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.
Ένα νέο σύμπλεγμα πρόσκαιρων συμφερόντων, καιροσκόπων πολιτικών, χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών οργανισμών δημιουργεί μια νέα αλυσίδα από την Ουάσινγκτον στη Ρώμη, στο Μόναχο, στη Βιέννη, όπου ο επιχειρηματικός παροξυσμός των διαρκώς απειλούμενων νέων χρεοκοπιών και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός προκαλούν πισωγυρίσματα στη διεθνή κοινότητα. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι τιποτόφρονες που δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανθρωπότητα δεν είναι οι ίδιοι, ότι η διεθνοποίηση, η αμοιβαιότητα, η αλληλεγγύη, παρά τα πισωγυρίσματα και τις καταστροφές, επικρατούν.
